[kraken] Vrij Nederland artikel over De Vlieger

Auteur: Th. J. A de Bruin <tdebruin@gmx.net>
Datum: 23 jan 2005 14:20 uur

Voor de liefhebbers, als je op je vrije Zondag middag dat hele kamer stuk
(vorig bericht op deze lijst) hebt gelezen en lichtelijk hoofdpijn ervan
krijgt, kan je jezelf troosten met een stukje slecht geschreven 'human
interest' van Vrij Nederland. Veel aanhalingstekens, en als toppunt van hun
journalistieke onderzoekswerk "stukken van de kamer van koophandel die in het
bezit van deze krant zijn'. Ach ja.

Actueel: De val van De Vlieger

COWBOY ERIK

De Amsterdamse ondernemer Erik de Vlieger stopt ermee. Politie, justitie en
media zouden het hem onmogelijk hebben gemaakt nog langer succesvol zaken te
doen. Maar heeft hij dat niet aan zichzelf to wijten? Toen Endstra vorig jaar
werd omgelegd, dacht iedereen meteen: Erik is de volgende.'

Ze zijn zo langzamerhand wel wat gewend in het ooit zo voorname Amsterdam
Oud-Zuid. In de Cornelis Schuytstraat en de P.C. Hooftstraat staan de
asobakken dubbel geparkeerd en loopt veel volk rond met gouden dasspelden en
een onbetamelijke bruintint. De liquidatie van vastgoedmagnaat Willem Endstra
op I7 mei vorig jaar voor zijn kantoor aan de Apollolaan was het definitieve
bewijs dat Amsterdam-Zuid een onderkomen is geworden voor types van
twijfelachtig allooi.

Op een vastgoedborrel in café Gruter, hoek Willemsparkweg, Jacob
Obrechtstraat, was Erik de Vlieger, eigenaar-directeur van de IMCA Group,
afgelopen vrijdag onderwerp van gesprek. De ondernemer, die op een steenworp
afstand van het café woont en er bijna dagelijks aan de bar hangt, schitterde
die avond door afwezigheid. Drie dagen eerder had hij via een persbericht
wereldkundig gemaakt dat hij zich terugtrok uit het zakelijke leven. Weekblad
Fem Business publiceerde de dag erna de geruchten dat De Vlieger zou worden
afgeperst en op een dodenlijst zou staan.

In Gruter is het nieuws zwaar ingeslagen. De wildste theorieën over bet hoe en
waarom van de aftocht doen de ronde. `Hij is ondergedoken omdat de maffia
geld van hem eist,' zegt de een. `Toen Endstra vorig jaar werd omgelegd,'
weet de ander zich to herinneren, `dacht iedereen meteen: Erik is de
volgende.'

Kroegpraat of niet, de Amsterdamse vastgoedwereld heeft de indruk dat er meer
achter De Vliegers terugtreden zit dan de verklaring die de flamboyante
tycoon zelf geeft: `Ik heb er geen zin meer in. Ik heb ondernemen altijd heel
fantastisch gevonden, maar nu even niet.' Net als iedere terugtredende
politicus of voetbaltrainer wil de ondernemer zich 'aan zijn gezin gaan
wijden'.

De basis van Erik de Vliegers imperium werd gelegd door zijn vader, die in
naaimachines handelde. De oude De Vlieger was een traditioneel zakenman die
de winst uit zijn Haarlemse onderneming IMCA investeerde in nieuwe panden.
Onder het motto: geen schulden maar stenen. Toen zoon Erik het bedrijf in
1982 samen met zijn broer en zus overnam, had hij een goede uitgangspositie
voor verdere groei. `Met de trackrecord van mijn vaders bedrijf kon ik zelf
een leuk verhaal bouwen,' zei hij later in een interview. `Ik kon een cheque
uitschrijven, en dat is belangrijk.' De Vlieger wist binnen no time een
behoorlijk kapitaal to vergaren. Niet zozeer met de verkoop van naaimachines,
maar met de handel in de winkeltjes waar die naaimachines in de etalage
stonden.

