[kraken] Mosterd na de maaltijd

Auteur: <grakra@dds.nl>
Datum: 20 jun 2006 14:42 uur

Uit de Grachtenkrant nummer 641:

De autonomen

Een stevige flame op internet. Een onbeholpen, slecht geschreven, innerlijk
tegenstrijdige oproep van ‘de autonomen’, met wel erg halfslachtige
dreigementen, leidt uiteindelijk op vier verschillende sites (indymedia, kraken-
post, kraakforum en de Vrije) tot een stortvloed van reacties. Je waande je
bijna weer terug in de jaren tachtig, toen discussies werden uitgevochten in
verschillende bladen en losse pamfletten.
Als ik alle reacties nog eens herlees (en dat waren zo’n dertig pagina’s in
kleine lettertjes), dan valt me op dat bijna alles wat ik erover kon denken wel
door iemand anders naar voren is gebracht. Zinnige standpunten vallen er wel
uit te destilleren, alleen gaan die ten onder in de algehele digitale brij. En
ik ga hier dus niet resumeren (teveel werk...). Ik voel me echter wel gedwongen
om er nog iets over te schrijven, aangezien ik een dubieuze rol heb gespeeld in
deze flame: door het bericht naar de kraken-maillijst te copiëren vóórdat de
redactie van indymedia het kon verwijderen, schijnt de indy-redactie voor het
blok te zijn gezet en heeft men het stuk uit arren moede maar weer
teruggeplaatst. Dat is natuurlijk logica van een hoger niveau, waar ik ook geen
kaas van heb gegeten.

Het verbaasde me dat er een gecombineerde aanval werd uitgevoerd op zowel Eric
Duivenvoorden als Alex van Veen, wat toch twee verschillende gevallen zijn.
Alex is er volgens mij al vele jaren geleden mee gestopt om zijn persoonlijke
opinies aan willekeurige opbellende journalisten mee te delen, waarschijnlijk
omdat hij zelf al snel merkte dat die toch maar op een rare manier in de
burgerlijke media terecht kwamen. Eric wentelt zich alweer een tijdje
behaaglijk als een selfmade ‘kraakexpert’ in de journalistieke modder. Er zijn
echter wel overeenkomsten aan te wijzen.
Erics verdiensten als archivaris van het Staatsarchief dient men niet te
onderschatten. Er zijn maar weinig sociale bewegingen (en al helemaal niet
zulke diffuse, chaotische en ongeorganiseerde als de kraakbeweging) die over
zo’n goed gedocumenteerd, ontsloten en open toegankelijk archief beschikken.
Zowel bij zijn onderzoek voor de documentaire De stad was van ons als zijn boek
Een voet tussen de deur vallen ongetwijfeld eindeloos veel kanttekeningen te
plaatsen, maar terwijl die documentaire nog te zien valt als een interessant en
leerzaam document, is het boek inmiddels een standaardwerk dat de komende
twintig jaar niet vervangen zal worden (en gezien de voortschrijdende
teloorgang van het academisch onderwijs mag het een wonder heten als die
vervanging over twintig jaar ook een verbetering blijkt te zijn).
Alex was, na de roemloze opheffing van Bluf!, één van de voornaamste
initiatiefnemers van de voortzetting van een centraal blad voor de beweging en
als redacteur heeft hij die kar vele jaren getrokken. Hij heeft gedurende die
periode zelfs nog een hele tijd dienst gedaan als penningmeester van de
Grachtenpot (en ik kan uit eigen ervaring zeggen, dat dat een bezigheid is waar
een mens bepaald niet vrolijker van wordt). Hoewel ik het absoluut niet eens
was met zijn redactionele beleid, moet ik in ieder geval toegeven dat hij in de
loop der jaren wél heeft geleerd hoe hij een pen vast moet houden. Onze
meningsverschillen over een artikel dat ik nog steeds als onvervalst
antisemitisch beoordeel, leidde jaren geleden tot grote onmin en een stevige
breuk tussen de Grachtenkrant en de Ravage.
Tja, en dan ken je die types ook nog een beetje persoonlijk. Ik vind Eric even
autoritair als dat ik Alex een stijfkop vind. Zo heeft iedereen zijn trekjes.
Maar daar ging het hier natuurlijk niet om.

