Sneeuwwitje: hoofdstuk 1 - Ruzie en heibel
Jawel, het was weer zo ver hoor, het was weer raak. Het
was weer goed mis.
Net als altijd, net op een moment dat je er niet op rekent,
net als je wel wat anders aan je kop hebt: knetterende ruzie
met je moeder.
Moeders zouden verboden moeten zijn, vond Monika op
dat moment. Al zolang had moeder zitten zeuren van:
'Ga nou toch eens uit met vriendinnetjes en vrienden van
school. Anders hang je maar in huis rond en dat is toch
niet goed.'
Maar nu ging ze dan eindelijk eens in haar nieuwe broek
naar disko Astaire, omdat haar vriendin Marjan ook zou
gaan, nu had ze het eindelijk aangedurfd om haar gladde
strakke krokodilshirtje aan te doen, en nu ging moeder
opeens zeiken: 'Zo ga je de deur niet uit hoor. Wil je soms
aangerand worden, dat je dat aantrekt? Je vat trouwens
nog kou ook op die manier. Nee, ik wil het niet hebben,
begrepen? Jij blijft maar gezellig thuis en verder zorg je
maar dat je voor half elf thuis bent.'
Belachelijk gewoon. Woedend was ze en verdrietig daarbij.
Ze voelde zich toch al niet zo op haar gemak tussen
andere mensen. Ze vond nu eenmaal dat ze er gauw stom
uitzag. Ja, wie kon dat beter weten dan zij zelf, dus het
was zo. Ze had een raar onhandig lijf, punt uit. In zo'n
geval heeft een mens toch make-up en sexy kleren nodig
voor een beetje zelfvertrouwen?
'Je zoekt het maar uit,' had ze gemompeld. 'Pech gehad.
Doei.' En ze was de deur uitgegaan.
Buiten was er niets meer over van haar dansavondgevoel.
Ze had helemaal geen zin meer in Astaire, maar
ze ging toch. Al was het alleen maar orn zich niet te laten
kennen door haar moeder. Zo makkelijk liet ze haar
avond niet verknallen. Dat zou er nog bij moeten komen.
Ze wist niet eens of ze wel zin had om ooit nog thuis te
komen.
Diezelfde middag was er nog helemaal niets aan de hand
geweest. Moeder had haar van school gehaald om even
lekker in de stad te gaan winkelen.
Ze mocht een nieuwe broek uitzoeken, eerst bij Boldy
maar daar was niets, behalve dat eeuwige spijkergoed. Ze
waren toch maar gaan kijken bij Le Cocon, al was het
daar eigenlijk te duur.
Sinds haar vader en moeder vorig jaar voorlopig uit elkaar
waren gegaan, had Monika aan allerlei kleine dingen
gemerkt dat er gewoon minder geld was voor alles.
Meestal zat ze daar niet mee, maar ditrnaal was er die
zwarte broek. Het was de derde die ze paste en ze wist het
meteen: dit is hem. Moeder deed het gordijntje van het
pashok snel dicht, want dat was Monika van de opwinding
vergeten. Maar hij zat tenslotte als gegoten, deze
broek kwam bij deze billen het beste tot zijn recht, vast
en zeker.
Voorzichtig bekeek ze zich nog even in een halve draai.
Hier stond een stuk, dat was duidelijk. Ze deed het gordijntje
opzij en stapte te voorschijn.
Ze zag haar moeder even naar adem happen. Sprakeloos
bekeken ze het resultaat samen nog eens in de grote spiegel.
Moeder maakte van de gelegenheid gebruik om even
een haarlok uit haar gezicht te halen.
'Is het niet een beetje te?' vroeg ze nog toen ze het prijskaartje
zag, maar aan haar ogen was te zien dat ze eigenlijk
al om was. Bovendien hielp de kauwgommende verkoopster
een handje. 'Weet u wat het is,' zei ze, 'zij heeft
er de... ik bedoel het figuur voor, dus ze kan het hebben.
Het is heel apart en het wordt trouwens veel gevraagd op
die leeftijd voor die prijs.'
'Zullen we het dan maar doen, Monika?'
Ze was haar moeder om de hals gevlogen, zo blij was ze.
'Ik vind het je heus goed staan,' zei moeder. 'Ik moet
alleen wennen aan het idee dat ik een dochter met een sexy
broek heb.'
