[squat!net] archief

Uitspraak Kort geding 17-12-1999

Volkskrant artikel over kraakwachten

Kraakwachten kunnen aanspraak maken op huurbescherming

Het kort geding van de eigenaar tegen kraakwachten aan de Oude Zijds
Achterburgwal 173 in Amsterdam was vandaag toe aan een uitspraak. Goed
nieuws, ze mogen blijven.

Van belang in deze zaak is dat de kraakwachten "huur" betalen. Voor de echte
'om-niet' kraakwachten is deze uitspraak dus niet van belang. De prijs die
je voor je woning betaald, moet dus hoger zijn dan de onkosten die de
eigenaar maakt voor het pand.

Vandaag de dag komt het amper nog voor dat kraakwachten 'om-niet' wonen.
Kraakwachten-buro's hebben de neiging om de woningzoekende de rekening te
presenteren, i.p.v. de eigenaar van het pand. Eyk Backer, de chef van
kraakwachtenburo 'de Zwerfkei' in Amsterdam wist dat gisteren in de
Volkskrant nog te betogen. Dat verhaal volgt binnenkort.
Kraakwachtenburo Students for Students presteert het om mensen voor bedragen
tot 600 & 700 gulden tijdelijk op een kamer te parkeren. Waar betaal je dan
voor, zou je je kunnen afvragen. Niet voor huurbescherming, ook niet voor
onderhoud van je pand, en ook niet voor een vriendelijke service, of het
recht op vervangende huisvesting. Jawel: je betaald het helemaal voor niets.
Bezoek vooral ook hun homepage: http://www.studentsforstudents.nl , en laat
even weten wat je van dit soort praktijken vindt.

Hieronder de letterlijke uitspraak. Lees en geniet:

==========================


OdC/HS

vonnis 17 december 1999

DE PRESIDENT VAN DE ARRONDISSEMENTSRECHTBANK TE AMSTERDAM, RECHTSPREKENDE IN
KORT GEDING in de zaak:

rolnummer KG 99/3125 OdC van:

de besloten vennootschap TAL RAPOPORT MANAGEMENT B.V.,
gevestigd te Amsterdam,

eiseres bij dagvaarding van 10 december 1999,
procureur mr J.A. Oudendijk,

tegen:

1. ****
2. ****
3. ****
4. ****
5. ****
6. ****
7. ****
8. ****
9. ****

allen wonende te Amsterdam,
gedaagden,
verschenen bij hun rechtshelper mr drs P. Commandeur.

VERLOOP VAN DE PROCEDURE :

Ter terechtzitting van 15 december 1999 heeft eiseres, verder te noemen TAL
RAPOPORT, gesteld en gevorderd overeenkomstig de in fotokopie aan dit vonnis
gehechte dagvaarding.

Gedaagden hebben verweer gevoerd met conclusie tot weigering van de
gevraagde voorziening.

Na verder debat hebben partijen stukken, waaronder van weerszijden
producties en pleitnotities, overgelegd voor vonniswijzing.

GRONDEN VAN DE BESLISSING :

1. In dit vonnis wordt uitgegaan van de volgende feiten.

a. TAL RAPOPORT is eigenaar van het pand aan de Oudezijds Achterburgwal 173
te Amsterdam, verder ook: het pand.

b. Gedaagden bewonen allen een kamer in het pand op basis van zogenoemde
'bewaringsovereenkomsten' met TAL RAPOPORT. Alleen gedaagde sub 4 **** heeft
een overeenkomst gesloten met het anti-kraak bemiddelingsbureau 'Students
for Students' dat optrad als vertegenwoordiger en beheerder voor TAL
RAPOPORT.

c. In de bewaringsovereenkomsten is -voorzover van belang- het volgende
bepaald:

-- In de aanhef: "In aanmerking nemende: Dat de eigenaar van het perceel
gelegen te: Oudezijds Achterburgwal 173 te Amsterdam, hierna te noemen: "de
woning" tijdelijke bewoner voor bovengenoemde woning ter bewaring aan te
bieden totdat het perceel is verkocht, verhuurd of gerenoveerd moet worden.

