[kraken] Beesten van mensen - Volkert en zijn vrienden

Auteur: <ouwesiem@squat.net>
Datum: 13 dec 2006 15:06 uur

Elseviers Weekblad 13-12-2006

Beesten van mensen - Volkert en zijn vrienden

De wereld van Fortuyns moordenaar: idealisten die zo van dieren houden dat
ze in beesten veranderen

door Simon Rozendaal

Dit artikel verscheen eerder in Elsevier 28 juni 2003

Ze gijzelen, stichten brand, saboteren auto's, hebben voor miljoenen
euro's schade aangericht en dreigen dat ze mensen zullen vermoorden. Voor
dieractivisten is Nederland het walhalla: de politie krijgt geen greep op
ze, inlichtingendiensten worden teruggefloten en justitie straft niet of
nauwelijks.

Volkert van der Graaf is geen eenling. De moordenaar van Pim Fortuyn,
wiens hoger beroep volgende week dient, komt voort uit een beweging die
jaar in jaar uit, dag in dag uit, de wet aan haar laars lapt, die aan de
lopende band goederen vernielt en de hand niet omdraait voor intimidatie
van personen, soms met geweld.

Een beweging die haar gang heeft mogen gaan in een land waar politie en
justitie nauwelijks optreden, en waar de inlichtingendiensten hun werk
niet kunnen verrichten, omdat ze, zodra ze in de buurt van gevestigde
actiegroepen komen, worden teruggefloten door politici.

Dierenliefhebbers
Niet iedereen realiseert het zich, maar de afgelopen jaren is Nederland
geplaagd door een nieuwe vorm van terrorisme. Niet van moslimextremisten
maar van doorgedraaide dierenliefhebbers. Bijna wekelijks breken ze wel
ergens in of steken een huis dan wel auto in brand. Dat er door deze
aanslagen tot nu toe slechts één dode is gevallen (Pim Fortuyn) – of
wellicht twee (milieu-inspecteur Chris van der Werken in 1996) – is
toeval.

Een tikkeltje te wild, om enthousiaste dierenliefhebbers tot terroristen
te bestempelen? Niet volgens hun slachtoffers. Bioloog Margreet Jonker
bijvoorbeeld: 'En óf dit terrorisme is. Mijn gezin wordt voortdurend
geterroriseerd.'

Zij probeert mensen met kanker, aids en hepatitis te genezen door met
behulp van apen wetenschappelijk onderzoek te doen. Als beloning voor dit
nobele werk is ze de afgelopen jaren voortdurend lastiggevallen. Tegen
haar buren werd verteld dat ze een apenmoordenaar is, haar ruiten zijn
ingegooid, haar auto werd vernield, haar huis beklad en haar kinderen
werden de stuipen op het lijf gejaagd.

Ook pelshandelaar Ferry de Vries (niet zijn echte naam) twijfelt niet over
de vraag of hier sprake is van terrorisme. Nog steeds kan hij zich elk
moment van zijn gijzeling voor de geest halen. Hoe er ’s avonds om zeven
uur werd aangebeld bij zijn bedrijf. Het oude Volkswagenbusje voor de deur
en de jongen met het pakje. Hoe er negen mensen met bivakmutsen uit het
busje kwamen, hoe hij op de grond werd gegooid, een zak over zijn hoofd
kreeg en handboeien om. 'Ik verwachtte elk moment te worden
doodgeschoten.'

De op hol geslagen dierenbeschermers hebben een idee hoe de wereld er zou
moeten uitzien, en iedereen die net als Margreet Jonker en Ferry de Vries
weigert zich in dat sjablone te voegen, kan morgen of overmorgen een nieuw
slachtoffer worden. Boeren, nertsenfokkers, slagers, zelfs gewone burgers
die bij McDonald’s een hamburger komen eten – allemaal kunnen ze worden
getroffen door een aanslag of brandstichting.

Hoe groot de dreiging van de dieractivisten is, blijkt ook uit het feit
dat maar weinig informanten ten behoeve van dit artikel onder hun echte
naam durven optreden. Margreet Jonker is een uitzondering ('Ze weten me
toch wel te vinden'). Zelfs een politieagent en een voormalige
inlichtingenman zijn doodsbenauwd. Letterlijk, omdat ze zijn bedreigd met
de dood.

