Kraken-post: [Ozgurluk] IC - Hongerstaking in Turkije - Nieuwsbrief 10]

[Ozgurluk] IC - Hongerstaking in Turkije - Nieuwsbrief 10]

----------------------------------------------

 Stuur Bericht   Over de lijst  Datum-lijn   Reactie-lijn   Onderwerp-lijn   Auteur-lijn   Hoofdmenu 
 

From: Tabe Kooistra (tabe@ozgurluk.xs4all.nl)
Date: 10 Jul 2001 10:29 uur


----- Forwarded message from internationalistisch comitee <inter.com@trouwweb.nl> -----

Date: Tue, 10 Jul 2001 09:09:33 +0200
From: internationalistisch comitee <inter.com@trouwweb.nl>
To: nederl@ozgurluk.xs4all.nl
Subject: [Ozgurluk] IC - Hongerstaking in Turkije - Nieuwsbrief 10
X-Mailer: Mutt 1.0.1i
Precedence: bulk

POLITIEKE GEVANGENEN IN TURKIJE IN HONGERSTAKING
9 juli 2001, Info nr. 10

Mahmut Gokhan Ozocak, 26e gevallene in de strijd tegen de isolatiefolter

Mahmut Gokhan Ozocak, die enkele weken eerder voorwaardelijk vrij werd
gelaten "om gezondheidsredenen", is op 4 juli overleden te Izmir. De
41-jarige politieke gevangene uit de DHKP-C begon op 26 oktober met zijn
verzet en behoorde tot het eerste groep die in hongerstaking tot de dood
ging. Na zijn vrijlating, eind mei, zette hij zijn hongerstaking voort.
Eind juni zijn opnieuw 30 politieke gevangenen voorwaardelijk "om
gezondheidsredenen" vrijgelaten uit de F-type-gevangenis te Kandira
(Junge Welt, 09.07.01).
Zehra Kulaksiz overleden na een hongerstaking van 221 dagen
Op 29 juni is de 22-jarige ZEHRA KULAKSIZ overleden. Haar zus Canan was
twee maanden eerder al gevallen tijdens het de hongerstakings-verzet.
Beide zussen wilden met hun actie hun oom ondersteunen die in de
gevangenis zit. Zehra werd geboren op 27 augustus 1979 in Rize (regio
Zwarte Zee). Haar familie trok in 1991 van Rize naar Istanbul. Zehra
studeerde aan de economiefaculteit in Istanbul en moest bijna haar
eindexamen afleggen. Toen Zehra zich bij de hongerstaking aansloot zie
ze: "De aanval op de politieke gevangenen is een aanval tegen hun
idee=EBn. Het is ook een aanval tegen de gehele bevolking. ...Als de
aanval van de vijand op de gevangenen succesvol is zijn anderen gauw aan
de beurt. Een ieder moet doen waartoe hij of zei in staat is" (IKM,
29.06.01).

Op de 240e en 250e dag van de hongerstaking hebben Veli Gunes en Aysun
Bozdogan het leven verloren

Op 16 juni, op de 240e dag van de hongerstaking is VELI GUNES, gevangene
uit de DHKP-C (Revolutionaire Volksbevrijdings Partij - Front),
overleden. Veli Gunes werd geboren in 1956 in het dorpje Kocakoc Merkez
in de provincie Tunceli. Hij behoorde tot het eerste
hongerstakings-team. Na operatie "Terugkeer naar het Leven" op 19
december vorig jaar, werd Veli overgebracht van Umraniye-gevangenis naar
de F-type-gevangenis te Kandira. Anderhalve maand geleden werd hij
overgebracht naar het staatsziekenhuis te Izmit, alwaar hij zich tot
zijn dood heeft verzet tegen pogingen om hem onder dwang te voeden
(Tayad-verklaring nr. 261, 16.06.01).
De 25-jarige AYSUN BOZDOGAN, gevangene uit de TKEP/L (Turkse
Communistische Arbeiderspartij / leninistisch), is na haar hongerstaking
van 183 dagen overleden op 26 juni. Aysun werd op 19 december 2001
overgebracht van Umraniye naar de speciale gevangenis te Kartal. Op 16
juni werd ze overgebracht naar het ziekenhuis om haar onder dwang te
voeden. Aysun heeft zich tot het einde hiertegen verzet. Sinds het
bloedbad van 19 december is het aantal vermoorde gevangenen en
familieleden gestegen tot 56! (IKM, 27.06.01)

