Sneeuwwitje en de 7 krakers
Tekst: Karel Eykman, Tekeningen: Sylvia Weve
ISBN 9061693500
september 1988
Links Hoog Rechts

Sneeuwwitje: hoofdstuk 1 - Ruzie en heibel


Jawel, het was weer zo ver hoor, het was weer raak. Het was weer goed mis.
Net als altijd, net op een moment dat je er niet op rekent, net als je wel wat anders aan je kop hebt: knetterende ruzie met je moeder.
Moeders zouden verboden moeten zijn, vond Monika op dat moment. Al zolang had moeder zitten zeuren van: 'Ga nou toch eens uit met vriendinnetjes en vrienden van school. Anders hang je maar in huis rond en dat is toch niet goed.'
Maar nu ging ze dan eindelijk eens in haar nieuwe broek naar disko Astaire, omdat haar vriendin Marjan ook zou gaan, nu had ze het eindelijk aangedurfd om haar gladde strakke krokodilshirtje aan te doen, en nu ging moeder opeens zeiken: 'Zo ga je de deur niet uit hoor. Wil je soms aangerand worden, dat je dat aantrekt? Je vat trouwens nog kou ook op die manier. Nee, ik wil het niet hebben, begrepen? Jij blijft maar gezellig thuis en verder zorg je maar dat je voor half elf thuis bent.'
Belachelijk gewoon. Woedend was ze en verdrietig daarbij. Ze voelde zich toch al niet zo op haar gemak tussen andere mensen. Ze vond nu eenmaal dat ze er gauw stom uitzag. Ja, wie kon dat beter weten dan zij zelf, dus het was zo. Ze had een raar onhandig lijf, punt uit. In zo'n geval heeft een mens toch make-up en sexy kleren nodig voor een beetje zelfvertrouwen?
'Je zoekt het maar uit,' had ze gemompeld. 'Pech gehad. Doei.' En ze was de deur uitgegaan.
Buiten was er niets meer over van haar dansavondgevoel. Ze had helemaal geen zin meer in Astaire, maar ze ging toch. Al was het alleen maar orn zich niet te laten kennen door haar moeder. Zo makkelijk liet ze haar avond niet verknallen. Dat zou er nog bij moeten komen. Ze wist niet eens of ze wel zin had om ooit nog thuis te komen.

Diezelfde middag was er nog helemaal niets aan de hand geweest. Moeder had haar van school gehaald om even lekker in de stad te gaan winkelen.
Ze mocht een nieuwe broek uitzoeken, eerst bij Boldy maar daar was niets, behalve dat eeuwige spijkergoed. Ze waren toch maar gaan kijken bij Le Cocon, al was het daar eigenlijk te duur.
Sinds haar vader en moeder vorig jaar voorlopig uit elkaar waren gegaan, had Monika aan allerlei kleine dingen gemerkt dat er gewoon minder geld was voor alles. Meestal zat ze daar niet mee, maar ditrnaal was er die zwarte broek. Het was de derde die ze paste en ze wist het meteen: dit is hem. Moeder deed het gordijntje van het pashok snel dicht, want dat was Monika van de opwinding vergeten. Maar hij zat tenslotte als gegoten, deze broek kwam bij deze billen het beste tot zijn recht, vast en zeker.
Voorzichtig bekeek ze zich nog even in een halve draai. Hier stond een stuk, dat was duidelijk. Ze deed het gordijntje opzij en stapte te voorschijn.
Ze zag haar moeder even naar adem happen. Sprakeloos bekeken ze het resultaat samen nog eens in de grote spiegel. Moeder maakte van de gelegenheid gebruik om even een haarlok uit haar gezicht te halen.
'Is het niet een beetje te?' vroeg ze nog toen ze het prijskaartje zag, maar aan haar ogen was te zien dat ze eigenlijk al om was. Bovendien hielp de kauwgommende verkoopster een handje. 'Weet u wat het is,' zei ze, 'zij heeft er de... ik bedoel het figuur voor, dus ze kan het hebben. Het is heel apart en het wordt trouwens veel gevraagd op die leeftijd voor die prijs.'
'Zullen we het dan maar doen, Monika?'
Ze was haar moeder om de hals gevlogen, zo blij was ze. 'Ik vind het je heus goed staan,' zei moeder. 'Ik moet alleen wennen aan het idee dat ik een dochter met een sexy broek heb.'
Monika hield de nieuwe broek aan en met de oude in de sjieke tas van Le Cocon liepen ze als in een Ster-spotje over straat. Ze gingen nog gebakjes eten bij Hogendoorn. Het hek was nu toch van de dam. Verstandig met geld omgaan, dat moest maar tot morgen wachten.
Monika nam een kwarkpunt en moeder een Sachertaart. 'Het is wel niet goed voor de lijn, maar allee,' zei ze. 'Ik heb dit ook eens gegeten toen ik met je vader in Wenen was. Je hebt daar van die beleefde obers net als deze hier, lijkt me zo'n smakelijke man, is dat niets voor jou?' 'Gats nee.' Monika moest er niet aan denken ooit in haar leven iets te hebben met een ober. Tot overmaat van ramp ging moeder zich heel aanstellerig met die knul bezighouden, om nog wat te bestellen zogenaamd en wat hij haar kon aanraden en zo.
Monika wist niet waar ze kijken moest, zo schaamde ze zich. Ze zag wel dat zij hem een veel te hoge fooi gaf en na afloop liet ze zich uitgebreid en achteroverleunend in haar jas helpen. Monika had haar jack intussen snel aangeschoten, aan haar lijf geen engerd.
Maar even afgezien van die ober hadden ze toch maar een ouderwets gezellige middag gehad, echt moeder en dochter als meiden onder elkaar, plus dat ze er die broek aan had overgehouden.
Daarom was het extra hard aangekomen dat er diezelfde avond toch weer zo'n ruzie was losgebrand. Monika zat er meer over in dat ze wilde toegeven. Ze begreep het allemaal niet zo goed.