Zo kwam hij in het vastgoed terecht. Al snel volgde `goudschip nummer twee'.
De Vlieger kocht in Tsjechoslowakije voor een habbekrats een zieltogend
fabriekje dat machines voor knoopsgaten maakte. Kort daarop verkocht hij het
weer voor een slordige honderd miljoen gulden. Nu was zijn naam definitief
gevestigd op de Amsterdamse vastgoedmarkt - begin jaren negentig een booming
business. `Als je tussen 1989 en rgg9 vastgoed had in Amsterdam en niet rijk
bent geworden, dan kun je echt helemaal niets,' zegt een vastgoedhandelaar
tegen Vrij Nederland.
De afgelopen vijftien jaar wist De Vlieger zijn onderneming uit to bouwen tot
een imperium met vijf divisies, ter land, ter zee en in de lucht. Hij
verwierf kantoortorens, havens, een scheepswerf, kranten, een radiostation en
vliegtuigen, en werd zelfs mede-eigenaar van vliegveld LaarbruchNiederrhein.
Daarnaast manifesteerde de ondernemer zich als een mecenas voor kunstenaars
door hen in zijn lege panden to laten wonen en werken. Kunst was min of meer
`de zesde divisie' van zijn IMCA Group geworden.

De Vlieger heeft zijn successen altijd luidkeels rondgetoeterd. Elke
activiteit van IMCA ging gepaard met een stroom persberichten,
persconferenties en interviews. Als hij naar Parijs ging om een bod uit to
brengen op een Franse luchtvaartmaatschappij, stond er een haag cameralieden.
Aan dit alles kwam afgelopen week abrupt een einde. Plotseling kondigde de
ondernemer zijn terugtreden aan. Hij zal de bovenste verdieping van de
Teleport-toren aan de Amsterdamse Kingsfordweg, van waaruit hij zijn zaken
regelde, verlaten. De vastgoedpoot en zijn mediabedrijven gaan naar het
management. Voor zijn luchtvaartondernemingen zal hij zich nog even zelf
blijven inzetten omdat hier `de werkgelegenheid van duizend mensen' in het
geding is.

De Vlieger legt de oorzaak van zijn terugtreden onder andere bij een
gecombineerde hetze van pers, politie en justitie. Zijn naam en ondernemingen
worden in de media regelmatig in verband gebracht met Amsterdamse
topcriminelen. `Allemaal onzin,'vindt De Vlieger. De ondernemer wordt naar
eigen zeggen voortdurend door de politie staande gehouden voor controle. Hij
zegt dat een agent hem heeft getipt dat hij op het officieuze treiterlijstje
van de politie staat. Justitie is bezig met een onderzoek naar De Vliegers
luchtvaartonderneming Exel Aviations, waar sprake zou zijn van witwas
praktijken en afpersing. De Vliegers directeur Harm Prins werd zelfs
gearresteerd en in staat van beschuldiging gesteld. Erik de Vlieger houdt
echter bij hoog en bij laag vol dat hij zelf schone handen heeft en een
goudeerlijke zakenman is.

Opmerkelijk is wel dat niemand van de medewerkers van de media- en
vastgoedpoot van de IMCA bedrijven, niemand van de adviseurs en zakelijke
partners van De Vlieger en niemand van de vastgoedondernemers uit Amsterdam
met wie Vrij Nederland de afgelopen weken sprak, met zijn naam in de krant
wil. Sommigen zeiden doodsbang to zijn voor repercussies.