Miljoenenschade
Zo rond 1980 laten de dieractivisten voor het eerst van zich horen.
Aanvankelijk valt het nog mee. Er worden wat honden en kippen 'bevrijd'.
De activisten verspreiden boterzuur (een penetrante zweetvoetenlucht) bij
restaurants met wild op de kaart, bespuiten vossen met autolak, vernielen
jachthutten en gooien ruiten in bij poeliers.

Eind jaren tachtig neemt zowel de frequentie als de hardheid toe. Op de
gevel van allerlei winkeliers – van hengelsportzaak tot bontwinkel – komen
leuzen als 'moord' en 'mishandeling'.

De eerste huizen en bedrijven van nertsenfokkers gaan in brand. McDonald's
komt in beeld, autobanden worden lek geprikt, vrachtauto's gesaboteerd.

De vraag is of al die acties goed zijn voor de dieren. Kennelhonden die
zijn 'bevrijd', kunnen maar moeilijk in een huis aarden; vossen die met
autolak worden bespoten, krijgen oogontstekingen; vrijgelaten nertsen zijn
roofdieren en bijten binnen een dag tal van konijnen, fazanten en
huisdieren dood. Feit is wel dat de acties de diersoort homo sapiens veel
kwaad doen: diverse mensen krijgen doodsbedreigingen, ondernemers hebben
voor miljoenen schade geleden.

Het is leerzaam enkele dagen rond te neuzen op de websites van de
organisaties die de verantwoordelijkheid voor deze acties opeisen. Soms
leidt dit tot gegrinnik (recepten voor kruidengyneacologie), vaker tot
kippenvel. Zo zijn er adressen van 'dierenmishandelaars' in elk gewenst
postcodegebied.

Daar staat dan de waarschuwing bij: 'Het is absoluut niet de bedoeling dat
de adressen die op deze site staan, gebruikt worden voor illigale (sic)
activiteiten. Het is gewoon bedoelt (sic) om eens te kijken hoeveel
criminelen er bij jou in de buurt wonen.'

De foto’s van uitgebrande auto’s en exploderende huizen spreken echter
andere taal. Of neem de handleiding voor het plegen van acties, geschreven
door activisten van het Dierenbevrijdingsfront
(www.animalliberation.net/netherlands). Ook hier meldt de inleiding: 'Het
is niet bedoeld om lezers aan te zetten tot het plegen van illegale
acties.' Mochten lezers daar echter anders over denken, dan kunnen ze
gebruik maken van allerlei tips.

Vorm cellen van twee tot vijf leden. Bezoek websites nooit thuis maar
vanuit een bibliotheek. Koop extra grote schoenen (stop de tenen vol met
watten) en gooi ze na een actie weg. Vervang autobanden na een grote
actie. Gebruik geen latex handschoenen, omdat daar vingerafdrukken
doorheen komen. Gooi de bonnetjes van de betonschaar niet bij het oud
papier. Er zitten instructies bij hoe je automotoren kunt saboteren (zand,
zout en pleisterkalk zijn beter dan suiker), hoe je sloten dichtlijmt
(lijm van Bison is veganistisch) en hoe je van een Evian-fles een brandbom
maakt. En er zijn tips voor op het politiebureau: 'Houd je mond stijf
dicht. Ze zullen je wijs proberen te maken dat Pietje of Truus alles al
heeft verteld en dat het nu geen zin meer heeft om te zwijgen&#550;
Allemaal leugens!'

De groep die de acties pleegt, is tussen de twintig en tweehonderd man
groot en bedient zich van verschillende, steeds wisselende namen:
Dierenbevrijdingsfront, Actiecampagne Koen, Free Monkey, Burger
Initiatief, Rood Revolutionaire Actie. Een aantal van de actievoerders
bestaat uit linkse biologen, vooral in Nijmegen en Wageningen opgeleid,
een deel kan nauwelijks spellen, zo blijkt op de websites. Sommigen zijn
uiterst idealistisch, anderen doen het puur voor de kick.