Op 16 juni heeft een zesde hongerstakingsteam zich bij het verzet
aangesloten. De gevangenen hebben verklaard dat er meerdere zullen
volgen als hun eisen niet worden ingewilligd. (IKM, 27.06.01)

Politie schiet met scherp op betogers tegen F-type-gevangenissen
Familieleden opgepakt

Op maandag 25 juni werden bij razzia's in de armere stadswijken in
Istanbul meerdere mensen opgepakt. In de wijken worden sinds twee weken
iedere avond protestbijeenkomsten tegen de F-type-gevangenissen
georganiseerd. De wijk Cayan Mahallesi werd tijdens een bijeenkomst
geheel door de politie en de jandarma afgezet en er werd met scherp op
de demonstranten geschoten. De betogers riepen leuzen en gooiden stenen.
Van de arrestanten werden drie jongeren overgebracht naar de
F-type-gevangenis te Tekirdag en een andere vrouw werd overgebracht naar
de speciale gevangenis te Kartal.
Dezelfde dag werden op het Taksim-plein in Istanbul 25 familieleden van
gevangenen die een verklaring over de hongerstaking werden voorlezen
opgepakt (IKM 27.06.01).

Repressie tegen kritische media

Vanwege de berichtgeving over de hongerstaking is het de liberale krant
Radikal door de Kamer van Koophandel te Istanbul vijf dagen lang
verboden om advertenties en reclame-boodschappen te publiceren.
De krant Evrensel is een verschijningsverbod opgelegd van drie dagen,
omdat minister van justitie Sami T=FCrk in een artikel werd
bekritiseerd.
De redacteur van de TV-zender Sun-TV werd veroordeeld tot 3 maanden
gevangenisstraf. Hij werd door de rechtbank te Mersin schuldig bevonden
aan kritische uitlatingen m.b.t. de nieuwe gevangeniswetgeving waardoor
de bevolking zich met de hongerstaking zou kunnen sympathiseren (IKM,
27.06.01).

Autopsie-rapport over bestorming gevangenissen gepubliceerd. Kritiek op
de regering

Ondanks de repressie tegen de media hebben de krant Radikal, maar ook
media als Turkish Daily News, CNN T=FCrk en NTV, begin juli citaten
gepubliceerd uit een tot dusver vertrouwelijk autopsierapport, o.a.
n.a.v. de dood van zes gevangenen in de vrouwengevangenis Bayrampasa
(Istanbul) op 19 december 2000.
Het nu gepubliceerde rapport bevestigt de uitspraken van een andere
gevangene uit Bayrampasa, die de aanval op 19 december ondanks ernstige
brandwonden overleefde. Beelden van haar waren wereldwijd te zien toen
ze met brandzalf gesmeerd op hoofd en gezicht en omhuld met een deken
uit een politieauto werd getrokken en naar de lopende camera's riep:
"Zes vrouwen zijn verbrand".
Volgens het rapport is door het grootschalige gebruik van traan- en
zenuwgas in de gesloten cel een zeer gevaarlijk en brandbaar mengsel
ontstaan dat vlam heeft gevat, waardoor de zes vrouwen zijn verbrand.
Een vergelijkbare substantie is gevonden op de huid en de kleding van de
slachtoffers.
Verschillende mensenrechtenverenigingen en instanties van artsen en
advocaten hebben een onderzoek ge=EBist tegen de verantwoordelijke
autoriteiten en vervolging van de schuldigen. Zoniet, dan moet de
minister van justitie, Sami T=FCrk, opstappen, schrijven de genoemde
groepen in een verklaring.
Vertegenwoordigers van de staat hebben de media gewaarschuwd geen
"details over interne justiti=EBle zaken" meer openbaar te maken. Het
zou "het werk van justitie perverteren". Ook worden andere bevindingen
in het rapport, namelijk dat gevangenen niet op de ordetroepen hebben
geschoten en dat soldaten door de eigen mensen zijn gedood, door de
regering ontkend (Junge Welt, 09.07.01 en AFP, 05.07.01).