De ‘deskundige’ is een rol in het media-spektakel, die Eric met verve vervult.
Die rol behoudt je natuurlijk alleen maar, als je dingen beweert die de
journalisten en hun redacties ook graag willen horen – anders vragen ze je niet
meer. “De buitenlandse krakers verpesten het voor de Nederlanders” is wat dat
betreft inmiddels net zo’n debiel en uitgekauwd cliché, zoals “de ontruiming
van het laatste krakersbolwerk” dat was in de jaren tachtig. Nee hoor, “onze
krakers doen zulke dingen niet”. De buitenlandse kraker die zoveel asocialer,
crimineler en gewelddadiger zou zijn, is een stereotype dat vrolijk herhaald
wordt, omdat het zo goed past in de hele post-fortuinistische hype van xenofobe
stemmentrekkers, het absurde verlangen naar een niet-bestaand verleden van een
gezellig, overzichtelijk en vooral erg WIT Nederland, het hopeloze gelul over
een zogenaamd multicultureel drama (dat slechts verzonnen is om de aandacht af
te leiden van het werkelijke drama, dat kapitalisme heet). Het past in de hele
tendens waarin mensen plotseling moesten “kunnen zeggen wat je denkt”, waarna
vooral duidelijk werd hoe weinig mensen feitelijk nadachten.
Het past ook in een vocabulaire waarin plotseling nieuwe begrippen opduiken
als “de linkse kerk”, “politiek incorrect”, “demoniseren”. En in een tijd
waarin je rustig ongewenste vreemdelingen in een brandgevaarlijke bajes kunt
stoppen – als het misgaat vervolg je die ene die met een brandende sigaret in
slaap is gevallen, want het heeft verder toch geen enkele politieke
consequenties meer voor de verantwoordelijken. Sterker nog: de politiek
verantwoordelijke maakt zichzelf onsterfelijk populair bij het stemvee!
Oh jee, nu vindt de lezer natuurlijk dat ik hopeloos doordraaf. De Ravage
reformistisch? Ik snap niet dat mensen er ooit iets anders in hebben kunnen
zien. De Ravage racistisch? Ik zou het niet weten, maar als Eric D. mij met
zijn opmerkingen in Vrij Nederland al een aardig nieuw punkkapsel bezorgde, hoe
hoog rezen dan mijn haren bij het lezen van een onverholen (en anonieme...)
lofzang op Marco Pastors in het laatste nummer van Ravage... Mensen die vroeger
tot de steilste lidmaten behoorden, staan nu klaar om de eerste kogel door
de ‘linkse kerk’ af te vuren.

Van Janmaat tot Verdonk is er natuurlijk heel wat vergiftigd water door de Rijn
gestroomd. De rechtspopulistische tsunami is in Nederland nog lang niet
uitgeraasd. Uit een onderzoek kwam naar voren dat één op de vier Nederlanders
racistisch denkt en dat één op de tien dat ook openlijk toegeeft. Hoe wil je
dan nog een neutrale discussie over de islam of over hoofddoekjes beginnen? En
wie gelooft er nu dat onze scene van deze sentimenten verschoont blijft, puur
en alleen omdat wij onszelf een antiracistisch en antifascistisch etiket hebben
opgeplakt?
Ik koesterde de stille hoop, dat de massale xenofobe golven, voortkomend uit
een maar al te menselijke angst voor veranderingen, langzaam weer zouden
wegebben. Inmiddels vrees ik dat de ellende veel dieper geworteld is. Het
miezerige klimaat van de koude ingepolderde moerasdelta, weerspiegelt zich in
het kille karakter van zijn bewoners, die beschikken over het gevoelsleven van
knotwilgen. De benepenheid van de rekenmeesters, de achterbaksheid van de
verklikkers, de gezonde Hollandse handelsgeest die stelt, dat “als ik het niet
doe, doet een ander het wel”, het Bijzondere Plan dat de God der Gereformeerde
Staatskerk voorhad met het Nederlandse volk, de nationalistische Oranje
hysterie rond de voetbalkampioenschappen. Een vies, klein, racistisch
rotlandje, dat ooit groot werd in de slavenhandel en bloederige koloniale
oorlogen. En een daarmee samenhangende mentaliteit, die in het collectieve
onbewustzijn is blijven voortwoekeren.
Hoorde ik daar iemand monkelen over ‘de vrijheid van meningsuiting’? Wat wordt
daar tegenwoordig mee bedoeld? Kaalkoppen met vlaggen en stampende laarzen,
volgehangen met nazistische parafernalia, onder politiebescherming marcherend
door de Beethovenstraat. Gejuich bij brandende moskeeën. En daarna stilte.
Alsof er niets gebeurd is, niets geleerd.
Natuurlijk, ik moet de kraak-expert en de Ravage-redactie niet ‘demoniseren’.
Antiracisme zou echter meer moeten zijn dan een etiket, een opnaaier op je jas
of een poster achter het raam. Het zou ook moeten gaan over bewustwording van
je eigen sociale conditionering in een racistische cultuur en over een
positiebepaling – dat je weigert om mee te gaan in het huidige, steeds verder
verrechtsende klimaat.

Zo lijk ik wel erg ver te zijn afgedwaald van de simplistische,
dommige ‘autonome’ oproep op indymedia en de flame die daarna oplaaide. Een
discussie waarvan ik vond dat hij wel gevoerd moest worden, ook zónder
toestemming van indymedia-redacteuren. Inmiddels schijnt een nieuw kraakverbod
al in kannen en kruiken te zijn en hebben would-be bonzen natte dromen over hun
rol als revolutionaire generaals die de laatste politiek georganiseerde krakers
aanvoeren op de barricaden. Als het allemaal afgelopen is, is er vast wel een
kraak-expert die voor de camera zijn commentaar mag leveren. En daarna kunnen
we het geheel nog eens bediscussiëren op een website. Ofzo.

Sandra

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Online Archief: http://www.krakenpost.nl/archief
 [20 Jun 14:00u]: 258 abonnees + 380 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Tue Jun 20 12:42:24 2006