From: Phoenix (phoenix@dvxs.nl)
Date: 29 Apr 2003 20:31 uur
Rotterdams Dagblad (c) 19 april 2003
Tien actiejaren volgens een wijze Uil
Terugblik op een roerige periode in Schiedam
Door Kor Kegel
Daar stond ie weer, in die draaitafeltoren waar hij overzicht had op het
cafevolk. Werd er in een hoekje ruzie gezocht, dan speelde Bram Uil er
met keiharde muziek op in waardoor de ruziezoekers elkaar niet meer
verstonden en naar buiten gingen, de Lange Haven op, probleem handig
weggewerkt. En hing er een slaperig sfeertje, dan wist Bram met een
uitgekiende mix iedereen aan het swingen te krijgen, waarna hij -
iedereen in beweging - onverhoeds een slaapliedje inzette, het publiek
confronterend met de aanvankelijke lamlendigheid.
Schiedam - Er zat een mild pesterige humor in die aanpak. Bram Uil was
ongetwijfeld een van de eerste interactieve dj's in de Rotterdamse
regio. Als mede-initiatiefnemer van de Quibus bepaalde hij de muzikale
kwaliteit en stijl en dat trok precies die jongeren aan, die Schiedam
rond 1974 op hun kop zetten.
Als Bram Uil 'reclame' maakte voor een elpee, kon Hans Breukhoven erop
rekenen dat er die week honderd keer naar gevraagd zou worden in de Free
Record Shop, toen nog bestaand uit een winkel, het kleinste winkeltje
van Schiedam op het Broersveld. Ik hield toen elke week de Top 10 bij
van best verkochte langspeelplaten in Schiedam en in het rijtje Hakkert,
Van Dalen, Radio Modern en de Free Record Shop werd de laatste steeds
dominanter. Dat kwam door de Quibus, waar die 1,91 meter lange baardaap
plaatjes draaide.
Donderdagmiddag stond ie er weer, op die draaitafeltoren, evenals toen
naar tijdsstijl en leeftijd gecoiffeerd. En onveranderd met een
muziekkeuze die niemand kent en een ieder nieuwsgierig maakt. Bram Uil
was donderdag middelpunt van een feestje, dat gaandeweg het karakter
kreeg van een reunie van krakers, rechtswinkeliers, progressieve
studenten, politici en journalisten.
De Quibus, Lange Haven 28: tegenwoordig bekend als podiumcafe De Graauwe
Hengst. Een kleine dertig jaar geleden de thuisbasis van de krakers die
in de Laan, Roosbeek en Lange Achterweg arbeiderskrotten van de sloop
wilden redden, tot er na een paar jaar andere krakers kwamen die
eigenlijk alleen maar goedkoop wilden wonen.
Het waren de jaren waarin de plaatselijke politiek voortdurend bestookt
werd door opstandige jongeren, die de ene keer drinkwater eisten, de
andere keer tegen een sloopvergunning protesteerden en dan weer
aandrongen op bijstelling van de nota Huisvesting Van Alleenstaanden en
Tweepersoonshuishoudens, jazeker, want er zaten ook gestudeerde typetjes
in die rumoerige kraakbeweging. Het was niet alleen feest en steeds bij
een ander slapen, zo pril na de Sexuele Revolutie.
Het waren de jaren dat sociaal ge-engageerde advocaten in spe de
Rechtswinkel oprichtten, de jaren dat de actievoerders voor behoud van
de Brandersbuurt zelf in de gemeenteraad kwamen, zij het als minderheid,
de jaren waarin de Goudsbloem (naast de Quibus en het Bruin Cafe) een
bovenlokale toeristische attractie werd omdat je er zomaar kon blowen.
Het waren de jaren, waarin pretentieuze plannen werden gemaakt voor
alternatieve werkvormen, anti-autoritair, provotarisch, gericht op
verlevendiging van collectief en individu. Een prachttijd om volwassen
te worden. Je kreeg de maatschappelijke bewustwording met de paplepel
ingegoten. Daarna werd Schiedam weer een stuk saaier.