Geweld verhoogt hun status binnen de subcultuur, zegt Fred Hess, voormalig
huisfotograaf van het Dierenbevrijdingsfront. 'Ze voelen zich moderne
Robin Hoods.' Hess zag het Dierenbevrijdingsfront veranderen.
Aanvankelijk, in de jaren tachtig, waren het gedreven idealisten. 'Ze
deden mens noch dier kwaad. Als er chinchilla’s werden bevrijd, werden die
midden in de nacht bij vriendelijke oude dametjes afgeleverd, met een
handleiding erbij hoe je voor die beestjes moest zorgen.'

De maat vol
Later werd het anders, harder, radicaler. 'Toen kwamen er types uit de
kraakbeweging bij en jongens als Geoffrey Deckers, die geweld tegen mensen
acceptabel vonden.' Toen het Dierenbevrijdingsfront nertsen ging
'bevrijden', was voor Hess de maat vol. 'Daar bewijs je dieren geen dienst
mee. Die nertsen worden platgereden.'

Liefde voor dieren kan mensen in beesten veranderen. Misschien is het
omdat dieren niet kunnen spreken dat hun zelfbenoemde advocaten zo luid
schreeuwen, feit is dat veel dierenliefhebbers, dierenbevrijders,
vegetariërs en veganisten geregeld de kluts kwijt lijken te zijn. Net als
Volkert van der Graaf weigeren ze op een leren bank te zitten en muggen
dood te slaan, ze wijzen muizenvallen af en zijn soms zo vervuld van
dierenliefde dat ze andersdenkenden het leven zuur maken.

Maatschappelijke underdogs
De Australische filosoof Peter Singer kwam als eerste met de term
'speciësisme', als aanduiding voor de discriminatie van andere diersoorten
(speciës) dan de mens. In navolging van Singer stellen veel actievoerders
dat eerst de slaven zijn bevrijd, toen de vrouwen en dat nu de dieren aan
de beurt zijn. Uit een communiqué van het Dierenbevrijdingsfront: 'Het
aanbrengen van onderscheid tussen het ene en het andere soort is hetzelfde
als het aanbrengen van onderscheid tussen het zwarte en blanke ras' (sic).
Of, zoals Volkert van der Graaf het ooit formuleerde in het blad Lekker
Dier: 'Je mag dieren niet bezitten. Doe je dit wel, dan maak je je
schuldig aan slavernij.'

Fotograaf Fred Hess ziet de dieractivisten als 'maatschappelijke
underdogs, die zich buitenstaander voelen, nooit tegengas krijgen vanuit
hun omgeving en daardoor doorslaan'. Hess zat zelf ooit in het bestuur van
Kritisch Faunabeheer, kwam toen in contact met jagers, bleef de jacht
verwerpelijk vinden, maar concludeerde dat jagers op hun manier ook van de
natuur en van dieren houden. 'Dat soort contacten gaan radicale activisten
uit de weg. Ze komen alleen maar mensen tegen die het met hen eens zijn.'

Ook hebben ze geen oog voor de successen die er zijn behaald. Dat zijn er
nogal wat. Het aantal diersoorten waarop mag worden gejaagd, is onlangs
verminderd van 26 naar 6; er zijn scharrelkippen gekomen en alternatieven
voor dierproeven; vossen en chinchilla's mogen niet meer worden gefokt;
nertsen hebben in Nederland grotere kooien met meer vertier dan waar ook
ter wereld; de apen in het Biomedical Primate Research Centre (BPRC) in
Rijswijk krijgen eindelijk meer ruimte.
Voor de dieractivisten geldt echter hetzelfde als voor de milieubeweging.
Hoe meer ze hun zin krijgen, hoe ontevredener en radicaler ze worden.
Rupsje Nooitgenoeg.

Speerpunt in de huidige acties is het BPRC-laboratorium in Rijswijk, waar
zo’n vijftienhonderd apen worden gehouden ten behoeve van onderzoek naar
onder meer aids, malaria, tuberculose, hepatitis, kanker, reuma en
multiple sclerose. De acties tegen dit laboratorium zijn op Britse leest
geschoeid.