De Vlieger heeft een imagoprobleem. Dat hij vrijwel altijd in een Tshirtje en
op gympen verschijnt, neemt mensen nog wel voor hem in. Bij hem geen
Breitling-horloge van meer dan tienduizend euro en geen patserige bolide,
zoals gebruikelijk is in de vastgoedwereld - De Vlieger wordt veel op de
fiets gezien. Wat wel alom irritatie en bevreemding wekt, is zijn manische
activiteit. `Erik heeft aan een man publiek genoeg,' zegt een voormalige
naaste medewerker. `Hij gaat in ieder gezelschap op de tafel staan dansen, in
de kroeg, bij de raad van bestuur en op redacties.' Aandacht is essentieel
voor Erik de Vlieger, zo zeggen meerdere zegslieden. Eentje herinnert zich:
'De laatste tijd had Erik helemaal geen belangstelling meer voor
vastgoeddeals. Hij kwam niet meer op executieveilingen en ging niet meer in
op voorstellen. Wel zat hij hele dagen met uitgever Yves Gijrath to
filosoferen over een gezamenlijk praatprogramma op TV-Noord-Holland. De
Vlieger rende vergaderingen met potentiele zakenpartners en geldschieters
binnen, riep wat en sprintte weer verder. Hij tekende soms ongelezen
documenten en riep dan: he, jongens, het was wel een goeie deal, he?'

Maar de problemen van De Vlieger gaan een stuk verder dan wat cowboy-achtige
streken. Hij doet zaken op een manier die ook bij justitie behoorlijk de
aandacht trekt. De overname van de Franse luchtvaartmaatschappij Air Lib is
daar een voorbeeld van. De Franse onderzoekscommissie die het Air Lib
schandaal onderzocht, stelde vast dat De Vlieger 'een grote komedie' had
opgevoerd. In cijfers die hij presenteerde, zaten 'lacunes', en ze waren
'niet nauwkeurig'. Vlak voordat de overname een feit was, had Air Lib
directeur Jean-Charles Corbet zeven vliegtuigen ondergebracht in een by van
De Vlieger. Van de toegezegde investeringen van De Vlieger kwam daarna niets
meer. Toen Air Lib uiteindelijk failliet ging in 2003, liet De Vlieger in
Quote noteren: 'Het ging dan wel niet door, maar we hebben er wel vijf
DC-10's aan overgehouden, zonder lening.' Volgens NRC Handelsblad van
afgelopen zaterdag loopt er een Frans justitieel onderzoek naar De Vlieger.
Ook had De Vlieger zo zijn eigen opvattingen over het innen van huur. In Het
Parool zette hij uiteen hoe hij to werk ging in het Britse Manchester, waar
hij enkele straten had gekocht. 'We moesten de huur door sterke jongens laten
ophalen. Gewoon contant aan de deur. Dat kostte zoveel geld dat het rendement
compleet verdampte.' Later, in een openhartige discussie op een
krakerswebsite waar hij beschuldigd was van speculatie en onoirbare
praktijken, ontkende hij dit to hebben gezegd. Het bleek dat als je je geld
wilde hebben het daar een usance is de huur op te laten halen door
muscle-boys. Dat doe ik dus niet.'

Journalisten die werken voor de bladen van de NTG, De Vliegers mediabedrijf,
klaagden over het achteraf naar beneden bijstellen van eerder gemaakte
loonafspraken. Hele redacties moesten maanden op salaris wachten. Freelancers
die hierover klaagden bij hun vakbond (NVJ), schold hij uit voor 'verraders'
en 'NSB'ers'. Binnen de NVJ, zo wordt bevestigd, werd de toon en de taal die
De Vlieger uitsloeg als 'bedreigend en intimiderend' ervaren. Toen de
journalisten hierover de publiciteit zochten, betichtte hij de vakbond van
'demonisering'. De NVJ zou een ramkoers hebben ingezet om hem to treffen.

Voor De Vlieger is de aanval vaak de beste verdediging. Toen de vakbondssite
Rodemannetje.nl foto's van huizen van Nederlandse captains of industry
plaatste, reageerde De Vlieger op zijn eigen website. 'Deze demonisering is
wat mij betreft eigenlijk een moordaanslag,' liet hij weten. En hij voegde
eraan toe: 'Ik daag Lodewijk de Waal uit om mijn huis to fotograferen. Hij
zal er dan achter komen hoe ik mijn lieve gezin tegen gevaren bescherm.'