(...) dat partijen niet de intentie hebben een huurovereenkomst aan te gaan
(...);

- In artikel 7: "(...) De tijdelijke bewoner zal telefonisch of schriftelijk
bericht ontvangen van de kijkdagen (...);

- In artikel 11: "Deze overeenkomst wordt aangegaan voor een termijn van
twee maanden, met dien verstande dat, indien zij niet door een der partijen,
met inachtname van de opzegtermijn voor het einde van de overeenkomst wordt
opgezegd, zij onder dezelfde voorwaarden en bepalingen wordt verlengd voor
de periode van twee maanden en zo vervolgens na iedere twee maanden.

- De overeenkomst kan door ieder der partijen tussentijds per brief worden
opgezegd met een opzegtermijn van 1 (een) maand.

- In artikel 15: "De tijdelijke bewoner verklaart zich ervan bewust te zijn
dat hij in geval van verbouwing, renovatie of verkoop van het pand, of
zoveel eerder dan de eigenaar noodzakelijk acht, de woning zal moeten
verlaten en leeg op zal dienen te leveren, onverminderd de mogelijkheid van
de bewoner om de eigenaar te verzoeken een nieuwe bewaringsovereenkomst te
sluiten en voorts dat hij bij beeindiging van de overeenkomst geen recht
heeft op huurbescherming. Tenslotte verklaart de bewoner zich er van bewust
te zijn dat voor de eigenaar na beeindiging van onderhavige overeenkomst,
geen verplichting bestaat om de bewoner vervangende woonruimte aan te
bieden."

d. Gedaagde sub 5 **** bewoont een kamer in het pand sinds 1 september 1998,
terwijl gedaagde sub 4 er sinds 1 november 1998 woont. De overige gedaagden
hebben in de periode maart tot juni 1999 elk een kamer in het pand
betrokken. Zij gebruiken allen een keuken en wasgelegenheid in het
souterrain.

e. In april 1999 is de maandelijkse woonkostenvergoeding per kamer met f
100,= verhoogd tot f 450,=. De kosten van gas en licht komen voor rekening
van TAL RAPOPORT, waaronder die van de centrale verwarming.

f. TAL RAPOPORT heeft op 29 november 1999 alle bewaringsovereenkomsten
opgezegd tegen 20 januari 2000.

g. Students for Students heeft gedaagden op individuele basis vervangende
woonruimte, wederom op basis van een bewaringsovereenkomst, aangeboden. TAL
RAPOPORT heeft gedaagden ook een verhuisvergoeding van f 1.000,= per persoon
aangeboden.

h. Het pand is op 17 september 1999 gesplitst in
(kantoor)appartementsrechten.

2.1 TAL RAPOPORT vordert gedaagden, allen afzonderlijk, te bevelen binnen
vier uur na betekening van dit vonnis schriftelijk kenbaar te maken dat zij
het pand uiterlijk 19 januari 2000 om 18.00 uur zullen hebben ontruimd en
hebben verlaten met alle zich daarin en/of daarop bevindende personen en/of
zaken -voorzover deze laatste niet het eigendom zijn van TAL RAPOPORT-, de
sleutels ter vrije beschikking aan TAL RAPOPORT zullen hebben gesteld, met
machtiging om, zo gedaagden hiermee in gebreke mochten blijven, dezen
daartoe te noodzaken met behulp van de daartoe bevoegde macht op enig
tijdstip gelegen tussen maandag 3 januari 2000 09.00 uur en woensdag 19
januari 2000 om 18.00 uur, alsmede TAL RAPOPORT te machtigen de ontruiming
voornoemd in elk geval te bewerkstelligen na 18.00 uur op 19 januari 2000,
een en ander op straffe van een dwangsom van f500,= voor elke dag dat
gedaagden na de betekening van het vonnis in gebreke blijven daaraan te
voldoen.

2.2 TAL RAPOPORT heeft daartoe gesteld voornemens te zijn het pand te
verkopen op de openbare veiling van 20 december 1999. De overdracht zal
plaatsvinden op 20 januari 2000.
TAL RAPOPORT verwacht dat verkoop op deze veiling, met de garantie dat het
pand leeg kan worden opgeleverd, meer zal opbrengen dan later. Indien de
bewoners volharden in hun weigering te verklaren dat zij het pand voor 20
januari 2000 zullen verlaten, zal TAL RAPOPORT een schade lijden van ten
minste f 20.000,= aan nodeloos gemaakte veilingkosten.

2.3 TAL RAPOPORT stelt dat de weigering van de bewoners om het pand op zijn
verzoek te verlaten, althans te verklaren dat zij het pand voor 20 januari
2000 zullen verlaten, in strijd is met de tussen partijen gesloten
bewaringsovereenkomsten.