In disko Astaire wilde de stemming er niet zo goed inkomen. Tenminste bij Monika niet. Marjan maakte geintjes en organiseerde drankjes, terwijl zij maar een beetje bleef staan leunen langs de kant. Marjan riep ook nog door de muziek heen dat die broek haar zo snel stond, maar nu opeens was Monika daar niet rneer zo zeker van. Er stonden ook wel jongens te kijken, rnerkte ze, ook een paar van school die haar de hele week niet hadden zien staan, maar die keken volgens haar meer naar haar billen dan naar de broek. Stomme gosers, vond ze.
'Ja natuurlijk,' riep Marjan, die aan haar ogen zag wat ze dacht, 'vind je het gek?'
Naja, ze ging maar zo'n beetje stapvoets dansen met haar ogen op nul komrna nul. Maar toen ze merkte dat een jongen tegenover haar mee ging doen op dezelfde toer, haakte ze meteen af. Ze kende hem niet eens.
Ze ging maar weg en zo was ze nauwelijks een half uurtje te laat, terwijl ze véél te laat thuis had willen komen.

Moeder lag op de bank naar het nieuws voor doven en slechthorenden te kijken met een lege fles wijn en een volle asbak naast zich.
'Begrijp je het nu een beetje?' vroeg ze. Monika haalde haar schouders maar eens op. Ze wist bij god niet wat er een beetje te begrijpen was.
'Ja sorry hoor,' ging moeder verder. 'Ik weet ook niet altijd wat ik met je aanmoet. Dat zal wel niet moederlijk van me zijn. Dat komt, ik weet zelf nog zo goed toen ik zo oud was als jij, hoe je de smoor in kan hebben . Al dat gedoe met jongens en al die jongens met hun gedoe. Je weet hoe je eruit moet zien, maar je weet niet hoe je eruit wil zien. Ik ben blij dat ik daar vanafben, van dat gelazer. Hoewel. Dat is te zeggen. Nou ja.
Ik zou je dat allemaal zo graag willen besparen, maar dat kan natuurlijk niet. Dat weet ik ook wel. Daarom, toen ik je vanavond zo zag toen je wegging, toen kwam weer van alles boven, van vroeger. Ik had zo met je te doen, want je bent toch mijn dochter.'
Monika knikte. Ze begreep het nu wel een beetje. 'Kun je volgende week vrijdag wel 's avonds thuis zijn?' vroeg moeder. 'Je vader heeft opgebeld. Hij wil langskomen omdat hij dan in de buurt is en ik heb liever dat jij erbij bent.'
Ze verfrommelde het pakje sigaretten naast zich en keek kwaad naar het propje. 'Verdomme, ' zei ze, 'er zat er nog een in.'
Toen konden ze allebei weer lachen.

Links Hoog Rechts