De Vlieger maakt vaker gebruik van het internet om zijn mening to geven. Op de
website indymedia.nl schreef hij over de vastgoedondernemer Bertus Luske,
zijn rivaal:'Mjammie, zelfs pis ik over zijn lijfwachten heen.' Hij nam
ludiek wraak op een stel krakers die bij een debat een emmer geklutste eieren
over hem heen hadden gegooid door een bakfiets van hen to stelen. En een
Rotterdamse vastgoedhandelaar kreeg bij een bieding op een
appartementengebouw in Amsterdam van De Vlieger to horen dat hij beter niet
kon meedoen. Anders zou De Vlieger ervoor zorgen dat hij maar heel kort van
zijn aankoop zou kunnen genieten.

Het imago van De Vlieger werd er door de zakenpartners met wie hij zich
omringde niet bepaald beter op. Hij deed zaken met een aantal grote
projectontwikkelaars die de afgelopen jaren in opspraak zijn gekomen. Zoals
Klaas Hummel, naar wie justitie onderzoek deed naar aanleiding van zijn
omstreden transacties met de vorig jaar geliquideerde Willem Endstra. Ook had
De Vlieger een zakenrelatie met Endstra. Deze laatste werd door de
Amsterdamse crimineel Johnny Mieremet aangewezen als de `bankier van de
onderwereld'. Mieremet vertelde De Telegraaf dat Endstra gebruik maakte van
de diensten van oud-Heineken-ontvoerder Willem Holleeder om zijn bankzaken to
beveiligen. Volgens ingewijden in de vastgoedsector had De Vlieger een groot
deel van zijn beginsucces to danken aan zijn samenwerking met Hummel en
Endstra. `Zonder hen was hij niet bij grote kredietverstrekkers als het
Bouwfonds en de Deutsche Bank binnengekomen,' lieten deze bronnen optekenen
door Fem Business. In 1998 kocht De Vlieger samen met Hans Pluis, Klaas
Hummel en Willem Endstra van een Zweedse belegger het World Fashion Centre in
Amsterdam. De Vlieger liet zich, volgens een van zijn toenmalige directeuren,
Postmus, in 2002 door hen uitkopen. Maar al in 1999 wilde De Vlieger in het
openbaar niets meer met Willem Endstra to maken hebben. Hij was zich er
kennelijk van bewust dat de reputatie van Endstra schadelijk kon zijn voor
IMCA. 'Het managementteam (van IMCA -YA, RvdG, MIT) had eind 1999 al besloten
om naar aanleiding van de geruchten radicaal to breken met de heer Endstra,'
zei IMCAdirecteur Clement Postmus in 2003 tegen Fern Business.
Zelfverkondigde De Vlieger tegen iedereen die het maar horen wilde dat hij
zich niet meer inliet met verdachte financiers. Toch blijkt dat duidelijk
anders to liggen. Uit stukken van het Kadaster en de Kamer van Koophandel,
die Vrij Nederland in bezit heeft, blijkt dat De Vlieger minstens tot 2003
zaken deed met Endstra.

Willem Endstra stond op 12 september 2001 garant voor een lening bij de
Deutsche Bank AG van bij na vijf miljoen euro aan Erik de Vlieger voor de
aanschaf van panden en appartementen aan de Spuistraat, de Wijdesteeg en het
Keizerrijk in Amsterdam. De Vlieger liet zijn medewerker Clement Postmus de
kastanjes uit het vuur halen. Enkele dagen voor het afsluiten van de lening
bij de Deutsche Bank werd Postmus bestuurder van de by die de huizen in bezit
kreeg. Zo moest Postmus en niet De Vlieger tekenen voor de overeenkomst met
het bedrijf van Endstra.

