From: Tabe Kooistra (tabe@ozgurluk.xs4all.nl)
Date: 09 May 2001 17:34 uur
POLITIEKE GEVANGENEN IN TURKIJE IN HONGERSTAKINGPOLITIEKE GEVANGENEN
IN TURKIJE IN HONGERSTAKING
9 mei 2001, Info nr. 8
Weer vijf hongerstakers omgekomen
Opnieuw zijn er doden gevallen in het verzet tegen de invoering van
de F-type-isolatiegevangenissen. Op 25 april overleed na een
hongerstaking van 150 dagen in Izmir de 29-jarige ERDOGAN GULER,
familielid van een politieke gevangene in hongerstaking. Dezelfde
dag stierf in Edirne de 25-jarige politieke gevangene SEDAT KARAKURT.
Sedat Karakurt was lid van de DHKP-C (Revolutionaire Volksbevrijdingspartij
- Front) en stierf in het ziekenhuis na een hongerstaking van 171
dagen (AFP 25 april 2001).
FATMA HULYA TUMGAN, lid van de DHKP-C, is overleden na een hongerstaking
van 187 dagen, op 28 april. De laatste week van haar leven is Fatma
gefolterd. In het Ankara Numune-ziekenhuis lag ze met polsen en
enkels geketend aan het bed. Met geweld probeerde men medisch te
interveniëren. Fatma was een overlevende van het bloedbad in de
Ulucanlar-gevangenis in 1999 (Verklaring 204 TAYAD, 28 april 2001).
HÜSEYIN KAYACI, lid van de MLKP (Marxistisch-Leninistische
Communistische Partij), is na een hongerstaking van 148 dagen,
overleden. Hij was overgeplaatst naar het staatsziekenhuis in Edirne,
waar men dwangvoeding op hem wilde toepassen.
CAFER TAYYAR BEKTAS, lid van de TKP(ML) (Communistische Partij van
Turkije (marxistisch-leninistisch), is na een hongerstaking van 200
dagen om het leven gekomen (TAYAD-families, verklaring 212, 7 mei
2001).
Met de dag wordt de lijst met martelaars langer
09.12.00: CAFER DERELI in Rotterdam vermoord tijdens een
solidariteitshongerstaking.
19.12.00: 28 politieke gevangenen vermoord in Turkse gevangenissen.
03.01.01: DHKC-guerillastrijder GULTEKIN KOC vernietigd een
folter-centrum in Istanbul uit protest tegen het bloedbad, en komt
daarbij zelf om het leven.
21.03.01: CENGIZ SOYDAS (DHKP-C), na 153 dagen hongerstaking.
31.03.01: Hongerstaker AHMET OZDEMIR (DHKP-C) steekt zichzelf in
brand uit protest tegen de gedwongen medische ingrepen in de Kandira
F-type-gevangenis. Hij is zwaar gewond.
07.04.01: De hongerstakers ADIL KAPLAN (TKP-ML) en BULENT COBAN
(DHKP-C) overlijden.
09.04.01: GULSUMAN DONMEZ (TAYAD - familieleden van de gevangenen)
sterft na een hongerstaking van 147 dagen.
10.04.01: FATMA ERSOY (DHKP-C).
11.04.01: NERGIZ GULMEZ (TKP-ML) en TUNCAY GUREL (TIKB).
12.04.01: ABDULLAH BOZDAG en CELAL ALPAY (beide DHKP-C).
13.04.01: EROL EVCIL (DHKP-C).
14.04.01: CANAN KULAKSIZ (TAYAD).
15.04.01: MURAT COBAN (DHKP-C).
16.04.01: SEDAT GURSEL AKMAZ (DHKP-C).
Tot 20 april zijn 30 politieke gevangenen veranderd in "levende
doden" als gevolg van gedwongen medische interventie.
21.04.01: SIBEL SURUCU (TKEP/L).
22.04.01: SENAY HANOGLU (TAYAD) en HATICE YUREKLI (TKIP).
23.04.01: KAZIM GULBAG, sympathisant van de DHKP-C, steekt zichzelf
in brand uit protest tegen het bloedbad in de gevangenissen.