De dierenbeweging in Groot-Brittannië is bikkelhard, heeft al diverse
proefdiercentra (Regal Rabbits, Consort Beagles, Shamrock Farm en
Hillgrove Farm) weten te sluiten, en voert thans actie tegen Huntingdon
Life Sciences.

Geregeld komen Britse actievoerders voor het geven van instructies naar
Nederland. Zo was Heather Avery, een activiste van SHAC (Stop Huntingdon
Animal Cruelty) die een aantal maanden in de gevangenis heeft gezeten, op
10 juni 2002 in kraakpand Vrankrijk in Amsterdam. Op 11 juli 2002 werd in
kraakpand De Grote Broek in Nijmegen een informatieavond georganiseerd
waar twee Britse activisten langskwamen. Op 14 augustus 2002 werd in
kraakpand De Blauwe Aanslag in Den Haag een videoavond georganiseerd over
de aanpak van SHAC.

Kooigevechten
Het Britse voorbeeld is des te bedreigender omdat de krakers en
actievoerders aldaar door samenwerking met de IRA aanzienlijk harder en
professioneler zijn dan hun collega's op het vasteland, meent Peter
Siebelt, kenner van linkse actiegroepen en auteur van het boek Eco Nostra
dat binnenkort verschijnt. Ronald Bontrop, directeur van het Rijswijkse
apencentrum: 'Bij de demonstraties kun je merken wanneer de Engelsen over
zijn. Dan lijken het wel kooigevechten. Wat een tuig.'

De strategie om medewerkers van het apencentrum thuis te belagen, komt
eveneens uit Groot-Brittannië. Tot december bestond de zogeheten
Scumwatch-site, met de adressen van belangrijke BPRC-medewerkers. Toen
vond de provider dat de site wel erg ver ging en werd die van internet
verwijderd. Op andere sites wordt trots melding gemaakt van acties.

Zo werden, aldus een verklaring van het Dierenbevrijdingsfront, in de
nacht van 17 op 18 april 2002 'het huis en de dure sportwagen van het
BPRC-tuig Margreet Jonker getrashed'.

Ook de druk op bedrijven die banden onderhouden met het laboratorium in
kwestie komt uit het Verenigd Koninkrijk. Zo sneuvelden in de hele wereld
de ruiten bij directeuren van Deloitte & Touche, de accountant van het
Engelse laboratorium. Bij een in Voorburg wonende directeur werden twee
ruiten en een autoruit ingegooid. Ook een actie tegen Japanse klanten van
Huntingdon bereikte Nederland.

Op 27 mei 2003 werd in Leiderdorp brand gesticht bij het Europese
hoofdkantoor van het farmaceutische concern Yamanouchi. Namen en adressen
van Nederlandse aandeelhouders van Huntingdon Life Sciences zijn op het
net te vinden. Ze krijgen een brief en een video met het verzoek het
aandeelhouderschap te beëindigen 'zodat wij geen verdere stappen hoeven te
ondernemen'.

Honkbalknuppel
De acties tegen toeleveranciers en klanten zijn tamelijk succesvol.
Deloitte & Touche gooide al na ongeveer twee weken actievoeren de handdoek
in de ring en besloot de boekhouding voor het laboratorium niet meer te
voeren. Verzekeraar Marsh heeft de banden met Huntingdon eveneens
verbroken.

Ook de toeleveranciers van het Rijswijkse laboratorium BPRC worden onder
druk gezet. Bij attractiepark De Beekse Bergen, dat volgens de activisten
weleens resusaapjes aan Rijswijk leverde, heeft dat succes gehad, onder
meer doordat het park enkele uren telefonisch niet bereikbaar was na een
actie. Ook wordt sinds vorig jaar actie gevoerd tegen ABN AMRO, dat de
bankzaken voor het Rijswijkse centrum regelt.