Solidariteit ver te zoeken

Ondanks het feit dat het verzet van de politieke gevangenen in Turkije
al ruim 250 dagen duurt en al meer dan 50 (!) mensenlevens heeft gekost,
nemen er in Turkije schrikbarend weinig mensen deel aan openbare
ondersteuningsacties. Politieke platformen van verschillende kranten,
vakbonden en mensenrechtenverenigingen kunnen het niet eens worden over
een gemeenschappelijk optreden naar buiten toe. Een sterke
protestbeweging ter ondersteuning van de hongerstakers heeft zich een
half jaar na de gewelddadige overplaatsing van de gevangenen naar de
EU-model-isolatiecellen niet ontwikkeld (Junge Welt 19.06.01).
Ook buiten Turkije is de solidariteit ver te zoeken. Een uitzondering
hierop vormt de Republikeinse beweging in Ierland, een beweging en een
land dat natuurlijk ook een traditie van hongerstakingen en verzet van
gevangenen kent. Voor de rest vinden er zeer sporadisch
solidariteitsacties plaats, voor het overgrote deel ge=EFnitieerd door
Turkse en Koerdische vluchtelingen en migranten. De strijd in Turkije
wordt door Europees links, mensenrechtengroepen etc. volstrekt
genegeerd. In de media verschijnen walgelijke artikelen waarin de
hongerstakers psychologisch worden doorgelicht en afgeschilderd als
mensen die als gevolg van de modernisering de aansluiting bij de Turkse
samenleving hebben verloren en hun heil zoeken in "sekte-achtige
groepen" als de DHKP-C bij wie ze het verloren gegane familiegevoel weer
terug kunnen vinden (NRC 18.06.01). Het is allemaal koren op de molen
van de cynische en in verwarring verkerend radikaal-linkse scene aan wie
een strijd op leven en dood als deze en een traditie om niet te
capituleren volkomen vreemd is en het versterkt de toch al aanwezige
neiging om zich van de bevrijdingsstrijd in Turkije en Koerdistan te
distanti=EBren. Een zelfde effect beoogden teksten die toevallig (?)
vlak na het bloedbad van 19 december op het Internet circuleerden en
waarin conflicten tussen de weinige anarchistische gevangenen en de
marxistisch-leninistische gevangenen werden beschreven.
Hoe kan het toch dat het verzet van de gevangenen, de strijd die o.a.
door de DHKP-C gevoerd wordt tegen het fascistische regime, de guerilla,
de strijd in de sloppenwijken, de oorlog tegen en de verdrijving van de
Koerden etc. nauwelijks dezelfde verontwaardiging, emoties en
solidariteit oproepen als destijds de oorlog in Vietnam, de
bevrijdingsstrijd in Zuid-Afrika, Nicaragua en El Salvador of de
onderdrukking in Chili, Argentini=EB? En dat terwijl Turkije met zijn
lonkende stranden en Koerdistan nauwelijks verder liggen dan bijv.
Portugal en miljoenen Turken en Koerden al decennia lang in West-Europa
werken en wonen. Bovendien neemt de medeplichtigheid van West-Europa aan
de oorlog en onderdrukking in Turkije en Koerdistan en de ondersteuning
van de dictatuur steeds openlijker vormen aan. Turkije is kandidaat-lid
van de Europese Unie geworden, Duitsland en Nederland leveren
respectievelijk tanks en granaten aan het Turkse leger, er vinden
Europees geco=F6rdineerde politie-operaties plaats tegen partijen in
ballingschap in West-Europa, Koerdische en Turkse organisaties zijn in
sommige West-Europese landen verboden, er zitten tientallen Turkse en
Koerdische politieke gevangenen in West-Europese cellen en politieke
vluchtelingen worden vervolgd en uitgewezen naar de Turkse martelkamers.
Zelden waren onderdrukking en strijd tastbaarder en concreter en lag een
grote betrokkenheid en solidariteit vanuit 'progressieve' groepen en
organisaties hier voor de hand. Niets is echter minder waar. Het negeren
van de moord door fascisten op Cafer Dereli, nota bene in Rotterdam, en
het tot de dag van vandaag aanhoudende stilzwijgen sinds het bloedbad
van 19 december, bewijzen het tegendeel.
De scepsis t.a.v. de Koerdische en Turkse bevrijdingsbewegingen wordt
vaak verklaard met het feit dat mensen hier zich maar moeilijk kunnen
identificeren met bijv. het nationalisme van de PKK of met de
leiderscultus waarvan bij verschillende organisaties sprake zou zijn.
Ook roepen vermeende autoritaire organisatiestructuren,
afpersingsaffaires en gewelddadige interne conflicten grote vragen op.