25.04.01: ERDOGAN GULER (TAYAD) en SEDAT KARAKURT (DHKP-C).
28.04.01: FATMA HULYA TUMGAN (DHKP-C) na 187 dagen hongerstaking.
07.05.01: HÜSEYIN KAYACI (MLKP) na 148 dagen hongerstaking.
07.05.01: CAFER TAYYAR BEKTAS (TKP(ML) na 200 dagen hongerstaking
Belgische delegatie mensenrechtenorganisatie is net terug uit Turkije
(Solidair 19, 9 mei 2001)
Regering jaagt gevangenen de dood in
De hongerstaking in de Turkse gevangenissen gaat onverminderd verder.
Een twintigtal hongerstakers is al gestorven. Meer dan honderd zijn
in zeer kritieke toestand. Daarbij een aantal familieleden die uit
solidariteit ook hongerstaken. De regering wil van geen onderhandelen
weten.
Door Jean Vermeylen
Turkije heeft 11.000 politieke gevangenen. In oktober begon een
hongerstaking tegen de isoleercellen van het F-type. Op 19 december
deed de Turkse rijkswacht een inval in 20 gevangenissen. Daarbij
kwamen 28 gevangenen om het leven.
Een missie van People's Rights Watch is net terug uit Turkije. Ze
verbleef er van 28 april tot en met 2 mei. De delegatie bestond uit
Fatiha Dahmani, advocate aan de balie van Brussel en Sofie Merckx,
dokter van Geneeskunde voor het Volk in Charleroi.
Agalev-volksvertegenwoordiger Leen Laenens sloot zich bij de missie
aan.
Sommigen hongerstaken al meer dan 200 dagen. Hoe kan dat?
Sofie Merckx. Ze namen bij deze hongerstaking vitamines en een
speciale drank met citroen, munt, zout en suiker. De hoeveelheid
energie die ze binnennamen moet blijkbaar groter geweest zijn dan
anders. En telkens hun toestand kritiek wordt, worden ze naar een
ziekenhuis gebracht voor gedwongen medische behandeling en intraveneuze
voeding.
Hongerstaken tot de dood, is dat niet overdreven?
Fatiha Dahmani. De hongerstaking kwam na twee jaar tevergeefs
protesteren tegen de plannen om politieke gevangenen op te sluiten
in F-type isoleercellen. Volgens hen is het de enige manier die
overblijft. De onderdrukking moet hier wel onmenselijk zijn, anders
doen mensen zoiets niet.
Hongerstaakster Fatma zei: "Ik ben 22 jaar oud en in doodstaking.
Maar dat betekent niet dat ik niet van het leven hou. Wij doen deze
staking voor het leven, voor de vrijheid.'
Iemand anders zei: "Isolatie en marteling zijn erger dan de dood.
Daarbij wil men ons doen denken als de Turkse staat, voor ons is
dat geen leven."
Rachid, 42 jaar en 136 dagen in hongerstaking: "De regering probeert
de gevangenen te doen vergeten. Daarom houden wij nu deze doodstaking,
wij zijn de brug naar de buitenwereld.Ik ben gefolterd. Ik doe dit
opdat dit in mijn land niet meer kan gebeuren."
Wat zijn de eisen van de gevangenen?
Sofie Merckx. Ze willen de afschaffing van de isolatie, erkenning
van de vertegenwoordigers van de gevangenen en rechtstreekse
onderhandelingen met hen en stopzetting van geforceerde medische
interventies bij de hongerstakers.
Fatiha Dahmani. Turkije keurde vorige week artikel 16 van de
antiterreurwet goed. Dat voorziet in theorie in een aantal
gemeenschappelijke activiteiten. Maar die worden onderworpen aan
een aantal voorwaarden zoals goed gedrag. Dit laat complete willekeur
toe. En wie gaat dat controleren, de staat? Die heeft met de brutale
inval op 19 december nog eens zijn ware gelaat getoond. Volgens
de politieke gevangenen zullen ze hiervoor hun ideologie, hun
politieke ideeën moeten afzweren. "Ze willen onze gedachten veranderen,
dat is een dubbele straf", zeggen ze.