Vrijwel wekelijks worden ergens bij een bankfiliaal leuzen op de gevel
gekalkt, billboards voorzien van teksten als 'ABN AMRO steunt dierenleed'
of de sleuven van de pinautomaten 'dichtgepurd' (met polyurethaanschuim,
pur, volgespoten). Ook is er een e-mailadres (bprcapenhel@yahoo.com) waar
anti-ABN AMRO-posters zijn te bestellen. Tot nu toe geeft de bank geen
krimp.

Er zijn nog geen mishandelingen geweest van BPRC-medewerkers. Gezien het
Britse voorbeeld lijkt dat een kwestie van tijd. De directeur van
Huntingdon is door actievoerders met een honkbalknuppel bewerkt. Dat is
Ronald Bontrop, directeur van het BPRC, nog niet overkomen. Wel is hij
geregeld met de dood bedreigd. 'De laatste keer was een paar maanden
geleden. Midden in de nacht was er een telefoontje: ''Wat er met Pim
Fortuyn is gebeurd, zullen we ook met jou doen.'' Toen zei ik: ''Dat is
niet zo slim, vriend, want je staat nu op de band.'' Sindsdien heb ik
niets meer gehoord.'

Er is een bovengrondse en een ondergrondse wereld van activisme. Er
bestaan verbindingen tussen beide werelden. Ronald Bontrop, directeur van
het Rijswijkse apencentrum: 'Neem de Dierenbescherming. Die werkt mee aan
de beeldvorming dat mensen die dierproeven doen, dierenbeulen zijn. Ze
zegt begrip te hebben voor de acties van het Dierenbevrijdingsfront en de
Actiecampagne Koen.'

De filosoof van de milieu- en dierenbeweging, Hans Achterhuis, had het
vorig jaar in een interview met het blad Milieudefensie over de 'nuttige
en stilzwijgende taakverdeling in de milieubeweging, waarbij je
bijvoorbeeld ook groepen hebt die nertsen bevrijden'. Door de moord op
Fortuyn is Achterhuis van mening veranderd. 'Die radicale acties vind ik
nu heel schadelijk.'

In de jaren tachtig ging Fred Hess mee met het Dierenbevrijdingsfront. Hij
zag zijn foto's terug in de landelijke dagbladen en Nieuwe Revu. Toen al
constateerde hij dat er een band bestaat tussen de legale bovenwereld en
de illegale groepen. 'Sommige actievoerders waren lid of zaten in het
bestuur van Lekker Dier en het Anti Bont Comité.'

De bovengrondse beweging moedigt de ondergrondse cellen af en toe aan om
geweld te gebruiken. Zo is in het huisblad van Lekker Dier in 1990
(Volkerts vriendin, Petra Lievense, zat toen in de redactie) een artikel
gepubliceerd over eieren, met als concluderende vraag: 'Wanneer worden de
boodschappers geslacht?'

Volkert van der Graaf zelf zat op een knooppunt. Hij werkte bij het legale
VMO (Vereniging Milieu Offensief) en was daarnaast lid van de illegale
actiegroep De Ziedende Bintjes, die proefvelden met genetisch
gemanipuleerde gewassen vernietigde. Via beroepsprocedures kreeg hij de
plattegronden van nertsenfokbedrijven, die bij hem thuis werden
aangetroffen. Met daarop opmerkingen als 'makkelijk door te knippen gaas'
en 'een schutting waarover makkelijk via olievaten kan worden heen
geklommen'.

In de nertsensector is iedereen ervan overtuigd dat Van der Graaf die
plattegronden doorspeelde naar zijn kennissen bij het
Dierenbevrijdingsfront. Wim Verhagen, directeur van de Nederlandse
vereniging van Fokkers van Edelpelsdieren (NFE): 'Als de actievoerders bij
een bedrijf binnenkomen, weten ze precies welke trap ze moeten nemen en
waar de administratie is opgeslagen.'

'Sociale experimenteerfunctie'
Het is al vaker geconcludeerd, voor terroristen, en dus ook
dierenrechtterroristen, is Nederland een paradijs. Er wordt minder actief
opgespoord dan in andere landen en milder gestraft. Er zijn in Nederland
maar twee dieractivisten (Frank Kocera en Eric van der Laan) in de
gevangenis beland. Ze kregen twee en drie jaar, omdat ze benzine door de
brievenbus van een slagerij gooiden en aanstaken.

