[kraken] Vandaag om 10 uur, staat de politie hier voor de deur.

Auteur: <ouwesiem@squat.net>
Datum: 04 dec 2003 02:52 uur

Vandaag, om 10 uur, staat de politie hier voor de deur'

van onze verslaggever Pascal van Dongen

Heemskerk

Vijf jaar lang woonden ze in Haarlem, zwevend tussen hoop en vrees.
Gisterochtend werden ze uit hun woning in het Heemskerkse
asielzoekerscentrum (azc) gezet. De zes leden van de Tsjetsjeense familie
Isaev. Vijf kinderen variërend in de leeftijd van vier tot vijftien
stonden vanaf half elf op straat.

Ze wisten dat het er aan zat te komen. Moeder Monina Raisa en haar
kinderen Anzor (15), Anzhela (14), Zarema (11), Karina (6) en de in
Nederland geboren Anwar (4). Ze hadden een brief gehad. ,,Vandaag om 10
uur staat de politie voor de deur. Dat stond er in'', verzucht Anzor, de
oudste zoon.

Het gezin is uitgeprocedeerd en moet terug naar het land van herkomst.
Daarom moeten zij het woninkje op het azc verlaten. Hier woonden ze sinds
een half jaar. Daarvoor hebben ze, vanaf hun komst in Nederland, in Emmen
gewoond. ,,Er is een fout gemaakt in de procedure. Een advocaat is
vergeten een brief te sturen. Daarom moeten we weg. Maar we willen niet
weg. Het is niet veilig voor ons daar'', zegt Anzor. De familie valt net
buiten de amnestieregeling van het Rijk.

Het gezin is ruim vijf jaar geleden gevlucht uit het door een oorlog
verscheurde Tsjetsjenië. Daar was de vader van het gezin politieman met
een halfjoodse achtergrond. ,,Het was gevaarlijk, we moesten vluchten'',
zegt Anzor. ,,Wie kan mensen daar nou naartoe sturen? Elke dag sneuvelen
er nog mensen in Grozny en andere steden in Tsjetsjenië.''

Vader zelf is niet meer aanwezig op het asielzoekerscentrum. Enkele dagen
geleden is hij weggegaan. Waarheen weet niemand. ,,De spanning is hem te
veel geworden'', denkt Monina. Ze vertelt dat haar echtgenoot lijdt aan
maagkanker. ,,Het kan slecht met hem aflopen als hij niet eet of zijn
medicijnen niet inneemt.'' Het gegeven dat vader zijn gezin verlaten
heeft, doet pijn bij de kinderen. Stil wordt er gehuild door de oudere
kinderen. De kleintjes beseffen de ernst van de situatie niet goed.
Zachtjes zingend tekent Karina een boom op een schrijfblokje. Anzor toont
zich gastvrij en zet een kopje thee voor de aanwezigen.

Het hele gezin plus wat vrienden uit het asielzoekerscentrum hebben zich
deze ochtend in de kleine, ongezellige woning verzameld. Tranen vloeien.
Gesproken wordt er nauwelijks. Gepakt is er niet. ,,We willen gewoon niet
weg'', zeggen de meisjes Anzhela en Zarema. ,,We zitten hier op school,
zijn actief bij sportclubs en hebben hier vrienden.'' Anzhela laat een
brief zien die een afdelingsleider van het Kennemer College geschreven
heeft. De docent prijst haar inzet en noemt haar ,,een waardevolle
aanwinst voor de samenleving''.

Om 10.15 uur is het zover. Een buurvrouw komt zenuwachtig de krappe
huiskamer binnen gerend. ,,Ze komen er aan'', is de korte boodschap. Anzor
loopt hard huilend naar een slaapkamer. De andere kinderen zoeken huilend
troost en bescherming bij hun moeder. ,,Nee, nee, nee'', mompelt een van
hen.

Een vertegenwoordiger van het azc stapt samen met twee beambten van de
vreemdelingenpolitie de huiskamer binnen. Kort en zakelijk legt een van
hen uit wat de procedure is. Tevens geeft hij een formulier waarin de gang
van zaken betreffende het terugkeren naar thuisland beschreven staat.
Daarop staan ook de gegevens van een internationale organisatie voor
migratie. ,,Misschien kan die jullie verder helpen'', aldus de agent.

Dan is het echt tijd om te gaan. De familieleden moeten hun schamele bezit
- inmiddels in een grote tas en enkele boodschappentasjes gepropt -
oppakken en worden onder escorte van de vreemdelingenpolitie, twee
'gewone' agenten en de medewerkster van het azc naar de slagboom van het
centrum geloodst. Ondertussen wordt emotioneel afscheid genomen van
vrienden en buren.

Eenmaal bij de poort aangekomen nemen de beambten en functionarissen
afstand. De familie Isaev staat op straat. Vijf jonge kinderen moeten
samen met hun moeder vanavond maar zien waar ze slapen. Gelukkig staat een
vriend uit Haarlem bij de slagboom het gezin op te wachten. In zijn hand
een damesfiets met kinderstoeltje. Daarop wordt de grote tas gezet. Met de
rest van de tassen in de hand wandelt het gezin naar het station van
Heemskerk.

woensdag 3 december 2003, 08:56 Noordhollandsdagblad

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Faq: kraken-post-faq@dvxs.nl
 Website: http://krakenpost.nl
 [04 Dec 02:00u]: 260 abonnees + 231 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Thu Dec 04 01:52:33 2003