Ex-procureur: de regering wil geen oplossing
Necati Ozdemir is een ex-procureur die in 1996 door de regering
gevraagd werd de problemen in de gevangenis van Bayrampasa op te
lossen.
Necati Ozdemir. Ik begon een dialoog met de vertegenwoordigers van
de gevangenen. Ik ging hun mening respecteren. Ik heb toen de
hongerstaking kunnen doen stoppen. Ik toonde aan dat het ook anders
kan. Die positieve resultaten geneerden de regering. In 1997 werd
ik overgeplaatst naar Afyon, wat een feitelijke degradatie was.
Daarop diende ik mijn ontslag in.
Wat vindt u van de F-type gevangenissen?
Necati Ozdemir. Het F-type is niet nodig om de gevangenen te
controleren. Het probleem is opgelost als er gemeenschappelijke
ruimtes zijn. Als de regering van goede wil is, dan kunnen een
aantal muren afgebroken worden zodat de gevangenen met negen zijn.
Ik heb aan de regering mijn diensten aangeboden. Die is daar niet
op ingegaan. Ik concludeer hieruit dat de regering voor dit probleem
simpelweg geen oplossing wil en dat ze niet wil dialogeren of zelfs
nog maar luisteren naar de gevangenen.
Openlijke censuur
Journalist Van Herten is de correspondent voor het NOS-journaal.
Hij zegt: "Elke krant wordt gecontroleerd door de staat. Een week
voor de inval van 19 december werden de media door de staat aangemaand
de problematiek van de hongerstaking en de F-type cellen niet meer
aan te kaarten."
Advocate Fatiha Dahmani: "We bezochten radio Anadolunun Sesi. Die
kreeg drie maand uitzendverbod opgelegd door de RTUK (commissie
voor radio en tv). Officieel heet het dat 'een aantal uitzendingen
strijdig zijn met de wet nr. 3984 die stelt dat de berichtgeving
niet mag bijdragen tot haat, terreur en geweld en geen etnische
separatie van de maatschappij mag provoceren'. Het RTUK
citeert verschillende uitzendingen. Bijvoorbeeld het nieuwsbulletin
van 15 februari, 23u. Daarin werd gemeld dat in de F-type gevangenissen
de isolatie en mensenrechtenschendingen verborgen worden gehouden
en dat iedereen die de realiteit wil kenbaar maken wordt bestempeld
als terrorist. Dat mag dus niet. Het woord geven aan familieleden
van gevangenen, mensenrechtenorganisaties,
advocaten, valt daar ook onder. Dit is een dictatuur, een fascisme,
met een laagje democratie voor de schijn."
Vader dreigt twee dochters te verliezen
Vader Ahmet Kulaksiz: "Mijn dochter Canan is gestorven op 15 april,
na 173 dagen hongerstaking. Ik hoop dat de regering snel met de
gevangenen praat. Dan kan mijn andere dochter Zehra misschien nog
gered worden." Advocate Fatiha Dahmani: "Zehra is vandaag 159 dagen
bezig. Ze kan amper tweee zinnen na elkaar uitsprekenen ze ademt
zeer zwaar. Het is zo triest, het zijn mensenlevens die gemakkelijk
kunnen gered worden. Maar de Turkse regering wil geen enkele toegeving
doen, dat is onaanvaardbaar. Eigenlijk zijn dat moorden."
Leen Laenens (Agalev) zei op een persconferentie in Turkije: "Ik
verbaas me er ten sterkste over dat de regering de dialoog niet
aangevat heeft. Ik zal dan ook aan de autoriteiten in Ankara uitleg
vragen." Waarop wacht de Belgische regering om een initiatief te
nemen?
Meer info?
People's Rights Watch (PRW) is een jonge mensenrechtenorganisatie.
Er zijn voor de missies naar Turkije heel wat extra kosten gemaakt.
Uw steun is nodig. Dit kan op rekeningnummer: 210-0008576-92, met
vermelding: steun missies Turkije. Over de inval in de gevangenissen
van 19 december maakte PRW een aangrijpend rapport. Bestellen kan
op bovenstaande rekening (150 frank, port inbegrepen) met vermelding:
'Rapport 19.12.2000'.
