From: schuurman (dollehon@dds.nl)
Date: 06/20/00
Recensie uit de Grachtenkrant LEVE DE KNALPOT! Eric Duivenvoorden, Een voet tussen de deur, Geschiedenis van de kraakbeweging 1964-1999. Eindelijk uitgelezen. Veertig piek voor 370 bladzijden, dat is meer dan een dubbeltje per bladzij... Gelukkig voor m’n verjaardag kado gekregen. Sta zelfs nog vermeld in de lijst mensen die “uitvoerig zijn doorgezaagd”. Wist ik veel dat, als ik weer eens een stapel oud papier naar het Staatsarchief bracht en daar een beetje slap ouwehoerde over vroeger, ik eigenlijk diepgaand geïnterviewd werd door een historicus in spé... Het kraken is een verschijnsel dat waarschijnlijk even oud is als de mensheid zelf. Al toen mensen nog nomaden waren kraakten ze de verlaten plekken van andere groepen, ontstaken de vuren en verkenden de jacht- en verzamelgebieden die reeds aan anderen hadden behoord. Het is aardig dat de laatste 35 jaar van deze geschiedenis nu eens te boek zijn gesteld. Een paar schoonheidsfoutjes. Zo was Hans Janmaat in 1986 niet de leider van de Centrumpartij, maar van de Centrumdemocraten. Naar verluidt was Wil Schuurman destijds ook niet zijn vriendin, maar werd dat pas later (maar dat is een gerucht, er werd toen al over ze geroddeld...). En bij de ontruiming van de Mariënburcht in 1987 maakte Fentener van Vlissingen niet “daags tevoren” bekend dat de SHV zich uit Zuid-Afrika terug zou trekken, of in ieder geval: wij wisten het pas na afloop van de rel toen we op één van de schuilplekken naar de vroege ochtendjournaals op de radio luisterden. Ik geloof dat het ook pas ‘s ochtends vroeg bekend werd gemaakt, na lang en moeizaam overleg tussen de SHV, de verzekeraars en de overheid, die weigerde garant te staan voor de schade van de Makro-branden. Dat een multi voor “terreur” door de knieën ging was uiterst zeldzaam, dus ons gejuich daverde door de kroeg. Meermalen wordt ons verzekerd dat de kraakbeweging de sympatie van de Amsterdamse bevolking verspeelde door het toenemende geweld en de vernielingen. Deze bewering wordt echter nergens onderbouwd - en door het maar eindeloos te herhalen wordt het ook geen feit. Het enige wetenschappelijke onderzoek naar de mening van de bevolking, dat Eric zelf citeert, was van het Baschwitz Instituut van de UvA, “Krakers en Amsterdam; meningen van krakers en Amsterdammers”, uit het jaar 1982. Hieruit blijkt juist dat, ondanks het feit dat de grootste rellen zich al in 1980 en 1981 hadden afgespeeld, nog steeds het ongelofelijke aantal van 78% van de bevolking achter de krakers stond. En van wiens kant kwam dat geweld nu eigenlijk? Dat Eric’s vergelijking van de “kantoorlog” (een campagne in februari ‘81 om bij zoveel mogelijk banken en andere misselijke bedrijven de ruiten in te gooien) met de Duitse Kristallnacht de plank volledig misslaat, heeft Jojo al bij de presentatie van het boek opgemerkt, en daar sluit ik me volledig bij aan. Eric Duivenvoorden was zelf betrokken bij de kraakbeweging, wat het natuurlijk moeilijk maakt om een objectief beeld van die beweging te geven. Naar mijn mening daalt hij gelukkig niet af tot het nivo van de lui die een paar jaar geleden nog dreigden met juridische stappen tegen de publikatie van het boek “De stad was van ons”, met de interviews van de documentaire die Eric met Joost Seelen maakte. Die meenden dat ze juist door hun actieve rol in staat waren om de gebeurtenissen met “een zekere mate van objectiviteit” te beoordelen. Dat was natuurlijk humbug - hoe groter de betrokkenheid, hoe verder de objectiviteit te zoeken is. Het is jammer dat Eric ons niet vertelt hoe hij zijn eigen ideeën en opvattingen over de kraakbeweging in de loop der jaren, gedurende zijn onderzoek, heeft bijgesteld. In “De stad was van ons” werd de geschiedenis van de kraakbeweging nog voor een groot deel opgehangen rond de sterke persoonlijkheid Theo van der Giessen, en hoewel de woongroep in de Staatsliedenbuurt nog steeds een zeer grote rol wordt toegedicht, blijft een dergelijke al te personalistische visie op de geschiedenis ons in het huidige boek gelukkig bespaard. In het betoog over Wijers wordt ons verteld dat de kraakbeweging nooit in staat was om een echte politieke beweging te worden, omdat iedereen maar mee kon beslissen en men nooit compromissen wilde aangaan. Maar zou dat dan een wenselijke ontwikkeling zijn geweest? Een soort krakersvakbond, met onderhandelingen tussen bonzen, gemeente en spekulanten en een achterban die het maar moet slikken? Het zou vooral een grote stimulans voor het ‘wild-kraken’ zijn geweest... Pikant detail: de huidige gekraakte Kalenderpanden werden destijds door de bewoners en gebruikers van Wijers verontwaardigd van de hand gewezen als alternatief voor hun plek. Maar de Kalenderpanden waren qua ruimte, lokatie plus de destijds voorgestelde huur natuurlijk ook geen reëel alternatief voor Wijers. Over de Wijers-bons Jaap Draaisma komen we te weten dat hij het destijds bestond om een intern discussiestuk te schrijven onder de titel: “Hoe JA ook NEE kan zijn”. Volgens mij vind je dan ook dat NEE ook JA kan zijn. Maar hoe je het ook draait of keert: als ik NEE zeg, bedoel ik ook NEE. Op de een of andere manier komen ze nu weer met die CPN-draaikont op de proppen zetten, bij de lobby voor het Entrepotdok, bij de discussie over Vrankrijk... --------------------------------------------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- ---kraken-post@dvxs.nl ----------- http://www.dvxs.nl/~skwot http://www.dvxs.nl/kraaklinks
This archive was generated by hypermail 2b29 : 06/20/00 CEST