Er valt over die jaren veel te zeggen en te schrijven en het is goed dat
Bram Uil dat ook gedaan heeft. Het begon in feite met een artikel voor
het Schiedams-Vlaardingse maandblad Musis, maar er bleef zoveel stof
over dat eindredacteur Hans van der Sloot vroeg of Bram niet nog een
stuk wilde schrijven. Stadsarchivaris Laurens Priester werd om advies
gevraagd. Hij zag er de waarde van en wilde meer. En zo ontstond
hoofdstuk na hoofdstuk het boek 'Niet van horen zeggen', Schiedams
eerste persoonlijk doorleefde geschiedenisboek.
Dus was de onverstoorbare Peter Pijpers er, die destijds achter de bar
stond. Dus waren politieke mensen als Wim en Jaap de Visser en Aad
Wiegman er, de andere deejay uit die jaren, Martin Green, en ook slager
Aad van den Ende en zijn vrouw, want als enige ondernemers hebben zij om
zich heen zien gebeuren wat Aksiekomitee De Laan in de binnenstad
teweegbracht. Er waren die schaarse journalisten die het al drie
decennia volhouden over Schiedam te schrijven, en wie ook kwamen:
ex-krakers Peter Becker en Ben van der Knaap, toch nog keurig
terechtgekomen als docent van minderjarige asielzoekers in
Berkel-Enschot en theaterdirecteur in Leeuwarden. Er was Aad Sprong, met
wie Bram Uil de voor veel opschudding zorgende striptentoonstelling
'Voor het leven getekend' organiseerde. Het is een greep uit de
honderden figuren, die in het boek van Bram Uil een rol toebedeeld
krijgen.
Betrokken
Het is de roerigste naoorlogse periode van Schiedam, die door de bril
van een wijze Uil beschreven wordt. Het leest als een losbladig dagboek,
waarvan je vermoedt dat het een keer uit elkaar gevallen is. Tal van
anekdotes en feitelijke gebeurtenissen wisselen elkaar af. Bram Uil
beschrijft de periode 1972-1982 met een warme betrokkenheid en zonder
rancune. Ook waar hij op conflicten ingaat - er wás nogal 'debat' in die
tijd! - doet hij dat met liefde en, zonder aan scherpte te verliezen,
met begrip voor hoe anderen er destijds over dachten.
Het is geen natrapdocument geworden - iemand die zich met zoveel
projecten en initiatieven heeft bemoeid en ook één en ander zag
mislukken had de neiging kunnen hebben om alsnog duchtig met opponenten
af te rekenen.
Maar het is ook geen verhullend verslag. Bram Uil beschrijft onverbloemd
de teloorgang van de kraakbeweging, de vercommercialisering van de
Quibus, de concurrentie om de Goudsbloem (tegenwoordig restaurant De
Mouterij) en de pogingen om een Schiedamse Kunststichting van de grond
te tillen. Tijdens het lezen kreeg ik al die pagina's weer voor de
geest, die ik er in de Schiedamsche Courant over volgeschreven heb.
Het is bij vlagen zelfs een objectieve weergave van dat bewogen tijdvak
in de Schiedamse geschiedenis. Maar, zegt uitgever Hans van der Sloot er
uitnodigend bij, de deskundologen zouden na lezing best tot de conclusie
kunnen komen dat er naast de waarheid van Bram Uil ,,wellicht ook een
andere tot de waarschijnlijkheden mag worden gerekend.''
En verder is het boek gelardeerd met komische situaties en incidenten
uit het leven van Uil. Hij beschrijft hoe hij als 17-jarige medewerker
van Het Vrije Volk eens door redacteur Aad Wagenaar in een kast werd
gestopt, omdat hij brutaal was geweest. ,,Ik heb het toch niet gelogen,
he?'' zei Bram tegen Aad, toen ze elkaar donderdag begroetten. Aad
Wagenaar zei zich er niets van te herinneren... ,,maar het is te mooi
opgeschreven om tegen te spreken...''
--------------------------------------------------------------
Sidebar: http://krakenpost.nl/addbar.html
Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
Faq: kraken-post-faq@dvxs.nl
Website: http://krakenpost.nl
[29 Apr 20:00u]: 224 abonnees + 181 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
|