From: Vrije Keyser (keyser@xs4all.nl)
Date: 16 Mar 2001 09:52 uur
(uit HP|DE TIJD van 16 maart 2001: "door de week" -Martin Schouten)
Vrankrijk
De woest beschilderde gevel van Vrankrijk in de Amsterdamse Spuistraat
doet me altijd weer plezier. Hier wonen geen gewone mensen, schettert
die gevel, maar anarchisten, artiesten en andere wereldverbeteraars.
Ik herinner me de jaren nog dat de gevel verveloos was. Ramen zaten er
niet meer in, het dak lag open en duiven vlogen in en uit.
Vrankrijk stond te vergaan tot krakers zich in de ruďne nestelden. Ze
herstelden het pand en begonnen er een café, dat een ontmoetingsplek
werd voor rebels volk.
Na de ramp in Volendam wilde de gemeente het café gaan controleren,
net zoals alle andere cafés, regelmatig en toch onverwacht. De
redelijkheid van die controle werd door 'de barploeg' niet betwist,
maar het te pas en onpas binnenkomen van de politie zou wel het eind
betekenen van 'een vrijplaats' waar soms tegen de overheid gerichte
acties worden uitgebroed. Overleg met de gemeente eindigde in een
impasse en, zo berichtte Het Parool, 'een inval wordt afgewacht'.
Het café is open van tien tot twee. Op een avond probeerde ik om elf
uur de deur. Die zat dicht. Ik belde aan en een meisje liet me binnen.
jawel, ik kon een pilsje komen drinken. Zo belandde ik in een
jeugdhonk met een bar, een snookertafel, een dartsbord en veel
affiches aan de zwart geschilderde, muren. Ik ging achter aan de bar
zitten, kreeg een pils voor de schappelijk prijs van fl. 1,75 en
schatte de andere bezoekers op studenten, maar dan niet van het
brallerige soort. Aardige jongens en meisjes, tussen wie ik me zo
misplaatst voelde dat ik van de zenuwen mijn glas omstootte. Een van
de twee barmeisjes gaf me een doekje om de boel op te ruimen en tapte
mijn glas weer vol zonder dat ik opnieuw hoefde te betalen.
Tegenover de bar stonden tafeltjes tegen de muur en daar zat ook een
wat oudere man op zijn eentje. Hij kwam bij me zitten en begon een
gesprek in een mengsel van Nederlands en Duits. Het was een Pool uit
Katowice die door zijn moeder Robert was genoemd, hoewel zijn zus vond
dat hij Roman moest heten en er ook mensen waren die hem Hannes
noemden. Ik koos de kant van zijn moeder. Robert was in Katowice
taxichauffeur geweest en nu woonde hij alweer zeven jaar in
Amsterdam. Hij was er getrouwd met een Nederlandse vrouw die hem een
zoontje had geschonken dat hij niet meer mocht zien; ze wilde eerst
geld. Maar dat had Robert nog niet; pas volgende week zou hij zijn
loon krijgen als vuilnisman. Hij had zo'n oranje
vuilnismannenovergooier bij zich, dus dat kon wel kloppen. Hij
was dakloos en om dat te bewijzen, liet hij me een wekkertje zien, dan
versliep hij zich niet in het daklozenverblijf. Ik maakte een foto van
de wekker en het barmeisje eiste het filmpje op. Maar ik gebruikte een
digitale camera en kon meteen de foto laten zien. Dat stelde haar
gerust, en ze was bereid om ons nog een biertje te verstrekken.
Robert vroeg of ik drugs gebruikte. Nee? Nou, hij snakte naar een
blowtje en hij zat, zoals gezegd, krap bij kas. Als ik hem vijf gulden
gaf, ging hij even wat halen in de koffieshop die een paar huizen
verder zat en dan zou hij me hier toch een joint draaien, nou, daar
zou ik ook echt van genieten. Hij hield zo aan dat ik hem vijf gulden
beloofde als ik hier weg zou gaan. Wat hij, behalve geld, ook nodig
had, was een adres in Amsterdam. Ik schoot in de lach en vroeg hem of
hij me echt voor zo'n sukkel hield. Hij zong een Pools liedje, praatte
met een van de barmeisjes in het Pools en begon weer over zijn zoontje
dat hij nu al een jaar niet meer had gezien. Om van hem te komen, gaf
ik hem vijf gulden en vertrok. Op de Spuistraat kwam hij achter me aan
en schreeuwde nog iets.
--------------------------------------------------------------
afmelden kan via: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
info: http://kraken.dvxs.nl archief: http://skwot.dvxs.nl
autonoom meertalige krakenden vind je op http://squat.net
[sponsor} http://radar.squat.net [/sponsor]
|