De vraagtekens en kritieken kunnen we ons voorstellen. Maar we
realiseren ons tegelijkertijd ook dat de oorlog en de omvang van de
onderdrukking, waar we ons maar nauwelijks een voorstelling van kunnen
maken, in veel gevallen hele andere eisen aan de strijd en de mensen
stellen dan wij gewend zijn om te doen.
Solidariteit begint of eindigt voor ons echter niet met de identificatie
metE9=E9n of andere organisatie, of dat nu de PKK of de DHKP-C is. Net
zo min hing in het verleden de solidariteit met de mensen in
Zuid-Afrika, El Salvador, Nicaragua of Palestina af van de
identificatie met pakweg het PAC, de FMLN, een fractie binnen het FSLN
of de PFLP. De mensen in Turkije en Koerdistan die binnen en buiten de
PKK, de DHKP-C e.a. strijden tegen de onderdrukking hebben recht op onze
onvoorwaardelijke solidariteit. Hetzelfde geldt voor Turken en Koerden
die vanwege hun betrokkenheid bij de strijd daar in West-Europa worden
vervolgd, gevangen gezet en met uitzetting worden bedreigd, en voor de
vele Turkse en Koerdische vluchtelingen die hier een veilig heenkomen
zoeken maar in veel gevallen ook blootstaan aan vervolging, detentie en
uitzetting.
De kritiek op PKK, DHKP-C e.a. is volgens ons niet de enige verklaring
noch een rechtvaardiging voor een passieve houding t.a.v. de
bevrijdingsstrijd in Turkije en Koerdistan. Zeker niet gezien de
medeplichtigheid van West-Europese staten aan de onderdrukking daar en
al helemaal niet gezien de onderdrukking en vervolging van Turken en
Koerden hier! Een ander aspect is de dramatische marginalisering van
(radikaal-)links in West-Europa wat natuurlijk ook het ontstaan en de
groei van een solidariteitsbeweging bemoeilijkt. De marginalisering van
links is echter een proces wat al sinds begin jaren ' 80 gaande is.
Een groot onderscheid met vroegere bevrijdingsbewegingen is het feit dat
miljoenen Turken en Koerden in West-Europa leven en dat al vele decennia
en meerdere generaties lang. Dat is een groot verschil met bijv. de
Latijns-Amerikaanse ballingen vroeger. Hier in West-Europa vormen Turken
en Koerden grotendeels wat je een 'etnische onderklasse' zou kunnen
noemen. Om aan armoede en sociale ellende te ontkomen kwamen ze hier
vanaf de jaren ' 60 als 'gastarbeider', nu als 'illegale arbeider' en
oorlogsmigrant. Ze zijn niet het 'knuffeldier' van sociaal-democraten en
'progressieven' zoals bijv. Chilenen en vluchtelingen vanachter het
IJzeren Gordijn dat in de jaren ' 70 en ' 80 dat wel waren. In plaats
daarvan worden Turken en Koerden gestigmatiseerd in debatten over het
'multiculturele drama' en zijn ze het mikpunt van racistische wetgeving
en agressie.
Er lijkt een samenhang te bestaan tussen de passieve houding t.a.v. de
bevrijdingsstrijd in Turkije en Koerdistan en de passieve houding t.a.v.
de sociale discriminatie en illegalisering van Turkse en Koerdische
migranten en vluchtelingen hier. De sociale afstand van links t.a.v. de
'etnische onderklasse' is enorm. Weliswaar is er oog voor het
racistische vluchtelingenbeleid en de schrijnende situatie waarin
illegalen verkeren, maar het 'genormaliseerde racisme' en het 'gewone
kapitalisme' op de racistisch gestructureerde arbeidsmarkt vallen
grotendeels buiten het gezichtsveld van links. Ook migranten en
vluchtelingen m=E9t een verblijfsvergunning vallen ten prooi aan
uitbuiting en sociale uitsluiting. Van een gezamenlijke strijd met
migranten tegen hun rechteloosheid, uitbuiting en sociale discriminatie,
waar al decennia sprake van is, is echter geen sprake. Als er hier al
sprake is van een sociale kloof, een totaal gebrek aan
gemeenschappelijke sociale ervaringen tussen links Nederland enerzijds
en Koerden en Turken (en migranten en vluchtelingen in het algemeen)
anderzijds, dan valt ook nauwelijks een toenadering op het niveau van de
internationale solidariteit te verwachten. Wij geloven dan ook dat er
een verwevenheid bestaat tussen de passiviteit t.a.v. de
bevrijdingsstrijd in Turkije en Koerdistan en wat je hier in West-Europa
de 'etnisering van het sociale' zou kunnen noemen (Internationalistisch
Comitee, juni 2000, enigszins geactualiseerd).