2.4 TAL RAPOPORT stelt dat gedaagden geen aanspraak kunnen maken op
huurbescherming. Partijen zijn immers bewaringsovereenkomsten aangegaan. Het
is nimmer de bedoeling van partijen geweest om een huurovereenkomst aan te
gaan.

Voorzover de overeenkomsten tussen partijen niettemin toch als
huurovereenkomsten mochten worden gekwalificeerd, stelt TAL RAPOPORT zich op
het standpunt dat het huurovereenkomsten naar hun aard van korte duur zijn
als geregeld in artikel 7A:1623a B.W.

3. Gedaagden hebben de vorderingen van TAL RAPOPORT gemotiveerd betwist. Hun
verweren zullen -voorzover hier van belang- hierna nader aan de orde komen.

4.1 Huur is de overeenkomst, waarbij de verhuurder zich verbindt de huurder
het genot van een zaak te doen hebben, gedurende een bepaalde tijd en tegen
een bepaalde door de huurder te betalen prijs. In dit geval is aan alle
elementen van een huurovereenkomst voldaan: TAL RAPOPORT heeft aan gedaagden
woonruimte, namelijk kamers in een pand waar de verhuurster zelf geen
hoofdverblijf heeft, ter beschikking gesteld voor bewoning, voor een
bepaalde periode, tegen een maandelijkse vergoeding van laatstelijk f 450,=.
Deze vergoeding is dermate hoog, dat zij niet kan worden beschouwd als
slechts een onkostenvergoeding, hetgeen ook niet wordt gesteld. Voorshands
dient er derhalve van te worden uitgegaan dat gedaagden het pand bewonen op
basis van individuele huurovereenkomsten. Hieraan doet niet af dat de
overeenkomsten ook een element van bewaring bevatten, aangezien het element
van huur in dit gemengde contract de belangrijkste factor is, zodat de op
huur betrekking hebbende wettelijke bepalingen dienen te worden toegepast.

4.2 Het beroep van TAL RAPOPORT dat partijen bij het aangaan van de
overeenkomst slechts een bewaringsovereenkomst voor ogen stond, kan haar dus
niet baten. Nu voorshands is beslist dat op de gesloten overeenkomsten de
wettelijke regels van huur van toepassing zijn, komt gedaagden in beginsel
de daaraan verbonden dwingend rechtelijk voorgeschreven huurbescherming toe,
derhalve ondanks het andersluidende opschrift en de afwijkende bepalingen
van de tussen partijen gesloten overeenkomsten.

4.3 Ook is geen sprake van huurovereenkomsten die naar hun aard van korte
duur zijn. Er is sprake van permanente bewoning van de kamers door
gedaagden, terwijl de overeenkomsten niet op objectieve wijze in duur
beperkt zijn, aangezien op het moment van aangaan geenszins duidelijk was
wat TAL RAPOPORT met het pand van plan was noch wanneer zij eventuele
plannen met betrekking tot het pand ten uitvoer zou gaan leggen. Van
algemene bekendheid is dat vele panden in Amsterdam door zogenoemde
kraakwachten worden bewoond en dat die bewoning niet alleen voor onbepaalde
tijd plaatsvindt maar ook in veel gevallen lange tijd en zelfs jaren
voortduurt. Niet kan dus worden gezegd dat de aard van dergelijke bewoning
in het algemeen meebrengt dat die van korte duur is. Dat is hier niet
anders.

4.4 Bij dit alles komt -zoals gedaagden teracht hebben aangevoerd-, dat de
wetgeving, die beoogt huurders te beschermen tegen ongebreidelde opzegging
van de huurovereenkomst door de verhuurder, met contracten als de
onderhavige, waarin een reele huurprijs van f 450,= per kamer wordt
berekend, niet mag worden ontdoken door daaraan een element van bewaring toe
te voegen, zoals hier is gebeurd.

5. Al het voorgaande leidt tot de conclusie dat de gevraagde voorzieningen
worden geweigerd. Bij deze uitslag zal TAL RAPOPORT met de kosten van dit
geding worden belast.

BESLISSING:

1. Weigert de gevraagde voorzieningen.
2. Veroordeelt TAL RAPOPORT in de kosten van dit geding, tot heden aan de
zijde van gedaagden begroot op f 400,= wegens vastrecht en op f 730,= aan
salaris rechtshelper.
3. Verklaart dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad.

