[kraken] De laatste stuiptrekking voor legalisatie

Auteur: <ouwesiem@squat.net>
Datum: 12 aug 2006 11:51 uur

De laatste stuiptrekking voor legalisatie

Reportage Van onze verslaggever Toine Heijmans

DOORNENBURG - De krakers moesten het fort uit, eiste de gemeente .
Terecht, oordeelde de rechtbank. Maar nu puntje bij paaltje komt, laat de
gemeente de krakers mogelijk toch blijven: als beheerders.

Veel geslapen hebben ze niet: de vijand kan elk moment de burcht
bestormen, al is sinds de ochtend wel duidelijk dat het los gaat lopen. De
wethouder is langs geweest maar zonder peloton ME; ze hebben gepraat. ‘We
komen er wel uit’, zegt Titus, die erbij was toen de vesting zes jaar
terug werd ingenomen en die er sindsdien woont. ‘Ik ga een dutje doen, het
was een lange nacht.’ Fort Pannerden blijft vooralsnog aan de krakers.

Fort Pannerden: een half ingegraven rotsblok tien minuten lopen van de
bewoonde wereld, verscholen in de uiterwaarden van het Pannerdens Kanaal.
Ooit (1869) nodig als vesting van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, destijds
(1940) nog gebruikt tijdens de mobilisatie.

Na de oorlog raakte de burcht in onbruik en verval; wethouder Ben Jansen
kent het uit zijn jeugd en is er ook één keer geweest – ‘om een kraai te
kopen. Je kon daar heel goed jonge kauwen kopen om die tam te maken.’
Vrijdag kwam hij er voor de tweede keer. Om de krakers te vertellen dat ze
weg moeten – of niet.

Lang was het leegstaande Fort een broeinest voor vandalen, zeggen
buurtbewoners, die donderdagnacht op het toegangshek een bord hebben
geschroefd waarop ze de huidige bewoners feliciteren: ‘krakers zorgden
voor rust, de gemeente Lingewaard voor onrust’.

Het had anders moeten lopen. Fort Pannerden is van Staatsbosbeheer en
wordt in 1988 in erfpacht uitgegeven aan een stichting die er een
‘ballistisch museum’ van zou maken. Dat gaat mis.

De stichting gaat failliet en het Fort komt in 2000 aan de actievoerders.
Die bouwen er een huis van; er staan nu veertien houtkachels te branden,
er is een plafond getimmerd, er komt koffie uit de keuken. Een
gepensioneerde elektricien uit de buurt helpt mee met onderhoud.

De gemeente ziet nog steeds een andere toekomst: een gerestaureerd Fort
met museum, café, hotel. Dat kost vier miljoen maar brengt toeristen naar
het rivierenland. De rechter gaf de gemeente in kort geding gelijk en
vanaf vrijdag mochten de krakers worden uitgezet. Voorzitter Wanting van
de stichting (de facto eigenaar van het Fort): ‘De gemeente heeft eerst
procedure gevoerd om de krakers eruit te mikken, maar nu komen ze op hun
flinke daden terug.’

Om een ontruiming te voorkomen kregen de vijftien bewoners hulp;
sympathisanten uit de grote stad zoals Joost, scheikundeleraar in de
Bijlmer en nu met joint neergevlijd op een oude leren bank: ‘Het fort kan
niet leeg worden achtergelaten, dan wordt alles leeggeroofd, net als
vroeger.’ Ook aan de poort discussiëren ze over de toekomst. Het gaat er
over ‘huisvredebreuk’, ‘lokaalvredebreuk’ en ‘cultureel-sociale
ontplooiing’.

Voor de vorm zijn rond de slotgracht stapels hout gelegd, en liggen
zandzakken klaar. ‘Tegen het hoge water maar ook bruikbaar als
barricademateriaal’, zegt Titus. In werkelijkheid gaat het natuurlijk
allang niet meer over ontruiming en handhaving – dit is niet meer dan de
laatste stuiptrekking voor legalisatie.

‘Handhaven?’, zegt de wethouder als hij het dijkpad is afgelopen met een
politieagente en twee ambtenaren die de situatie in het Fort hebben
‘opgenomen’. Hij draagt een blauwe paraplu met Hilton-logo erop. ‘Ik ben
nu toch aan het handhaven? Vanochtend trok ik mijn jas aan en ben ik gaan
handhaven.’

Hier begint een nieuw hoofdstuk, zegt Titus, die in tegenstelling tot de
wethouder wel iets wil zeggen over het gesprek van die ochtend. Hij legt
uit dat de krakers voorlopig mogen blijven – als beheerders, niet als
bewoners.

Daar kunnen ze mee leven. ‘We zijn in de loop der jaren gegroeid en dit is
het logische vervolg.’ Dus leveren ze het leeg op, als dat moet. Wat Titus
voor zich ziet is een levendig fort waar de krakers ‘hun ding’ kunnen doen
en voor hemzelf (hij heeft nog nooit een baan gehad) misschien wel een
functie als bestuurder van de stichting tot behoud die ze hebben
opgericht.

Het is de keuze tussen harde actie en schikken naar de nieuwe
werkelijkheid. ‘Wij hebben onze keuze wel gemaakt.’

Volkskrant 12-08-2006

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Online Archief: http://www.krakenpost.nl/archief
 [12 Aug 11:00u]: 266 abonnees + 388 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Sat Aug 12 09:52:06 2006