Plek voor kunstenaars en kwetsbaren
Door Joke Knoop
Gilze - Na zeven jaar is het einde nabij van Het Bosje, de
kunstenaarskolonie ten zuiden van Gilze. Het was een bijzonder
afscheidsfeest van Ben Acket, Eleonora van Tuyll van Serooskerken en hun
zoon Jonathan Balder.
Bij de grote voormalige Defensieloods waarin Ben Acket, Eleonora van Tuyll
van Serooskerken en hun zoon Jonathan Balder vijf jaar gewoond hebben,
staan fraaibeschilderde Chakra-tipi’s (wigwams) van Ben. FOTO
MARIE-THéRèSE KIERKELS/PVE
1/2VOLGENDE
Een feest van Licht en Liefde op een wonderlijke plek waar zoveel kan,
zeggen zij zelf. Een wonderlijke plek die zij echter moeten verlaten. Het
Bosje, waar de afgelopen zeven jaar kunstenaars en kwetsbaren neerstreken,
wordt weer natuur. „Jammer dat ze het kind met het badwater weggooien“,
zegt Eleonora.
Ze doelt daarmee op de bewoners die respectvol omgaan met de natuur en
zich er geïnspireerd door weten. Helaas past niet iedereen in Het Bosje in
dat profiel.
Een hoge afrastering en een stevig hek met dito kettingslot scheiden Het
Bosje van de buitenwereld. Het is een scherp afgebakende grens. Achter het
hek is een veelheid van bouwsels opgetrokken.
Een nieuw gezicht wordt soms met argwaan bekeken. Want de bewoners van Het
Bosje weten hoe de goegemeente tegen hen aankijkt: een stel vrijbuiters
dat zich nergens wat van aantrekt.
De Bosjesmensen zijn inderdaad gesteld op hun privacy, ieder om hun eigen
reden. Bij een enkeling gebeuren dingen waarvan ze liever hebben dat ze
niet gezien worden: dan gaat het om degenen bij wie drugs overheersend
zijn in het leven of om hen die de natuur juist beschadigen met hun
rommel. Anderzijds biedt Het Bosje beschutting tegen een maatschappij die
kwetsbare mensen uitsluit. Het Bosje geeft hen, maar ook kunstenaars en
natuurminnende vrije geesten, de ruimte. Tegelijkertijd is er evenveel
verscheidenheid als in een straat: mensen die elkaar niet liggen, mensen
die juist veel met elkaar hebben. „Het is hier af en toe net een
soapserie. Wij staan wat apart van de anderen. Het is een eilandje op een
eiland“, zegt Eleonora.
Eleonora en Ben zijn de afgelopen vijf jaar in Het Bosje hun eigen weg
gegaan. Aanvankelijk was Het Bosje van strak biologische mensen met
heftige dogma's, vat Eleonora samen. Dat was al enigszins verwaterd bij
haar komst. Wat voor anderen uit den boze is, hebben Ben en zij in huis
gehaald: stromend water en een noodaggregaat waarop wasmachine en
industriële naaimachine draaien. Ze hebben toegang tot internet. „Wij
willen een verbinding met de maatschappij.“ In hun leven speelt
spiritualiteit de hoofdrol. „Natuur, kunst, mensen en de onderlinge
verbanden. Innerlijke en uiterlijke vrede vanuit een mondiaal bewustzijn“,
vat Ben samen. Als vanzelfsprekend vierden ze hun afscheid tijdens vier
ceremoniële dagen die passen in de Maya-traditie: 5 mens, 6
Hemelwandelaar, 7 tovenaar, 8 adelaar.
Ben, Eleonora en hun zoon Jonathan Balder wonen, werken en spelen in een
grote loods, waar vroeger de opslagplaats - kamp Buitenveld - van het
ministerie van Defensie was.
Bij de loods staan de fraai beschilderde Chakra-tipi’s, wigwams, van Ben.
Niets duidt op de tijd dat Defensie hier heer en meester was.
Ben: „Wij hebben deze plek voor de oorlog omgetoverd tot een vredelievende
plaats. De helende werking van deze plek wordt zo maar weggegooid. Ik heb
hier mijn bedrijf (atelier en tipi-verhuur, red.), wij organiseren
spirituele bijeenkomsten, op deze plaats slaag ik er in elk jaar een nieuw
werk te maken.“ Ben Acket is geboren en getogen in Oss, werkte onder meer
bij de spoorwegen, en als vegetarisch kok en kunstenaar in Den Bosch.
Met zijn lange haar en vlechtje in zijn grijzende baard is hij een gekend
figuur in de Brabantse hoofdstad. Hij maakt grote kleurrijke doeken, is op
spiritueel gebied actief en kookt voor gezelschappen. „Ik wilde alleen nog
doen waar ik zin in had en toen kwam dit op mijn pad.“
Ben verliet zijn huis in Deuteren, tussen Cromvoirt en Den Bosch.