Gewezen door de vice-president mr R. Orobio de Castro, fungerend president
der Arrondissementsrechtbank te Amsterdam, en uitgesproken ter openbare
terechtzitting van vrijdag 17 december 1999 in tegenwoordigheid van de
griffier.
*************

 

**************

[squat!net] archief

Volkskrant 16 december 1999:

TIJDELIJKE PALEIZEN

Studenten staan in de rij voor tijdelijk en goedkoop onderdak als
'kraakwacht' in een leegstaande kantoorvilla of school.
De concurrentie tussen de anti-kraakbureaus neemt sterk toe. Rechten hebben
de huizenoppassers nauwelijks: 'Als je aanbelt en de bewoners zijn er niet,
stap je gewoon naar binnen.'

Toen theatervormgever Dries Verhoeven voor de zestiende keer binnen drie
dagen de muizenval hoorde dichtklappen in het keukenkastje van zijn
voorlaatste woning, besefte hij eens te meer hoe beu hij zijn leven als
kraakwacht was.

Terwijl Verhoeven (23) zijn avontuur als anti-kraker toch zo veelbelovend
was begonnen, vorig jaar oktober. Voor zijn stage in Amsterdam had de
toenmalige Maastrichtse student binnen een maand een woning nodig. 'Ik moest
gewoon een dak boven mijn hoofd. Hoe maakte me niet uit.' Hij liet zich
inschrijven bij een van de zes grotere bureaus in Nederland die bemiddelen
in 'tijdelijke bewoners' voor leegstaande panden.

Het eerste appartement waar Verhoeven op moest passen was 'fantastisch'.
Gelegen aan het Vondelpark, met videobewaking en afwasmachine. De overige
bewoners van het complex waren bijna allemaal dure Amerikanen. 'You live
here?', vroegen ze verwonderd aan deze a-typische medebewoner, die slechts
in het bezit was van een tuintafel, een paar tuinstoelen en een matrasje.
'You've got a key?'

Dat er elk moment en meestal onaangekondigd makelaars met rijtjes klanten
door zijn tijdelijke paleisje wandelden, nam Verhoeven op de koop toe. Hij
had geen keus immers, behalve dagelijks op en neet pendelen tussen
Maastricht en Amsterdam. Helaas duurde zijn Zwitserleven Gevoel maar kort:
na twee maanden kreeg hij te horen dat het appartement was verkocht.

Binnen acht dagen verhuisde hij zijn tuinameublement plus matras naar het
volgende optrekje, minder riant gesitueerd vanzelfsprekend, maar wel netjes
verbouwd - zagen ook al die belangstellende kopers die hij over de vloer
kreeg. Na drie maanden kon Verhoeven opnieuw zijn spullen pakken.

Woning no 3 bleek een 'pand dat duidelijk aan het wachten was op een
verbouwing'. Zo gehorig dat de buurman hem vroeg geen schoenen meer te
dragen binnenshuis, met graffiti op de muren, een afbrokkelend plafond, aan
stukken geknipte gordijnen, zonder fornuis, geen verwarming, en telkens weer
dat nare doing! vanuit het keukenkastje, ten teken dat er opnieuw een
knaagdiertje in de val zat. Overtuigd vegetarier Verhoeven besloot na vier
maanden dat hij definitief niet geschikt was als anti-kraker.

Toch is er 'ontzettend veel belangstelling' voor het wonen als kraakwacht,
vertelt Eyk Backer, directeur van Zwerfkei Bewaring - hij hanteert net als
de overige anti-kraakbureaus een wachtlijst. In zijn Amsterdamse kantoor
staat een donkergroene, antieke reiskoffer tegen de muur, het symbool van
zijn bureau. Hij koppelt al bijna twintig jaar huiseigenaren en
projectontwikkelaars aan vooral
-flexibele- studenten. Backer, voorheen makelaar, claimt de bedenker te zijn
van het intussen wijdverbreide anti-kraak-systeem. Een gat in de markt begin
jaren tachtig, toen de kraakbeweging op het hoogtepunt van haar macht was en
de woningspeculanten deed huiveren.

Tegenwoordig is het motief van huiseigenaren om Zwerfkei in te schakelen
voor hun leegstaande panden nog maar deels het voorkomen van kraak, zegt
Backer. De tijdelijke bewoners zitten er ook om het pand te bewaken, om door
te geven of er misschien een waterleiding is gesprongen, om verloedering
tegen te gaan.