De Vlieger deed vaker zaken met Endstra. Uit de jaarstukken tot 2002,
gedeponeerd bij de Kamer van Koophandel in Den Haag en eveneens in bezit van
VN, blijkt dat IMCA Vastgoed BV ruim twee miljoen euro leende aan de Bergvalk
4 BV, volgens een bron van Vrij Nederland een investeringsvehikel van Willem
Endstra en andere projectontwikkelaars. De jaarrekening werd goedgekeurd op
een aandeelhoudersvergadering op 24 januari 2003. Bij navraag bij FTC Trust,
het trustkantoor in Wassenaar dat de directie voor Bergvalk 4 BV voerde,
blijkt dat de lening een vergissing betrof. Mr. Arnold van der Heijden van
FTC Trust: `Bergvalk 4 BV vertelde ons dat dat een foutwas. Maar toen we dat
wilden herstellen, was Bergvalk al verkocht aan Convoy (het bedrijfvan Willem
Endstra -YA, RvdG, MH). Die hebben de by overgenomen, wetende dat die fout
erin zat. Zij zouden dat zelf wel rechtzetten met IMCA. Ik heb dat niet meer
gevolgd.'

En tenslotte is er ook nog De Vliegers bemoeienis met vliegveld
Laarbruch-Niederrhein, vlak over de Duitse grens bij Nijmegen. De luchthaven
moest onder andere gebruikt gaan worden door De Vliegers maatschappij Holland
Air. Willem Endstra had volgens NRC Handelsblad in 2001 dertig procent van de
aandelen van de luchthaven bemachtigd. Maar de geruchten over Endstra's
banden met de onderwereld waren ook in Duitsland doorgedrongen. De Duitse
politiek en justitie oefenden druk uit op de andere eigenaren om Endstra to
lozen. Erik de Vlieger had in eerste instantie tien procent aandelen in de
luchthaven. Vanaf 2002, toen Endstra officieel buitenspel werd gezet, nam
Erik de Vlieger diens dertig procent over. Endstra bleef
Laarbruch-Niederrhein niettemin als `zijn' vliegveld beschouwen. Hij kwam er
nog vaak. Bij de inlichtingendienst van de Amsterdamse politie (CIE) zijn
zelfs vier tips binnengekomen dat Endstra hier zijn plannen zou hebben
beraamd om Willem Holleeder to vermoorden. Hij was de vele bezoekjes van de
oud-Heineken-ontvoerder aan zijn kantoor aan de Apollolaan meer dan zat, zo
zeiden de tipgevers van de politie. Het is er niet van gekomen, want Endstra
werd zelf vermoord.

De wild-westscenes in de vast goedwereld waren voor projectontwikkelaar Gerard
Bakker aanleiding om in 2003 in een interview in de Volkskrant te pleiten
voor het opstellen van een lists van vastgoedinvesteerders en makelaars die
ervan verdacht worden banden met criminelen to onderhouden. je moet je verre
houden van deze collega's, want voor je het weet, raak je ook besmet, meende
Bakker. `Neem zo'n Erik de Vlieger van IMCA bijvoorbeeld. Een aardige vent,
maar hij heeft zich in het verleden wel volop laten financieren door
Endstra.'

De papieren die Vrij Nederland onder ogen kreeg, geven Bakker gelijk. De
zakelijke belangen van De Vlieger en Endstra waren, ondanks het feit dat De
Vlieger anders beweerde, ook na r999 met elkaar verweven.