Indien u meer informatie wenst over PRW of indien u zin hebt om mee
te werken, aarzel dan niet contact op te nemen: People's Rights
Watch, tel: 0486/21.90.17, e-mail: prwatch@hotmail.com.
Welk perspectief heeft de hongerstaking in Turkije?
Interview met Fatmah Hatice en Selda Demiz van het Berlijnse
initiatief voor de gevangenen in Turkije, Junge Welt 25 april
2001-04-30
Dit weekeinde heeft de Turkse regering tot ieders verassing concessies
gedaan aan de hongerstakende gevangenen. Is een oplossing nu onder
handbereik?
F.H.: Het voorstel van de regering houdt in dat de gevangenen aan
gemeenschappelijke culturele en sportieve activiteiten in de
gevangenis kunnen deelnemen. Sinds 1985 zit er in Turkije echter
een regering die vindt dat wegens zgn. terroristische activiteiten
aangeklaagde of veroordeelde gevangenen niet aan dit soort activiteiten
mogen deelnemen. Juist door de huidige regering wordt deze richtlijn
bijzonder strikt toegepast. De minister van justitie heeft het
parlement nu voorgesteld om deze regel af te schaffen. Voor de
gevangenen verandert hierdoor echter helemaal niets. In eerste
instantie is het een tactische maatregel van de regering. Tijdens
de hongerstaking in 1996 heeft de Turkse regering ook enkele
concessies gedaan die kort na het einde van de actie weer werden
ingetrokken. Daarom hebben verbale beloftes door de Turkse regering
voor de gevangenen geen enkele betekenis. Het gaat er om wat er in
de praktijk gebeurt.
Hoeveel gevangenen zijn momenteel nog in hongerstaking?
S.D.: De precieze getallen weten we niet, omdat vele gevangenen
naar het ziekenhuis zijn gebracht en dwangvoeding moeten ondergaan
zonder dat het bekend wordt. Als de gevangenen weer bij bewustzijn
zijn weigeren ze de dwangvoeding uit alle macht. Momenteel zijn er
ongeveer 2000 gevangenen in hongerstaking en zo'n 400 in hongerstaking
tot de dood. Zo'n 95 balanceren op de rand van de dood en ca. 30
hebben permanent lichamelijk letsel opgelopen.
De conservatieve Turkse krant Hürriyet schreef afgelopen vrijdag
dat een deel van de gevangenen de hongerstaking wil beëindigen.
Brokkelt het verzet langzamerhand af?
S.D.: Dat is regeringspropaganda. De gevangenen zetten hun strijd
als voorheen voort en zullen pa stoppen als de isolatiecellen zijn
afgeschaft. Dat hebben ze altijd gezegd en wat dat betreft is er
niets veranderd.
Sinds het begin, op 20 oktober vorig jaar, heeft het verzet van de
gevangenen bijna 50 slachtoffers geëist. Heeft onder deze omstandigheden
het doorgaan met de hongerstaking überhaupt nog zin?
F.H.: Voor de gevangenen was bij aanvang van de hongerstaking
duidelijk dat de strijd deze keer harder zou zijn dan bij alle
voorgaande acties. Want het ging de regering niet alleen om het
intimideren van de gevangenen. De hele bevolking moest tot zwijgen
worden gebracht. Dat verklaart de hardheid van de strijd.
De laatste weken zijn als gevolg van de economische crisis in Turkije
tienduizenden mensen de straat op gegaan. Speelde bij deze demonstraties
de situatie van de gevangenen een rol?
S.D.: De regering wist al lang dat het land in de richting van een
diepe economische crisis ging. Daarom vond de aanval op de gevangenen
plaats. Want als de gevangenen nu buiten zouden zijn geweest, zouden
ze zich voorop in de strijd hebben begeven. Daarom stelt de staat
alles in het werk om de woede van de bevolking vanwege de economische
crisis niet samen te laten komen met het verzet van de gevangenen.
Dat zou een grote bedreiging vormen voor de regering.
Enkele dagen geleden zijn bekende Turkse intellectuelen naar buiten
gekomen met een aanbod om te bemiddelen. Welke kans maakt dit
initiatief?
Het is een hele positieve ontwikkeling. Maar wij denken dat het
initiatief te laat komt. Te veel gevangenen zijn al dood. En nu
spreekt het geweten van de intellectuelen.