De studenten hebben weinig rechten en nogal wat regels waaraan ze zich
dienen te houden. Gaan ze langer dan vier dagen weg, dan moeten ze dat
melden aan Backer. Het geven van feesten is in principe verboden, tenzij
vooraf toestemming is verleend. Huisdieren zijn niet toegestaan. 'Sommige
makelaars vinden blaffende honden eng en katten zijn beesten die je heel
zorgvuldig moet bijhouden, anders gaat het stinken', verklaart Backer.

Eens in de twee a drie weken inspecteert Backer of diens collega elk pand:
staat de afwas huizenhoog? Groeien er paddestoelen in de badkamer? 'Als je
aanbelt en de bewoners zijn er niet, stap je gewoon naar binnen', zegt
Backer. 'Dat moet, anders valt er niet te werken.' De opzegtermijn is een
maand. Kort, maar Backer zegt er alles aan te doen om de bewoner weer aan
een volgend adres uit zijn bestand te helpen. Hoewel hij die garantie nooit
kan geven, net zo min als de andere bureaus.
In ruil voor dit ongemak kunnen de studenten goedkoop wonen op mooie
locaties in de Randstad, stelt de directeur. 'Ik ben echt van mening dat ik
een deel van de woningnood help op te lossen. Ik kan mensen onder de pannen
helpen, ik kan er wat aan verdienen, en iedereen is tevreden.'

Er zijn weinig gebouwen waarvoor hij niet bemiddelt: van
doorsnee-appartementen tot scholen, kantoorvilla's, oude politiebureaus,
bejaardenhuizen, ziekenhuizen en koetshuizen. In het begin vroeg Backer geld
aan de opdrachtgever. Die wilde toch dat zijn pand werd bewaakt? Tot zijn
ergernis draaide een concurrent, Ad Hoc, een jaar of tien geleden de zaken
om. De bewoners moesten een 'vergoeding' gaan betalen, in plaats van de
huiseigenaren.

Backer dreigde opdrachtgevers kwijt te raken en vraagt sindsdien ook 300
gulden per maand aan zijn bewoners. Hij had liever het oude systeem in ere
gehouden, zegt hij. Ook al omdat geld innen bij studenten, met hun 'kleine
budget', veel meer gedoe oplevert dan het eens in de zoveel tijd indienen
van een rekening bij een projectontwikkelaar.

Afgelopen lente braken krakers in bij de Huis Oppas Dienst (HOD) in Utrecht
en publiceerden alle panden waarin dit anti-kraak-bureau bemiddelt op
Internet. "De kraakwachtenvergoedingen beginnen inmiddels al behoorlijk te
stijgen', concludeert actiegroep 'prof. Zonnebloem' op haar(sic! squat!net) site. 'Een
"gewone verhuurder" zou natuurlijk ook wel graag snel zijn huurders willen
kunnen dumpen, Hoe meer mensen kraakwacht zijn, hoe gewoner en
geaccepteerder het allemaal wordt, en in het slechtste geval is er straks
helemaal niemand meer die zich nog op huurrechten kan beroepen.'

Ach, de kraakbeweging, verzucht Backer. Ook bij panden waarvoor hij
bemiddelt, hebben krakers weleens sloten dichtgelijmd en verf tegen de muren
gegooid. Ze beginnen altijd gelijk te schreeuwen over kapitalisme en
speculatie. Wat is dat trouwens, speculatie? Iemand die een pand koopt en
het doorverkoopt met winst, zeggen ze. Nou, die vent kan het best eens mis
hebben en zijn huis met verlies moeten verkopen.'

Drukker maakt pionier Backer zich over de sterk toenemende concurrentie op
zijn terrein, zeker sinds het agressief opererende Ad Hoc zich in de strijd
om leegstaande woningen heeft gemengd. Daar zou hij weleens 'incognito'
willen rondscharrelen, om erachter te komen welke methoden zij hanteren om
opdrachtgevers binnen te halen. Om de concurrentie vooral niets wijzer te
maken, verschaft hij weinig feitelijke gegevens. Backer bemiddelt voor
'enige honderden' panden in de Randstad. Ook bij benadering wil hij niet
aangeven hoe lucratief de handel in tijdelijke bewoners is, maar: 'Als
makelaar zou ik het moeilijker hebben.'

