[kraken] 'Dit is ons laatste toevluchtsoord'

Auteur: <ouwesiem@squat.net>
Datum: 26 jun 2007 18:10 uur

Frenk vindt een....

FRENK DER NEDERLANDEN

Frenk vindt een nieuwe stek

'Dit is ons laatste toevluchtsoord'

'TIME TO SETTLE' toetert het Havenbedrijf op een billboard langs de Nieuwe
Hemweg. Dat is nogal cynisch als je net te horen hebt gekregen dat je huis
en haard moet verlaten. Maar de stadsnomaden van Hedonia, de vrijstaat die
door de projectontwikkelaars van de Nederlandse Spoorwegen de nek is
omgedraaid, hebben zich bij het onvermijdelijke neergelegd. "Het bos is
weg, de vogels zijn weg, de spirit is weg. Hier kunnen we niet meer
blijven."

Waar eens boterbloempjes bloeiden, ligt nu een kaalgeslagen vlakte. Tussen
de brandnetels staan her en der nog een paar oude caravans en een enkele
bouwkeet. Van de dertienhonderd bomen resteert niet meer dan een berg
groenafval. Op de top wappert een rode vlag met het vredesteken. Mannen
met doorleefde koppen snijden met een slijptol een ijzeren tafel aan
stukken. In de modder liggen restanten van oude fietsen, bankstellen,
autobanden, sloophout en versleten huisraad. Ouwe meuk. Dado: "Welcome in
the land of plenty."

De Servier was de eerste 'stadsvluchteling' die zeventien jaar geleden in
dit deel van het Westelijk Havengebied neerstreek. Hedonia groeide uit tot
een minidorpje, waar de bewoners - kunstenaars, oude hippies en andere
ontheemden van geest - gezamenlijk de maaltijd gebruikten, muziek maakten
en feesten organiseerden. Nu zal hij als laatste vertrekken. "We moeten
haast maken, want maandag komen de bulldozers en wordt alles met de grond
gelijk gemaakt. Een glas wijn?"

We lopen naar zijn boomvilla, symbool van het verzet tegen de plannen van
de NS, die hier een windturbine, een composteringsfabriek en een
baggerspeciedepot wil bouwen. "Het liefst zou ik mijn huis met een kraan
optillen, want het is een monument, maar geen bedrijf wil me helpen. Ik
moet nu redden wat er te redden valt."

En terwijl hij in de huisbar van de boomhut een fles rose opentrekt, kijk
ik het museum rond. Een oude piano. Tekeningen. Foto's van filmsterren:
Marlene Dietrich, Marilyn Monroe, Sean Connery. Een still uit Casablanca,
met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman. 'Here's lookin' at you kid.'

Ik klim naar boven en laat me zakken in het roze bankstel naast de tv,
onder een bordje met de tekst: 'Oost west thuis best'. In de hoek een
T-shirt: 'When it's spring again, we'll sing again.' En een tegeltje:
'Iedere morgen hetzelfde lied / Als ik uit wil slapen, kan het niet.'

We brengen een toost uit op de toekomst, hoe ongewis die ook is. Dado: "We
moeten weer een plek zien te vinden waar we met rust worden gelaten. Daar
kunnen we dan weer een positieve sfeer creeren, andere mensen inspireren."

Hij lacht, maar zijn ogen vertellen een ander verhaal. "Die rode rozen in
de tuin, die zo rood zijn als bloed, die voelen dat ze gaan sterven. Ik
zou ze wel mee willen nemen, maar ik weet niet hoe. Ik heb lang geweigerd
de waarheid onder ogen te zien, maar de tijd van dromen is voorbij. We
moeten eraan geloven."

Hij kijkt naar buiten en schudt zijn hoofd. "Het bos diende als filter
tegen de kolen. Sinds de bomen weg zijn, ligt er elke twee dagen een dikke
laag zwart stof op tafel. Ze hebben de zuurstoffabriek vernietigd en wat
krijgen we ervoor terug? Niets. Maar zelfs Milieudefensie en de
Vogelbescherming waren niet bereid iets te doen. Allemaal bureaucraten."

Ik ledig mijn glas en vraag of hij me het nieuwe kamp wil laten zien,
Hedonia 2. Langs de goederenwagons van Railpro en de windmolens rijden we
richting stad. Een kilometer verder, voorbij het terrein van
politiehondenvereniging De Viervoeter, duiken we het groen in. We kruipen
onder het prikkeldraad door en staan ineens in een groene oase, tussen de
bosjes, aan een beek met snelstromend koelwater van de Hemcentrale.

Dado begroet een mede-Hedonist, die een houten brug over het water heeft
gebouwd. Een idyllisch plekje. Wilde vlier, hangnet tussen de bomen,
konijntjes alom.

Stranger than paradise.

Dado: "Dit is ons laatste toevluchtsoord. Ik hoop maar dat ze ons met rust
laten, want ik zou niet weten waar we anders naartoe moeten. Hier kunnen
we weer een nieuw leven opbouwen. Water en grond zijn van iedereen."

FRENK DER NEDERLANDEN

e-mail: frenk@parool.nl

Dado in Hedonia, de vrijplaats die hij maandag na vijftien jaar moet
verlaten. foto suzanne blanchard

Parool 02-06-2007

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Online Archief: http://www.krakenpost.nl/archief
 [26 Jun 18:00u]: 254 abonnees + 419 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Tue Jun 26 16:40:19 2007