Turkse en Koerdische mensenrechtenactivisten in hongerstaking in
Stammheim
Op 20 april werd in Stuttgart de SPD-centrale door Turkse en
Koerdische activisten bezet met de eis dat vanaf die locatie een
protestresolutie tegen de misstanden in de Turkse gevangenissen aan
de Turkse regering zou worden gefaxt. Met de actie wilden de
activisten de het verzet van de Turkse politieke gevangenen tegen
de isolatiecellen ondersteunen.
Na afloop van de vreedzaam verlopen actie werden niet alleen de
bezetters maar ook sympathisanten die zich voor het gebouw bevonden
gearresteerd. Drie personen werden na enkele uren vrijgelaten omdat
ze nog geen 18 waren. 19 Activisten werden in cellen opgesloten in
de beruchte gevangenis Stuttgart-Stammheim.
Op 28 april begonnen de eerste processen in een snelrecht-procedure.
Er werden vonnissen van 4 en 5 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf
uitgesproken. 5 Mensenrechtenactivisten werden daarop volgend
vrijgelaten. De komende dagen vinden nog meer processen plaats. Uit
protest tegen hun criminalisering en uit solidariteit met de politieke
gevangenen in Turkije zijn de activisten in hongerstaking gegaan.
(Junge Welt 4.5.01)
Stuur protestfaxen naar:
SPD-Stuttgart Fax-Nr. 0711-619 36 29
Openbaar ministerie Stuttgart Fx-Nr. 0711-921 33 00
Bezetting Amnesty Londen
Op 26 april werd het hoofdkwartier van Amnesty International in
Londen bezet door het Strijdcomitee tegen isolatiefolter (IKM).
Amnesty werd verweten nauwelijks in actie te komen voor de politieke
gevangenen in Turkije, waarvan er al 48 zijn omgekomen in de strijd
tegen de isolatiecellen. Op een paar persverklaringen na heeft
Amnesty helemaal niets ondernomen. Geëist werd dat AI een campagne
zou starten. Amnesty weigerde op deze eis in te gaan en gaf na 7
uur de politie opdracht om in te grijpen. De bezetters werden
vervolgens met geweld het gebouw uitgezet. (IKM 27.4.01)
Nederland bereid training van Turkse gevangenisbewakers te financieren!
Uit de antwoorden van minister van buitenlandse zaken Van Aartsen
op schriftelijke vragen van het kamerlid Koenders, begin dit jaar,
blijkt dat de Nederlandse regering de bereidheid heeft uitgesproken
om geld te steken in de opleiding van Turkse cipiers in het kader
van het Matra-programma. In het kader van dat programma zegt de
Nederlandse overheid zich in te zetten voor de opbouw van de
maatschappij in Midden- en Oost-Europese landen. Het programma zou
gericht zijn op de ondersteuning van de overgang naar een pluriforme,
democratische rechtsstaat in die landen.
Sinds 19 december vorig jaar kan iedereen die het wil, weten wat
dat betekent. Onder het mom van modernisering van het gevangenissysteem
volgens Europese normen in het kader van de overgang naar een
democratische rechtsstaat, wordt door een fascistisch regime een
bloedbad aangericht onder tientallen politieke gevangenen. De
invoering van de isolatiecellen is niets anders dan een regelrechte
aanval op het leven, de identiteit en de gemeenschappelijke organisatie
van de anti-fascistische, revolutionaire, politieke gevangenen in
de Turkse gevangenissen. Hier wil de Nederlandse regering in
EU-verband dus geld in steken.
De vraag en het antwoord luiden als volgt:
Vraag 4
Op welke manier dragen Nederland en de Europese Unie bij aan de
verbetering van de gevangenisomstandigheden in Turkije? Bent u
voornemens om extra inspanningen te verrichten om bij te dragen aan
het verbeteren van de gevangenisomstandigheden in Turkije? Zo ja,
op welke wijze?
Antwoord
De EU en de Raad van Europa stellen thans een gezamenlijk programma
op voor de training van Turkse gevangenisbewaarders.