Max Lindeloo, voorzitter van het ambitieuze Ad Hoc, waarvan het hoofdkantoor
in Den Haag zit, spreekt liever van 'conculega's' dan van concurrenten. 'Ik
heb respect voor iedere conculega', benadrukt hij.

Ad Hoc streeft naar een 'landelijke dekking in alle typen onroerend goed',
vertelt Lindeloo. De stichting moet zich 'dusdanig profileren' dat ze er
'gewoon voor gaat'. Er moet een 'maximale inspanning worden verricht' om de
markt in leegstaande panden te veroveren en dat kan alleen als je een
'slagvaardige organisatie' bent.

Lindeloo is intussen allergisch geworden voor de term anti-kraak. 'Dat
begrip beperkt je in je mogelijkheden als organisatie.' Vanwege de negatieve
connotatie, en omdat het voorkomen van kraak maar een van de redenen is om
tijdelijke bewoners in een pand te zetten.
Het aantal van deze 'woonplekken' in Nederland schat Lindeloo nu op minimaal
10 duizend; de markt groeit nog steeds. Maar ook Lindeloo, wiens 20-koppige
organisatie behalve in Den Haag kantoren heeft in Amsterdam, Rotterdam,
Arnhem en Maastricht, wil niet exact vertellen voor hoeveel panden hij
bemiddelt. 'Enige honderden', zegt ook hij. Door de bewoner te laten betalen
in plaats van de huiseigenaar en de opzegtermijn te verkorten tot twee
weken, stemde Ad Hoc opdrachtgevers van begin af aan gunstig.

Lindeloo: 'Ik moet eerlijk zijn: de bewoners hebben weinig rechten. Maar
voor ons is dat een mooi concurrentiewapen. Bovendien is de overeenkomst die
wij sluiten met studenten nog steeds een prima alternatief voor
onderverhuur. Wat wij doen moet je zien als een soort startershulp voor
woningzoekenden.'

Student theaterwetenschap Anouk de Jong (23) durfde aan het Bureau
Tijdelijke Bewoning in Amsterdam niet eens te vragen hoe lang ze ongeveer op
haar tweede antikraakadres zou kunnen wonen. 'We zitten hier nu net een
maand. Ik moet er niet aan denken binnen twee weken weer weg te moeten.'
Samen met haar vriend Maarten van der Cammen (26, dezelfde studierichting)
woonde ze hiervoor in een school, met nog tien anderen. Oke, het douchen bij
het onverwarmde gymlokaal was koud, maar verder hebben ze een geweldige tijd
gehad. Maarten heeft zelfs nog een keer een compleet decor laten opbouwen in
een schoollokaal.
Totdat die aangetekende brief in de bus viel: dan en dan moeten jullie eruit
zijn. 'Ik schoot helemaal in de stress', zegt Anouk. Gelukkig was er voor
hen op het laatste nippertje een alternatief. Een etage in Amsterdam-Oost,
waarvoor ze nu 800 gulden inclusief gas en licht betalen. Hun oude
huisgenoten zijn nog steeds zwervende.

Ze hebben zich nooit bezwaard gevoeld dat ze meedoen aan anti-kraak, een
fenomeen dat vroeger door linkse studenten als verwerpelijk werd beschouwd.
Kraakwachten, dat was net zoiets als stakingsbrekers, daar leende je je niet
voor. Natuurlijk huren Van der Cammen en De Jong liever officieel, met een
normale opzegtermijn, zeggen ze. Maar anti-kraak was voor hen de enige
manier om aan een betaalbaar huis te komen. De Jong: 'De maatschappij wordt
steeds individualistischer, je moet partij voor jezelf trekken om te
overleven.' Van der Cammen: 'Ik moet aan mijn toekomst denken.' Hij hoopt
alleen van ganser harte dat ze niet weer binnenkort wegmoeten, want komend
jaar wil hij afstuderen. 'Ik kan niet nog verder achterop schema raken.'

Vormgever Dries Verhoeven had wonderbaarlijk veel geluk. Toen tot hem het
onontkoombare besef doordrong dat anti-kraak buitengewoon onrustig maakt,
kregen zijn ouders een erfenis. Ze kochten een kleine etage voor hun zoon.
Wat een verademing. 'Nooit meer dat gevoel: kan ik in bed blijven liggen, of
staat er zo weer iemand op de stoep.' Achterin zijn kamer bewaart hij een
doorzichtig plastic blokje met daarin een van de zestien muizen - een
herinnering.'



[squat!net] archief