Boven lag een gezin te slapen. Met gericht opsporingswerk naar activisme
had dit overigens niets te maken. De politie ving telefoontjes op bij
onderzoek naar een drugszaak. Andere landen zijn actiever.

Zo heeft de Deense politie – Denemarken is hét nertsenland – diverse
activisten opgespoord die nertsen loslieten. Bij zo’n actie werden ook
twee Nederlandse activisten, Mark Kulsdom en Robert Molenaar, opgepakt en
tot tien maanden gevangenis veroordeeld. Veel heeft het niet geholpen:
Marc Kulsdom is thans woordvoerder van het Dierenbevrijdingsfront.
Tot nu toe is er in de Nederlandse samenleving vrij veel sympathie geweest
voor de activisten.

Zo concludeerde de Haagsche Courant in een verslag van de rechtszaak tegen
actievoerders die de boel bij een bezetting van het Rijswijkse apencentrum
kort en klein hadden geslagen, dat de rechter 'karrenvrachten sympathie
voor de nobele beweegredenen van de apenbeschermers' had.

Ook Geoffrey Deckers, voorzitter van Een Dier Een Vriend (EDEV), heeft
naar eigen zeggen een keer van de rechter gehoord dat hij weliswaar werd
veroordeeld, maar dat er een tijd zou komen waarin zijn acties niet meer
strafbaar zijn.
De overheid helpt de actievoerders soms.

Zo krijgen de kraakpanden, waar de punkconcerten worden georganiseerd om
de illegale acties te financieren, subsidie. De Blauwe Aanslag
(Tweede-Kamerlid Krista van Velzen van de SP woont er temidden van
actievoerders) heeft meer dan 1 miljoen euro van de gemeente Den Haag
gekregen, mede vanwege de ‘sociale experimenteerfunctie'. De gemeente
Nijmegen is hetzelfde van plan met het kraakpand De Grote Broek,
uitvalsbasis voor talloze acties. Misschien wel het mooiste voorbeeld van
hoe de samenleving de acties mogelijk maakt, is dat Volkert van der Graaf
zijn salaris bij de Vereniging Milieu Offensief mede via de
goededoelenactie van de Postcodeloterij en de verkoop van kinderpostzegels
betaald kreeg.

Noch de politie, noch de inlichtingendiensten krijgen greep op het
dierenrechtactivisme. De lokale politiekorpsen doen wel hun naspeuringen,
maar die lopen doorgaans op niets uit. Deels omdat de activisten weinig
sporen nalaten, deels omdat ze zo handig zijn om in verschillende
districten toe te slaan. De Binnenlandse Veiligheids Dienst, tegenwoordig
AIVD, beschouwde de dieractivisten tot twee à drie jaar geleden niet als
een risico voor de staat.

Wel was er sinds 2001 een speciaal bovenregionaal rechercheteam, Escape,
dat gesprekken afluisterde en foto’s bij demonstraties maakte. In februari
2002 is het Escape-team echter opgeheven, officieel omdat het te weinig
vorderingen maakte. Een andere verklaring is dat het team niet meer
bestaat omdat het te dicht in de buurt kwam van bovengrondse actiegroepen
als Milieudefensie. Nadat diverse kamerleden (onder wie Tara Singh Varma
van GroenLinks) daarover vragen hadden gesteld aan het kabinet, werd het
team ontbonden.
Peter de Winter, voormalig lid van een regionale inlichtingendienst, die
liever niet met zijn echte naam in Elsevier wil omdat hij diverse
bedreigingen van actievoerders heeft ontvangen: ‘Ook bij keurige clubs
kunnen minder keurige types werken en als de politiek en de regering dan
hun poot niet stijf houden, kun je helemaal geen inlichtingenwerk
verrichten.’