En De Vlieger heeft meer dubieuze zakenpartners. Niek Sandmann bijvoorbeeld,
zijn partner bij Exel Aviation Group. Beiden bezitten vijftig procent van de
aandelen van het in opspraak geraakte en in moeilijkheden verkerende
luchtvaartbedrijf. Afgelopen week was Sandmann in Nederland om de
onderhandelingen to voeren met de KLM om Exel to redden. Sandmann, die op
Bonaire woont en ook wel bekend als de onderkoning van het eiland, verdiende
naar eigen zeggen zijn beginkapitaal met de handel in antieke klokken en
stortte zich vervolgens op de in- en verkoop van panden. Daarna pakte hij
het, net als De Vlieger, groot aan met ontwikkelingsprojecten. Sandmann mijdt
de publiciteit. Volgens het maandblad Quote was hij hoofdrolspeler in een
omkoopschandaal op de Antillen. Hij zou de in financiele moeilijkheden
verkerende politicus Ramonsito Booi de afgelopen jaren grote bedragen hebben
geleend in ruil voor belastingvoordelen.

Inmiddels is bekend geworden dat Amsterdamse rechercheurs onderzoek doen naar
de geldstromen van Willem Endstra op de Nederlandse Antillen. Ze hebben op
Bonaire de politieke tegenstander van Booi, Jo pie Abraham, gesproken.
Abraham werd volgens NRC Handelsblad twee keer gehoord door de politie- I
mensen. Volgens de politicus hebben dezen hem verteld dat `De Vlieger en
Sandmann grote sommen geld geinvesteerd hadden in onroerend goed op Curacao,
Bonaire en Aruba'. Amsterdamse betrokkenen bij dit politieonderzoek
bevestigen tegenover VN dat de namen van De Vlieger en Sandmann in de
administratie van de vermoorde Endstra voorkomen. Sandmann zou als
medefinancier van enkele van Endstra's projecten hebben gefungeerd.

Erik de Vlieger kreeg eind jaren negentig al last van zijn wilde imago. Hij
kon steeds moeilijker aankloppen bij ING Real Estate, een van I de grootste
financiers in de bouwsector. `De andere onroerendgoedbanken zijn nog aan de
aspirine van alle vorige avonturen van De Vlieger. Bij Bouwfonds krijgt IMCA
geen kwartje meer,' zei een ondernemer twee jaar geleden in Fem Business.
Volgens De Vlieger zelf was dit onzin. Hij wees op een recente aflossing van
twaalf miljoen aan Bouwfonds: `Dus waar hebben ze het over.'

IMCA Vastgoed boekte inderdaad ook de nodige successen. In 2004 maakte De
Vlieger met de verkoop van het Nissan-gebouw en de verhuur van de
Millennium-toren in Amsterdam-West weer enige opvallende klappers. De
vastgoeddivisie bleef zo nog steeds `de cashcow `voor de rest van de IMCA
Group. Maar de winst werd de afgelopen jaren steeds rondgepompt door de
talloze bv's en divisies van de IMCA Group. Daardoor was het voor de
buitenwereld tot kort geleden lastig om vast to stellen waar de verliezen
werden geleden. VN zag de jaarstukken tot 2002 in van De Vliegers vele bv's,
en daarin ontbreken vrijwel altijd uitgewerkte winst- en verliesrekeningen.

Wel kan worden vastgesteld dat er veel vreemd vermogen in De Vliegers
bedrijven en bv's zit.
Een vastgoedhandelaar zei het al in 2003 tegen Fem Business: `Erik doet wel
alsof hij de grote man is, maar hij is gewoon een slaaf van de banken. De
Vlieger omarmt risico, maar je hebt groei en je hebt wildgroei.' Een andere
ingewijde stelde in hetzelfde artikel vast dat het vreemd vermogen in de bv's
van De Vlieger `in de buurt lag van de vijfennegentig procent'. Vanaf 1998,
zo bleek Vrij Nederland hadden veel bv's van De Vlieger opvallend veel
`kortlopende leningen'. Zulke bedragen worden geleend voor `noodsituaties' en
moeten doorgaans snel worden terugbetaald. Maar, zo laten de stukken zien, de
schulden liepen juist snel op.

