From: Vrije Keyser (keyser@xs4all.nl)
Date: 11 december 2000 01:02 uur
>> moet ik hieruit afleiden dat je er geen problemen mee hebt dat deze
>> actievoerder werd vermoord door fascisten?
>> stan
>>
>
>Wat een onzin. Natuurlijk is het erg als er mensen vermoord
>worden. Dit soort mensen, zowel links als rechts, zijn
>gewoon met zaken bezig die 'onze' ideeen in de verste verte
>nog niet benaderen. Hoop ik dan maar...
Fijne discussie wordt dit. Menselijker zijn in elk geval degenen die
de vermoorde jongen van nabij kenden.
>Onze vriend Cafer Dereli, 22 jaar oud, werd zaterdag 9 december in
>Rotterdam vermoord door de Grijze Wolven, de Turkse fascisten. We schreven
>volgende afscheidsbrief. Antwerpen, 10 december 2000
>
>Cafer,
>Vanmiddag rond 14u30 kwam, tijdens de betoging voor de sans-papiers, een
>kameraad van jou naar ons. Toen hij me een hand drukte, vroeg ik hem of
>jij ook aanwezig was. Hij antwoordde heel droog dat jij dood was; ‘’Cafer
>est mort’’ zei hij. Ik dacht dat ik hem niet goed verstaan had, hij
>herhaalde hetzelfde (ik weet niet meer hoeveel keer). Maar ik bleef hem
>maar zeggen dat ik het niet grappig vond en dat hij me maar eens moest
>zeggen waar jij dan wel was. Neen, “Cafer est mort”, herhaalde hij voor de
>laatste keer, drukte me de hand en vertrok. Ik zweeg, liep verder,
>geloofde of wou het niet geloven én ik begon heel hard te roepen ‘’Belges
>et immigrés, unité. Les papiers pour tous et maintenant’’ Een belachelijk
>zicht als ik er nu aan denk, want jij bent dood en ik maar schreeuwen.
>Maar neen, jij zou het zo gewild hebben. Jij was een vechter, jij was de
>eerste om het onrecht aan te klagen, dus Cafer zeg me dat ik juist heb
>gehandeld. Je was zelf politiek vluchteling.
>Je bracht een bezoek aan je kameraden die sinds twee weken in
>hongerstaking zijn in Rotterdam. Zij tonen zo hun solidariteit met de
>actie van de 816 politieke gevangenen die in Turkije in hongerstaking
>zijn. Samen met hen protesteren ze tegen de bouw van isolatiecellen in
>F-type gevangenissen. Door die isoleercellen worden de gevangenen fysisch
>en psychisch kapotgemaakt. Je nam zelf deel aan de hongerstaking en wou
>blijven tot na het weekend.
>Het mocht niet zijn. Je was met vier andere hongerstakers in een tent toen
>een veertigtal Grijze Wolven jullie aanvielen. Ze waren gewapend met
>stokken en messen. Verzwakt door de hongerstaking konden jullie geen
>verzet bieden. Je drie andere kameraden raakten ook gewond. De fascisten
>staken een mes in je borst. Je overleed rond middernacht.
>Het is zo dichtbij gebeurd, in Nederland. Dat maakt ons woedend.
>Je vertelde ons altijd over de folteringen in Turkije, maar nu worden wij
>er pas met onze neus op gedrukt. In Turkije is vechten tegen het fascisme
>de dood riskeren. Jij nam dat risico, dat getuigde van ontzettend veel
>moed. Daar kunnen wij van leren.
>Anderhalf jaar geleden kwam je aan in België, verstopt in een Duitse
>vrachtwagen. Je was gevlucht en had maar één rugzak bij.
>Jij kwam niet naar België om een rustig leven te leiden, maar om de strijd
>tegen fascisme hier voort te zetten. Je was echt een jonge revolutionair.
>Deze zomer organiseerden we samen het concert United Against Fascism. Je
>was direct enthousiast en nam tientallen flyers mee om in je buurt en aan
>je vrienden uit te delen. Je dacht voortdurend na hoe we de zaken beter
>konden aanpakken. Je was niet snel tevreden, je was een échte doorzetter.
>Als wij aarzelden, spoorde jij ons aan om verder te doen.
>Jij wist immers wat het fascisme betekende. In Turkije heb je zelf in de
>gevangenis gezeten, gewoon omdat je antifascistische pamfletten had
>uitgedeeld. Jouw enthousiasme was aanstekelijk voor ons, je motiveerde de
>hele groep. Je sprak iedereen aan over wat er met jou gebeurd was, over de
>situatie in Turkije. Je was niet beschaamd omdat je niet zo goed
>Nederlands sprak. Je sprak veel met ons en leerde zo beetje bij beetje
>Nederlands. De laatste keer dat we je zagen, konden we elkaar echt goed
>verstaan. Jij leerde ons ook Turks met de krant die je altijd bij had.
>Je had geen gemakkelijk leven. Je leefde samen met je moeder, zus en broer
>op een sociaal appartement bij het Kiel. Het geld dat je van het OCMW
>kreeg was nauwelijks genoeg om de taalcursus op UFSIA te betalen. Jij
>werkte voor 50 frank per uur in een pitabar. 10 uur elke dag. Je verdiende
>elke dag 500 frank. Je kaart voor het concert kostte 250 frank, dat
>betekende voor jou vijf uur werken! Van het weinige geld dat je had, stond
>je er toch op ons regelmatig te trakteren.
>Maar het belangrijkste wat we van jou herinneren is dat je altijd zei:
>“Geen probleem”. Je leefde niet voor jezelf, maar voor de anderen.
>Je was een vriend voor ons. Je nodigde ons direct bij jouw thuis uit of om
>samen iets te gaan drinken in een Turks café. Je was altijd heel gastvrij.
>Op het verjaardagsfeestje van Kevin danste je de hele avond, je trok
>iedereen mee op de dansvloer. Het was de laatste keer dat we je zagen. Je
>sprak toen al over de hongerstaking en vroeg ons eraan mee te doen.
>Je streed zelf tegen het fascisme en wij zetten deze strijd met meer
>overtuiging dan ooit voort. We denken ook aan je vrienden en kameraden in
>Turkije die nu hun 52e dag hongerstaking ingaan.
>Cafer, we gaan je missen, we zetten je strijd verder.
>Kevin, Jan, Isabelle, An, Hakim, Wendy, Jan, Hans, Tim, Lise, Karel en al
>je andere vrienden en kameraden.
>Dit laten wij niet gebeuren! Neem contact met ons op om samen een
>symbolische actie te doen.isabelle_wonderland@yahoo.com of
>janbuelens@hotmail.com
-------------------------------------------------------
dit bericht is verzonden via de kraken-post maillijst
afmelden: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
opgeven: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
info: http://kraken.dvxs.nl archief: http://skwot.dvxs.nl
|