Nederland heeft medio 2000 het Matra-programma opengesteld voor
Turkije. Dit programma is vraaggestuurd. De verwachting is, dat in
de nabije toekomst v.w.b. Turkije zeker ook op het gebied van de
rechtsorde voorstellen ter tafel zullen komen. In ieder geval is
door Nederland aan de Turkse minister van justitie reeds in september
2000 aangegeven dat de financiering van trainingen voor gevangenisbewakers
via het Matra-programma tot de mogelijkheden behoort. Co-financiering
met de EU/RvE is daarbij niet uitgesloten. Duplicatie zal in ieder
geval worden vermeden.
Beantwoording kamervragen n.a.v. "dood van een Turkse hongerstaker
met de Nederlandse nationaliteit"
Antwoord van de heer Van Aartsen, Minister van BuitenlandseZaken,
op vragen van het lid Karimi, ingezonden 19 april 2001
Vraag 1
Heeft u kennisgenomen van het bericht 'Nederlandse Turk hongert
zich dood'?
Antwoord
Ja.
Vraag 2
Is het waar dat Gursel Akmaz alleen de Nederlandse nationaliteit
bezat?
Antwoord
Ja.
Vraag 3 Was u op de hoogte van zijn detentie? Zo ja, sinds wanneer?
Antwoord In een brief met dagtekening 7 februari 2000 - conform
gevangenisvoorschriften gesteld in de Turkse taal - meldde de heer
Akmaz zijn situatie aan de Nederlandse ambassade in Ankara. Daar
aan voorafgaand was Nederland niet conform artikel 36 van het Verdrag
van Wenen door de Turkse autoriteiten ingelicht over de detentie
van de heer Akmaz.
Vraag 4 Was het u bekend dat Gursel Akmaz in hongerstaking was? Zo
ja, sinds wanneer?
Antwoord Nadat de Nederlandse ambassade te Ankara op de hoogte was
gesteld van de detentie van de heer Akmaz, is gepoogd zo frequent
mogelijk contact met hem onderhouden. Uiteindelijk werd op 18 oktober
2000 van de Turkse autoriteiten toestemming ontvangen de heer Akmaz
te bezoeken in de gevangenis van Buca, een voorstad van Izmir. Op
20 oktober vond dit bezoek plaats. Een tweede bezoek was mogelijk
op 7 december 2000. Bij dat tweede bezoek heeft de heer Akmaz verteld
dat hij in hongerstaking was geweest tussen 26 oktober en 30 november
2000. Op 15 december 2000 is de heer Akmaz weer in hongerstaking
gegaan, hetgeen door zijn advocaat op 24 januari 2001 werd bevestigd.
Vraag 5 Heeft de Nederlandse vertegenwoordiging contact gehad met
de heer Akmaz?
Antwoord Een antwoordbrief van de Nederlandse ambassade te Ankara
aan de heer Akmaz, gedateerd 28 maart 2000, is nimmer bij hem
gearriveerd.
In de maanden tussen maart en september 2000 is de Turkse autoriteiten
door de Nederlandse ambassade te Ankara herhaaldelijk verzocht om
betrokkene te mogen bezoeken. Gedurende die periode hebben de Turkse
autoriteiten zich er van verwittigd dat de heer Akmaz niet tevens
de Turkse nationaliteit had. Zoals bekend kunnen gevangenen in
Turkije die tevens de Turkse nationaliteit hebben doorgaans niet
worden bezocht door consulaire vertegenwoordigers. Uiteindelijk is
vastgesteld dat betrokkene slechts de Nederlandse nationaliteit
bezat.
Zoals gemeld werd de heer Akmaz op 20 oktober en op 7 december 2000
door een ambassademedewerker bezocht. Overigens werd in Izmir ook
met zijn vader gesproken. Met zijn advocaten - die hem ook bezochten
- vond geregeld contact plaats.
De behandeling van het hoger beroep van zijn zaak, op 24 januari
2001, werd door twee ambassademedewerkers bijgewoond. Op 21 maart
jl. is een verzoek voor een nieuw consulair bezoek aan de heer Akmaz
bij de Turkse autoriteiten ingediend. Toestemming om de heer Akmaz
op 10 april te bezoeken werd op 30 maart ontvangen. Na de berichten
over de verslechterende gezondheid van de heer Akmaz is tevergeefs
getracht het bezoek te vervroegen.