Voor een praktische solidariteit met het verzet in Turkije en Koerdistan
en de Turkse en Koerdische migranten en vluchtelingen hier!

Europese Protestkaravaan tegen de isolatiefolter in Turkije

Op maandag 18 juni is in Berlijn een Europese protestkaravaan tegen de
isolatiefolter in Turkije van start gegaan. Het Duitse blad Junge Welt
sprak met Irgan Evcil, woordvoerder van het solidariteitscomit=E9 met de
gevangenen in Turkije.

Wat willen jullie met de protestkaravaan bereiken?

De karavaan begon in Berlijn en zal de komende weken door Nederland,
Frankrijk, Oostenrijk en Zwitserland trekken. In alle landen zullen we
naar de parlementen gaan en een dossier over de situatie van de
gevangenen in Turkije overhandigen. Bij de parlementari=EBrs zullen we
op een stellingname aandringen.

Hoe is de actuele situatie van de gevangenen?

Het strijdfront van de gevangenen tegen de isolatie-bajessen heeft zich
versterkt. Afgelopen week hebben weer 100 gevangenen zich bij de
hongerstaking tot de dood aangesloten, zodat op dit moment zo'n 400
gevangenen betrokken zijn bij deze strijd. Drie familieleden zijn in
Istanbul een hongerstaking tot de dood begonnen. Alles bij elkaar zijn
momenteel zo'n 2000 mensen in hongerstaking. Er is een verklaring van
elf strijdende organisaties, waarin de eisen die aan het begin van de
hongerstaking tot de dood werden gesteld, nogmaals worden herhaald:
afschaffing van het tripartite-protocol, waarmee de samenwerking tussen
drie ministeries wordt geregeld, afschaffing van de staatsrechtbank en
de uitzonderingswetten. Bovendien wordt de verandering van de
isolatiecellen ge=EBist. Het bijzondere van deze verklaring is de
organisatorische breedte. Ze wordt ook door organisaties onderschreven
die zich pas na het bloedbad in december bij de hongerstaking tot de
dood hebben aangesloten. Ook de gevangenen van de revolutionaire lijn
uit de PKK ondersteunen de verklaring.

De afgelopen weken werden 14 gevangenen vrijgelaten. Duidt dat op een
tegemoetkoming van de staat?

De vrijlating kwam als een grote verassing. Het gaat hierbij om volkomen
verschillende gevangenen. Er onder bevinden zich mensen die met de staat
hebben samengewerkt. Twee gevangenen zetten hun hongerstaking tot de
dood voort. Daaronder ook Sevgi Erdogan, die nog maar 20 kilo weegt. Het
is echter geen concessie van de zijde van de staat. De familieleden
eisen als voorheen de onmiddellijke, onvoorwaardelijke vrijlating van
alle zieke gevangenen.

Hoe is de gezondheidstoestand van de gevangenen na meer dan 240 dagen
zonder voedsel?

Meer dan 50 gevangenen hebben hun geheugen verloren. Ze weten niet meer
waarom ze in de gevangenis zijn. Het is ook een gevolg van de
dwangvoeding die de gevangenen al wekenlang moeten ondergaan. De
dwangvoeding kan niet verhinderen dat er gevangenen overlijden. Kijk
maar naar DHKP-C-gevangene Veli Gunes die op de 240e dag van de
hongerstaking is gestorven. Op hem werd meer dan 40 dagen dwangvoeding
toegepast en hij heeft zich daar steeds tegen verzet. Uiteindelijk kon
hij geen vloeistof meer tot zich nemen.

Recentelijk heeft de EU-parlementari=EBr van de Groenen Dani=EBl
Cohn-Bendit enkele gevangenen bezocht. Waarin heeft dat geresulteerd?