Verboden boekje
Gerard de Vries (niet zijn echte naam), een rechercheur uit het oosten van
het land, heeft gepoogd om enkele jaren geleden een speciaal rechercheteam
voor de dieractivisten op te zetten. ‘Ik zag dat het uit de hand begon te
lopen met het in brand steken van auto’s en het loslaten van nertsen.’ De
Vries stopte echter toen in het Nijmeegse kraakpand De Grote Broek het
boekje De tragiek van een geheime dienst – verboden door de rechter maar
desalniettemin twee keer herdrukt – met foto’s van De Vries, zijn vrouw
plus hun adres te koop werd aangeboden, en hij thuis diverse
doodsbedreigingen kreeg. 'Mijn gezin is me te lief.'

BVD
Een onderzoek dat de toenmalige BVD instelde naar de actiegroep De
Ziedende Bintjes, waarin Volkert van der Graaf zat, werd afgeblazen – dit
keer na een kritische vragenronde in de gemeenteraad van Wageningen.

Het sterkste voorbeeld van hoe politici het onderzoek naar de activisten
kunnen frustreren, blijft overigens de gang van zaken direct na de moord
op LPF-leider Pim Fortuyn. Jack Bogers, GroenLinks-wethouder in
Wageningen, lichtte Sjoerd van der Wouw in, de kompaan van Volkert van der
Graaf. Hierdoor waren allerlei bestanden op de computer van Van der Graaf
gewist voordat de politie een dag later bij hem binnenviel – bizar
trouwens dat dit niet dezelfde dag gebeurde.

Het geringe succes van de Nederlandse politie en inlichtingendiensten
schokt Wim Verhagen, directeur van de Nederlandse
nertsenfokkersorganisatie. 'Als we naar de maan kunnen, kunnen we die
jongens toch ook wel pakken? Je gaat een paar dagen bij een kraakpand
posten en je fotografeert iedereen. Zo simpel is het. Als ze het in
Denemarken kunnen, dan kan het hier toch ook? Bijna elk ander land in
Europa treedt adequater op tegen de dierenbevrijders dan Nederland met
zijn louw-loene-aanpak.'

Voormalig inlichtingenman De Winter: 'Tja, we hebben een samenleving die
activisme tolereert en zelfs aanmoedigt.' Verhagen: 'Er gaan nog meer
slachtoffers vallen. Het zal niet bij Fortuyn blijven. En dan zijn ook de
politici in Nederland medeschuldig. Ze hebben mogelijk gemaakt dat de
politie en de inlichtingendiensten machteloos staan en dat justitie deze
jongens en meisjes niet straft.'

Slechts taakstraf
Was de gijzeling die pelshandelaar Ferry de Vries moest ondergaan al een
schokkende ervaring, de rechtszaak tegen de tien gijzelnemers was zo
mogelijk nog frustrerender. 'Ze kregen alle mogelijkheden om de rechter te
overtuigen van hun nobele bedoelingen en een antibontfilm te tonen.'

Uiteindelijk werden de tien niet voor gijzeling veroordeeld, maar slechts
voor vernieling en diefstal van administratie. Ze kregen een taakstraf van
maximaal tweehonderd uur. De Vries: 'Tot dat moment had ik geloof in de
rechtsstaat. Dat is toen helemaal ondermijnd. Justitie heeft deze mensen
op geen enkele manier duidelijk gemaakt dat er grenzen zijn overschreden.'

De tegenstelling is schrijnend. Bewakingspersoneel van Albert Heijn doet
zijn werk, betrapt een dief op heterdaad en krijgt een busje vol politie
op de nek, maar tegen een groep doorgedraaide dierenbeschermers die voor
miljoenen schade heeft aangericht en diverse mensen met de dood heeft
bedreigd, wordt nauwelijks iets gedaan. Wim de Bruin, woordvoerder van het
landelijk parket, bevestigt dat het Korps Landelijke Politiediensten zich
weliswaar af en toe over het dieractivisme buigt, maar op de vraag hoeveel
agenten fulltime met deze terroristische dreiging bezig zijn, is zijn
antwoord helder: 'Geen één.' Raar land, vreemde prioriteiten.

Elseviers Weekblad 13-12-2006

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Online Archief: http://www.krakenpost.nl/archief
 [13 Dec 15:00u]: 260 abonnees + 407 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Wed Dec 13 14:07:07 2006