Op 6 april meldde de vader van de heer Akmaz desgevraagd dat er
geen verandering in de - zorgwekkende - gezondheidstoestand van
zijn zoon was. Dezelfde dag ontving de Ambassade een faxbericht van
de heer Akmaz waarin hij schreef in het ziekenhuis te liggen.
Op 10 april werd betrokkene bezocht. De heer Akmaz had de dag tevoren
besloten niet meer te drinken. Op 11 april is wederom een verzoek
voor een consulair bezoek aangevraagd. Toestemming voor een bezoek
op 17 april werd op 13 april ontvangen.
Op 16 april meldde de honorair consul van Nederland te Izmir aan
de Ambassade dat hij uit de pers had vernomen dat de heer Akmaz
eerder op die dag was overleden.
Vraag 6 Op welke wijze heeft Nederland zich ingezet voor zijn zaak?
Antwoord De heer Akmaz is in Turkije ter dood veroordeeld. Nederland
heeft druk uitgeoefend op de Turkse autoriteiten door te wijzen op
de nationaliteit van betrokkene. In hoger beroep is vervolgens het
doodvonnis tegen de heer Akmaz vernietigd en de zaak terugverwezen
naar de DGM te Izmir. Naast de bezoeken en contacten zoals aangegeven
in antwoord op vraag 5 heeft Nederland de kwestie-Akmaz bij voortduring
opgebracht in bilaterale contacten op verschillende niveaus met de
Turkse autoriteiten.
Vraag 7 Is het bericht waar dat de Minister-President deze kwestie
tijdens zijn bezoek aan Turkije aan de orde heeft gesteld? Wat was
de reactie van Turkije?
Antwoord Tijdens zijn bezoek aan Turkije (28-31 oktober 2000) heeft
de Minister-President de detentie van de heer Akmaz tijdens het
vertrouwelijke deel van de besprekingen opgebracht bij de Turkse
gesprekspartners.
Vraag 8 Was Nederland op de hoogte van de kritieke toestand van de
heer Akmaz? Zo ja, wat heeft Nederland ondernomen om dit aan de
orde te stellen bij Turkse autoriteiten en wat was hun reactie?
Antwoord Zie het antwoord op vraag 5. De heer Akmaz heeft - zoals
de andere hongerstakers - te kennen gegeven geen prijs te stellen
op medische behandeling.
Vraag 9 Zijn er nog andere Nederlanders in hongerstaking in Turkse
gevangenissen? Zo ja, hoeveel? Op welke wijze onderhoudt u contact
met deze mensen?
Antwoord Naar mijn informatie heeft geen van de huidige hongerstakers
in Turkse gevangenissen de Nederlandse nationaliteit. Ik betreur
overigens de gespannen en onverzoenlijke situatie met betrekking
tot de toestand in de gevangenissen in Turkije. Tijdens het
staatsbezoek dat de Turkse president Sezer van 3-5 april aan Nederland
bracht, heb ik tegenover mijn Turkse ambtgenoot Cem wederom mijn
zorg daarover uitgesproken.
Vraag 10 Bent u bereid deze vragen nog deze week te beantwoorden
gezien de kritieke situatie waarin veel hongerstakers in Turkse
gevangenissen zich bevinden?
Antwoord De antwoorden op Uw vragen gaan U zo spoedig mogelijk toe.
Inval Duitse justitie bij beheerder internetsite i.v.m. ondersteuning
DHKP-C
Op 3 mei, nota bene de internationale dag van de persvrijheid, heeft
een huiszoeking plaatsgevonden in de woning van de beheerder van
de internet-site Linke Seite Oliver Berthold te Stuttgart. Veel
schriftelijk materiaal en alle computerapparatuur werd in beslag
genomen. Tegen Berthold loopt een procedure wegens ondersteuning
van een verboden vereniging. Daarmee wordt bedoeld ondersteuning
van de sinds 9 augustus 1999 in de BRD verboden organisatie DHKP-C.