Cohn-Bendit heeft zichzelf als bemiddelaar naar voren geschoven en samen
met twee andere EU-parlementari=EBrs de gevangenissen bezocht. In dit
verband heeft hij ook een twee uur durend gesprek gevoerd met de
vertegenwoordiger van de gevangenen en DHKP-C-lid SadiD6zbolat. Deze
wees er nogmaals op dat de Verenigde Staten al in 1990 de Turkse
gevangenis als het centrum van het terrorisme hebben aangemerkt en dat
de politiek van de isolatie een project van de USA en de EU is.
Cohn-Benidt brak het gesprek af met de opmerking dat hij niet was
gekomen om over het US-imperialisme te discussi=EBren.

Heeft het bezoek van Cohn-Bendit de starre fronten tussen de gevangenen
en de Turkse staat in beweging kunnen brengen?

Nee. Voor de gevangenen hebben zulke gesprekken ook geen betekenis. Ze
verklaarden als voorheen dat er pas met de staat wordt onderhandeld als
de isolatiehechtenis opgeheven wordt. (Junge Welt, 20.06.01)

Protocol van het gesprek tussen SadiD6zbolat, vertegenwoordiger van de
DHKP-C-gevangenen en een delegatie van EU-parlementari=EBrs en Turkse
regeringsvertegenwoordigers

Begin juni kwam het tot een ontmoeting tussen SadiD6zbolat en
bovengenoemde delegatie. Het IKM vond het belangrijk om het protocol te
publiceren en plaatste er enkele kanttekeningen bij (IKM 20.06.01).

- SadiD6zbolat stuurde dit protocol naar het Rechtsbureau van het Volk
omdat het gesprek zowel in de Turkse als in de Europese media uit haar
verband is gerukt en er zeer eenzijdig verslag van werd gedaan (TAZ,
H=FCrriyet...).
- Het protocol weerlegt de demagogie van de staat dat er sprake zou zijn
van een "druk vanuit de organisaties" op de gevangenen. Voorafgaand aan
de hongerstaking en het doodsvasten hebben de gevangenen maandenlang met
elkaar gediscussieerd. De gevangenen gaan door met hun actie ondanks het
feit dat ze strikt ge=EFsoleerd worden. Enkele van hen zetten hun
hongerstaking tot de dood ook na hun vrijlating buiten voort.
- "Het centrum van de terreur in Turkije vormen de gevangenissen" toont
de medeverantwoordelijkheid van de USA en de EU aan voor de druk op het
Turkse regime aan om het laatste gevangenen-collectief van Europa
eindelijk te vernietigen.
- Dani=EBl Cohn-Bendit was als Groene lid van deze EU-delegatie. Hij
roemt zichzelf voor het fit dat hij mensen van revolutionair handelen
heeft afgehouden. D.w.z. hij integreerde diverse linksradicale,
feministische, pacifistische groepen samen met minister van buitenlandse
zaken J. Fischer in de groene oorlogspartij.
- Hij ondersteunde 20 jaar lang, met behulp van geheime diensten de
ondergedoken H.J. Klein, ex-Revolutioniaire Cellen en momenteel
kroongetuige, en dreigde tegelijkertijd de namen van militanten aan de
politie door te geven.
- Al 25 jaar bestaat zijn rol, met zijn imago als ex-militant, uit het
bestrijden van ieder streven naar een zelfbepaald leven en vrijheid met
alle politieke, politi=EBle en militaire middelen (oorlog tegen
Joegoslavi=EB), en het garanderen van de binnenlandse rust, wat een
voorwaarde is voor een expansionistisch Duitsland en Europa.

CB: Hoe moet er een einde komen aan het doodsvasten? Is er iets aan
jullie eisen veranderd? Wat zijn jullie eisen? We zouden ook graag jouw
persoonlijke mening willen horen...

SO: Het is verkeerd om mijn persoonlijke mening te verkondigen. Om
representatief te kunnen zijn moet er eerst een ontmoeting met alle
gevangenen-vertegenwoordigers plaatsvinden. Zonder een bijeenkomst met
de andere vertegenwoordigers kan ik de vraag m.b.t. de eisen niet
beantwoorden. Jullie zijn gekomen zonder ons op de hoogte te stellen. Zo
gaat het niet. In de eerste plaats moeten jullie ons meedelen dat jullie
willen komen en aan mij moet de gelegenheid gegeven worden om van te
voren met de andere vertegenwoordigers te praten. Pas dan kunnen we als
vertegenwoordigers van de gevangenen met jullie praten. Onder deze
omstandigheden ga ik niet spontaan op de eisen in. Bij zo'n belangrijke
aangelegenheid is het een voorwaarde dat alle
gevangenen-vertegenwoordigers bij elkaar komen om jullie dan de eisen
binnen een uur schriftelijk mede te delen.