„In Deuteren was ik in slaap gevallen. Hier kies ik voor het avontuur.“
Eleonora en Ben leerden elkaar kennen tijdens een vegetarisch etentje. Zij
was er met haar toenmalige partner. Ze kwam terug om nog eens te eten en
is toen bij hem gebleven, aanvankelijk in het huis in Deuteren.
Barones Eleonora van Tuyll van Serooskerken groeide op op een beschutte
plek op de Veluwe.
Midden in de natuur die altijd wezenlijk is in haar leven. Een schril
contrast met haar huidige behuizing: een grote loods met daarin een uit
stro opgebouwd privévertrek. De barones is gelukkig in Het Bosje.
„Dit is op dit moment het meest fijne en veilige plekje. Het is een plaats
waar veel gebeurt: een zweethut, vuurdansen, vollemaanceremonies. Die
bewustwordingsprocessen hebben veel mensen geïnspireerd. Dit is een soort
kerk. Er wordt heel wat afgebeden en niet alleen door ons.“
Eleonora is de excentrieke factor van het adellijke geslacht Van Tuyll van
Serooskerken. Over haar familie zegt ze dat het ‘ruimdenkende mensen zijn
die hun best doen om dit te begrijpen. Mijn ouders hebben me nooit verteld
dat ik barones ben en toch loopt de titel als een rode draad door mijn
leven. Ik bereikte mijn eerste mijlpaal met het besef dat ik niet in de
hand heb hoe anderen tegen me aan kijken.’
De adellijke titel werd in Het Bosje een last toen bleek dat ze weg
moesten. „Alsof mensen hun onmacht tegen deze beslissing op mij gingen
botvieren. Ik was een lopende confrontatie met de gevestigde orde.“
Rebellie is Eleonora overigens niet vreemd. Getrouwd geweest met een
andere vrouw, de brui gegeven aan haar vak fysiotherapie, een
psychiatrische achtergrond. „Ik ben heel gevoelig in een wereld die niet
zo gevoelig is.“
Dan is er Jonathan Balder, hun kind. Drieëneenhalfjaar oud, spelenderwijs
kenner van de natuur, een open blik naar de wereld en de mensen om hem
heen. Balder is de naam van de Noorse god van de lente, van het licht.
Jonathan betekent geschenk van God en zo ervaren zijn ouders dat ook. In
december wordt zijn broertje of zusje geboren. Eleonora en Ben hopen dat
hun tweede kind in Het Bosje het levenslicht ziet.
Officieel moeten de bewoners uiterlijk 1 november weg zijn. Er loopt een
schorsingsverzoek bij de Raad van State wat mogelijk tot uitstel van een
half jaar leidt. Daarna wacht wellicht het huis in Deuteren, waar ‘je de
zon kunt zien opkomen en ondergaan’, aldus Ben.
„Het einde laten we nog even oningevuld. We staan open voor verandering:
het kan alleen maar beter worden. Er ligt iets te wachten op ons.“
Het Bosje
Het bos met de daarop gelegen opslagloodsen is in 1999 gekraakt door
natuurminnende kunstenaars. Zij vinden onderdak in loodsen, caravans,
hutten, tenten.
In 2001 waren er plannen voor een klein bungalowpark. Dat plan is van de
baan.
De gemeente probeert al langer de krakers weg te krijgen omdat op het
terrein milieu- en bouwregels worden overtreden.
Het ministerie van Defensie heeft het terrein verkocht aan het ministerie
van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV).
Het ministerie van LNV wil het gebied teruggeven aan de natuur. De
bewoners proberen tot aan de Hoge Raad te voorkomen dat zij moeten
vertrekken.
Officieel moet het terrein 1 november vrij zijn van bewoning. Het Bosje
heeft een schorsingsverzoek lopen bij de Raad van State, daardoor kan hun
vertrek een half jaar worden uitgesteld.
Er wonen vijftien mensen, zes kinderen en er is een aantal gasten dat nu
en dan bivakkeert in Het Bosje.
BN/de Stem Oosterhout 27-09-2006
--------------------------------------------------------------
Afmelden, e-mail: kraken-post-unsubscribe@dvxs.nl
Opnieuw aanmelden: kraken-post-subscribe@dvxs.nl
Online Archief: http://www.krakenpost.nl/archief
[27 Sep 13:00u]: 260 abonnees + 393 niet-abonnees
--------------------------------------------------------------
ontvangsttijd Wed Sep 27 11:48:23 2006
Dit document staat op krakenpost.nl
voor de huidige en 11 maanden
het origineel blijft op skwot.dvxs.nl:
http://dvxs.nl/~skwot/{jaar}/{maand}/{nnnn}.html
kop