Een groot deel van de politieke gevangenen in Turkije die in
hongerstaking zijn, zijn verbonden aan de DHKP-C. Op Linke Seite
is, naast tal van teksten uit anarchistisch, feministische en
autonome hoek, veel actuele informatie over het verzet van de
gevangenen gepubliceerd. Daaronder ook enkele programmatische teksten
van de DHKP-C. Reden genoeg voor de Duitse justitie om het
internet-project Linke Seite te saboteren. Het project ligt, ook
als het niet tot een aanklacht komt, praktisch plat, omdat er geen
middelen voorhanden zijn om een geschikte computer aan te schaffen.
(Telepolis 4.5.01, Peter Nowak)
Criminalisering DHKP-C in Nederland
Op 25 april zijn door de rechtbank in Breda 5 mannen veroordeeld
tot gevangenisstraffen van 9 maanden tot 2 jaar wegens afpersing
en lidmaatschap van een criminele organisatie. Een vrouw werd
vrijgesproken. De veroordeling vormde de nasleep van de invallen
en arrestaties op 10 april vorig jaar, gericht tegen de
revolutionair-linkse Anatolische organisatie DHKP-C. Toen werd o.a.
een persbureau door een met machinepistolen gewapende en gemaskerde
politie-eenheid bestormd.Daarbij werd gebruik gemaakt van springladingen
en werd een 17-jarig meisje met de dood bedreigd.
De veroordeling kwam tot stand ondanks het feit dat getuigen eerder
gedane belastende verklaringen in hadden getrokken. Volgens de
rechter lieten de getuigen zich beïnvloeden door de aanwezigheid
van de verdachten.
Volgens de advocaat van de 5 heeft de rechtbank zich in allerlei
bochten moeten wringen om tot haar oordeel te komen. "De DHKP-C
waarmee deze verdachten sympathiseren is in ons land helemaal geen
verboden organisatie", aldus één van hen. Bovendien werd de politieke
context van de zaak nauwelijks in het oordeel betrokken. De advocaten
zijn in hoger beroep gegaan.
Het is niet de eerste keer dat in Nederland Turkse revolutionairen
worden vervolg op grond van illegale financiering of afpersing. In
de zomer van 1988 werden ook huiszoekingen gedaan en arrestaties
verricht n.a.v. een schietpartij in een koffiehuis in Amsterdam
waarbij twee doden vielen: Ahmet Köksal, een militant van Dev Sol
(de voorganger van de DHKP-C), bezig met een geldinzamelactie voor
politieke gevangenen in Turkije en één van de fascisten die een val
voor Ahmet hadden opgezet. Uiteindelijk werden twee Dev Sol-sympathisanten,
Halil en Mustafa, wegens poging tot afpersing en medeplichtigheid
aan doodslag veroordeeld tot vier jaar cel. Na 16 maanden werden
ze in hoger beroep bij gebrek aan bewijs vrijgesproken.
Eind ' 93 werden opnieuw mensen opgepakt. Opnieuw vormden
giftencampagnes ter ondersteuning van de strijd in Turkije en
Koerdistan de aanleiding voor politie en justitie om tot de
aanval over te gaan. Dit keer kwam de politie echter niet in
actie n.a.v. een schietpartij, maar begon het al met een
criminaliseringscampagne vooraf, door in winkels en koffiehuizen
van Turkse en Koerdische migranten pamfletten uit te delen
waarin werd opgeroepen aangifte te doen van afpersing. In
december ' 93 werden acht Dev Sol-sympathisanten opgepakt. Eén
van de arrestanten werd in zijn slaap overvallen en in zijn
onderbroek en met een kap over zijn hoofd afgevoerd. De echtgenote
van een andere arrestant kreeg een miskraam n.a.v. het intimiderende
politie-optreden.
9 mei 2001
Internationalistisch Comitee
Inter.com@trouwweb.nl
--
Press Agency Ozgurluk
In Support of the Revolutionary Peoples Liberation Struggle in Turkey
http://www.ozgurluk.org
--------------------------------------------------------------
afmelden kan via: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
info: http://kraken.dvxs.nl archief: http://skwot.dvxs.nl
autonoom centraal krakenverzamelpunt: http://squat.net
<sponsor> http://radar.squat.net </sponzer>
|