CB: Als de vertegenwoordigers van de gevangenen bijeen komen, zullen de
eisen dan versoepeld worden?

SO: Als het bijeenkomen van de vertegenwoordigers van de gevangenen al
een probleem is voor jullie, hoe moet men dan tot een oplossing komen?
Er is geen water bij de wijn gedaan m.b.t. de eisen. Dat kan ook niet.
Er kan alleen een oplossing komen als het tot onderhandelingen komt
tussen vertegenwoordigers van het ministerie van justitie en
vertegenwoordigers van de gevangenen.

CB: Wie zijn dan die vertegenwoordigers die bij elkaar moeten komen?

SO: Breng ons eerst maar bij elkaar, laat ons met elkaar praten en we
zullen jullie vertellen wie de vertegenwoordigers zijn. (De aanwezige
delegatie verklaard dat het niet over de bevoegdheid beschikt om de
vertegenwoordigers bijeen te brengen.)

CB: E is sprake van een dialoogprobleem tussen jullie en het ministerie.
Zouden jullie ons als bemiddelaar willen accepteren?

SO: Deze vraag kan ik pas beantwoorden als we met de andere
vertegenwoordigers bijeenkomen. Het belangrijkste is volgens mij dat
degenen die met ons gaan onderhandelen namens de staat mogen spreken.
Het probleem is niet dat jullie bemiddelaars zouden zijn, maar het feit
of jullie namens het ministerie van justitie kunnen spreken. Bovendien
moet er ook absoluut een vertegenwoordiger van het ministerie als
waarnemer aanwezig zijn. Ik kan jullie echter pas dan een bindend
antwoord geven als we als vertegenwoordigers bij elkaar komen.

CB: Als de onderhandelingen zouden beginnen en een bepaald punt
bereiken, kun je je dan voorstellen dat als een teken van goede wil de
hongerstaking een tijd wordt opgeschort? Zelfs staten die in oorlog met
elkaar zijn laten ten teken van bereidheid tot onderhandelen de wapens
zwijgen.

SO: Onder geen beding zullen we bij het doodsvasten een pauze inlassen.
Als de staat toegeeft dat hij een oorlog tegen ons voert, dan moet hij
dit publiekelijk verklaren en onze juridische status opnieuw regelen. Na
de doorgevoerde operatie, het bloedbad, de tientallen gevallenen en de
gewonden en verminkten kunnen we de staat niet meer tegemoet komen. In
Bayrampasa werden onze vriendinnen levend verbrand.

CB: Bij de onderhandelingen moet er sprake zijn van wederzijdse
tegemoetkomingen.

SO: I.p.v. over de versoepeling van de eisen te praten, zou er over onze
rechtvaardige, legitieme en democratische eisen gediscussieerd moeten
worden. Als onze eisen rechtvaardig en democratisch zijn, is het onzin
om een tegemoetkoming te verlangen. Over onze eis "Afschaffing van de
staatsveiligheid-rechtbanken" hoeft geen demagogie bedreven te worden,
want dat is een eis die in brede kring weerklank vindt. Het optreden in
de F-typen, de operatie van 19 december en het bloedbad, de doden
tijdens het doodsvasten, de verminkingen en handicaps na de
dwangvoeding, daarvoor zijn de USA, de EU en het IMF verantwoordelijk.
Het is ook algemeen bekend dat de invoering van de F-typen in Turkije
i.s.m. de USA en de EU ontstaan is. De USA heeft in haar
"Terrorisme-rapport 1998" angegeven dat "het centrum van de terreur in
Turkije de gevangenissen" zijn. Turkije heeft bij haar kandidaatstelling
voor het lidmaatschap van de EU als eerste "de afschaffing van de grote
gemeenschappelijke cellen" onder het mom van "overgang naar moderne
gevangenissen" en de invoering van de F-type-gevangenissen voorgesteld.
Met de F-type-gevangenissen enA7 16 (anti-terreur-wet) is uiteindelijk
ingestemd. Het propageren van de F-typen en het begin van de
bouwwerkzaamheden liep parallel met het bekendmaken van het
USA-"terrorisme-rapport" en de EU-voorschriften.