Alsof dat allemaal nog niet ge noeg is, gaan er ook al jaren verhalen rond
over criminelen die De Vlieger zouden afpersen. De ondernemer zou op aanraden
van Endstra Heineken-ontvoerder Willem Holleeder in de arm hebben genomen om
hem to beschermen tegen de ongezonde aandacht van mensen die wel erg ruig
zaken doen. Fem Business deed de geschiedenis van de eerder genoemde panden
in de Amsterdamse Spuistraat al uit de doeken. De Vlieger had Spuistraat 199
willen verkopen, maar zag daar op het laatste moment van of omdat hij dankzij
Endstra geld ter beschikking had gekregen om ook de naastliggende panden to
kopen. Dat schoot de kopers in het verkeerde keelgat. Ze wilden financiele
genoegdoening.

Dit akkefietje staat niet op zichzelf. De Vlieger is volgens meerdere bronnen
de afgelopen jaren vaker onder druk gezet.

Zijn imago en zijn zakelijke relaties met mensen als Endstra hebben De Vlieger
uiteindelijk genekt. Het accountantskantoor Deloitte nam afgelopen jaar
zonder officiele reden afscheid van hem. De grote financiers in het vastgoed,
zoals Bouwfonds, raakten langzamerhand nerveus. Veel van de contracten van de
huurders van de kantoorgebouwen van IMCA lopenbinnenkort af. En de leegstand
in de kantorensector is groot. De banken zijn bang dat de reputatie van De
Vlieger potentiele huurders ervan zal weerhouden voor langere tijd in zee to
gaan met IMCA. Het gevaar dat IMCA omvalt, is to groot. Daarom hebben de
banken en het hoogste management van IMCA er bij De Vlieger op aangedrongen
om zich terug to trekken.

Het hoogste management van IMCA Vastgoed bestaat uit twee jonge krachten, Ton
van Oosten en Koert Hans Smit. Een goed ingevoerde bron in Amsterdam: `Van
Oosten weet al minstens een halfjaar dat hij IMCA Vastgoed van De Vlieger
gaat overnemen.'
Inmiddels is beslist dat de aandelen van de priveholding van De Vlieger in een
aparte stichting zullen worden ondergebracht, zodat de familie (zijn broer en
zus hebben samen twintig procent) op afstand van het imperium wordt gezet.

Het moet voor De Vlieger een moeilijke beslissing zijn geweest om een stap
terug to doen. Hij genoot de afgelopen jaren zichtbaar van de aandacht. Voor
hem leek maar een ding belangrijk: zijn bedrijf eigenhandig opstoten in de
vaart der volkeren. Rentenieren staat voor hem gelijk met `het nemen van een
uitvaartpolis'. De media zullen zijn kleurrijke verhalen missen. Maar dat
hoeft wellicht niet lang to duren. Eind vorig jaar zei De Vlieger in Quote
dat hij ook politieke aspiraties heeft: `Ik wil minister-president van
Nederland worden. Ik meen het serieus. Ik wil dat met Ahmed Aboutaleb doen.
Hij weet het alleen nog niet.'

We wachten met spanning af.

VN

Erik de Vlieger wilde op de inhoud van dit stuk niet reageren.

Bronnen: jaarstukken en uittreksels;
Kamer van Koophandel en Kadaster, Fiod-stukken; Recherchemagazine; Fem
Business; Quote; NRC Handelsblad; de Volkskrant; Het Parool, De Telegraaf
Intermediair; De journalist; Adformatie; Indymedia; Klokkenluideronline;
Nieuw Amsterdams Peil; Stelling.nl; gesprekken met bronnen in de wereld van
vastgoed, gemeente, advocatuur en fiscalisten.

Copy?Right! Vrij Nederland

--------------------------------------------------------------
 Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
 Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
 Faq: kraken-post-faq@dvxs.nl
 Website: http://krakenpost.nl
 [23 Jan 14:00u]: 263 abonnees + 301 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
 
ontvangsttijd Sun Jan 23 13:36:13 2005