CB: We zijn hier niet om over het imperialisme te discussi=EBren. De
hongerstaking wordt toch niet pas be=EBindigd als het imperialisme uit
de weg geruimd is.

EEN ANDER DELEGATIELID: We hebben de situatie in de
Bayrampasa-gevangenis bekeken. In de gemeenschappelijke cellen hebben
leden van de maffia het voor het zeggen. De andere gevangenen klagen
over hun situatie.

SO: In onze cellen was daar geen sprake van. Waarom zijn uitgerekend wij
naar deze gevangenissen overgeplaatst. Volgens jullie waarnemingen
zouden dan toch de leden van de maffia hierheen overgeplaatst moeten
worden.

EEN ANDER DELEGATIELID: De staat beweert dat de organisatie druk op de
gevangenen uitgeoefend. We geloven ook dat dat zo is.

SO: Dat is een zeer na=EFeve en lachwekkende beschuldiging. De mensen
zitten momenteel totaal ge=EFsoleerd. Ze zijn invalide als gevolg van
dwangvoeding en velen zijn omgekomen. Maar het verzet groeit en gaat
door. Geen enkele druk vanuit een organisatie kan de mensen de dood in
sturen. (Daniel Cohn-Bendit onderbreekt de discussie en be=EBindigt
deze.)

EEN VERTEGENWOORDIGER VAN HET MINISTERIE: Laat ons zakelijk blijven.
Jullie eisen veranderen voortdurend. Uit Brussel komen steeds E-mails
over veranderende eisen.

SO: Toen we begonnen met de hongerstaking tot de dood hebben we onze
eisen schriftelijk medegedeeld. Onze eisen zijn ongewijzigd gebleven.

EEN VERTEGENWOORDIGER VAN HET MINISTERIE: We ontvangen DHKC-verklaringen
uit Brussel. Zijn deze niet bindend voor jullie? Wie bestuurt de
organisatie?

SO: Ik spreek hier niet namens de organisatie, maar namens de
gevangenen. Ik benE9=E9n van de aanspreekpersonen voor de gevangenen
die zich verzetten.

CB: Is de DHKC in Brussel voor jullie niet bindend?

SO: Dit verzet en de strijd omvat de gehele bevolking. Binnen en buiten.
TAYAD en andere instituten zijn een onderdeel van dit verzet. Iedereen
heeft het recht om over het verzet te spreken. De DHKC in Brussel zal
nooit zeggen "kom laten we onderhandelen".

CB: Wie nemen de beslissingen? De gevangenen?

SO: Het zijn besluiten die door alle gevangenen genomen worden.

EEN VERTEGENWOORDIGER VAN HET MINISTERIE: Luister eens, ik ben jurist,
jouw vader is ook een jurist...

SO: Hoe is je naam.

EEN VERTEGENWOORDIGER VAN HET MINISTERIE: Ik wil mijn naam niet noemen.

SO: Dan wil ik ook niet met je praten, Mister X.

EEN VERTEGENWOORDIGER VAN HET MINISTERIE: Laten we proberen toestemming
van het ministerie te krijgen zodat de gevangenen-vertegenwoordigers
bijeen kunnen komen.

SO: Zoiets eisen we niet. Voor de beantwoording van jullie vragen is dit
echter een vereiste. Bovendien, als jullie nog een keer komen, zeg dat
dan van te voren. Dan moeten we onderling overleggen.

EEN ANDER DELEGATIELID: Waarom ben je eigenlijk alleen? Wil je dat zelf?
Of accepteren je vrienden je niet? Of heeft de staat je in je eentje
hierheen gestuurd?

SO: Wat bedoel je, waarom we ons verzetten? (Hier houdt het gesprek op
en is de delegatie vertrokken.)

9 juli 2001
Internationalistisch Comitee
inter.com@trouwweb.nl

----- End forwarded message -----

-- 
Press Agency Ozgurluk
In Support of the Revolutionary Peoples Liberation Struggle in Turkey
http://www.ozgurluk.org

-------------------------------------------------------------- afmelden kan via: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl info: http://kraken.dvxs.nl archief: http://skwot.dvxs.nl autonoom centraal krakenverzamelpunt: http://squat.net <sponsor> http://radar.squat.net </sponzer>


Archief gemaakt met Hypermail

TOP VAN DOCUMENT