Monika hield de nieuwe broek aan en met de oude in de
sjieke tas van Le Cocon liepen ze als in een Ster-spotje
over straat. Ze gingen nog gebakjes eten bij Hogendoorn.
Het hek was nu toch van de dam. Verstandig met geld
omgaan, dat moest maar tot morgen wachten.
Monika nam een kwarkpunt en moeder een Sachertaart.
'Het is wel niet goed voor de lijn, maar allee,' zei ze. 'Ik
heb dit ook eens gegeten toen ik met je vader in Wenen
was. Je hebt daar van die beleefde obers net als deze hier,
lijkt me zo'n smakelijke man, is dat niets voor jou?'
'Gats nee.' Monika moest er niet aan denken ooit in haar
leven iets te hebben met een ober. Tot overmaat van
ramp ging moeder zich heel aanstellerig met die knul
bezighouden, om nog wat te bestellen zogenaamd en wat hij
haar kon aanraden en zo.
Monika wist niet waar ze kijken moest, zo schaamde ze
zich. Ze zag wel dat zij hem een veel te hoge fooi gaf en
na afloop liet ze zich uitgebreid en achteroverleunend in
haar jas helpen. Monika had haar jack intussen snel
aangeschoten, aan haar lijf geen engerd.
Maar even afgezien van die ober hadden ze toch maar een
ouderwets gezellige middag gehad, echt moeder en dochter
als meiden onder elkaar, plus dat ze er die broek aan
had overgehouden.
Daarom was het extra hard aangekomen dat er diezelfde
avond toch weer zo'n ruzie was losgebrand. Monika zat
er meer over in dat ze wilde toegeven. Ze begreep het
allemaal niet zo goed.
In disko Astaire wilde de stemming er niet zo goed
inkomen. Tenminste bij Monika niet. Marjan maakte geintjes
en organiseerde drankjes, terwijl zij maar een beetje
bleef staan leunen langs de kant. Marjan riep ook nog
door de muziek heen dat die broek haar zo snel stond,
maar nu opeens was Monika daar niet rneer zo zeker van.
Er stonden ook wel jongens te kijken, rnerkte ze, ook een
paar van school die haar de hele week niet hadden zien
staan, maar die keken volgens haar meer naar haar billen
dan naar de broek. Stomme gosers, vond ze.
'Ja natuurlijk,' riep Marjan, die aan haar ogen zag wat
ze dacht, 'vind je het gek?'
Naja, ze ging maar zo'n beetje stapvoets dansen met haar
ogen op nul komrna nul. Maar toen ze merkte dat een
jongen tegenover haar mee ging doen op dezelfde toer, haakte
ze meteen af. Ze kende hem niet eens.
Ze ging maar weg en zo was ze nauwelijks een half uurtje
te laat, terwijl ze véél te laat thuis had willen
komen.
Moeder lag op de bank naar het nieuws voor doven en
slechthorenden te kijken met een lege fles wijn en een volle
asbak naast zich.
'Begrijp je het nu een beetje?' vroeg ze. Monika haalde
haar schouders maar eens op. Ze wist bij god niet wat er
een beetje te begrijpen was.
'Ja sorry hoor,' ging moeder verder. 'Ik weet ook niet altijd
wat ik met je aanmoet. Dat zal wel niet moederlijk van
me zijn. Dat komt, ik weet zelf nog zo goed toen ik zo oud
was als jij, hoe je de smoor in kan hebben . Al dat gedoe
met jongens en al die jongens met hun gedoe. Je weet hoe
je eruit moet zien, maar je weet niet hoe je eruit wil zien.
Ik ben blij dat ik daar vanafben, van dat gelazer. Hoewel.
Dat is te zeggen. Nou ja.
Ik zou je dat allemaal zo graag willen besparen, maar dat
kan natuurlijk niet. Dat weet ik ook wel. Daarom, toen
ik je vanavond zo zag toen je wegging, toen kwam weer
van alles boven, van vroeger. Ik had zo met je te doen,
want je bent toch mijn dochter.'
Monika knikte. Ze begreep het nu wel een beetje.
'Kun je volgende week vrijdag wel 's avonds thuis zijn?'
vroeg moeder. 'Je vader heeft opgebeld. Hij wil langskomen
omdat hij dan in de buurt is en ik heb liever dat jij
erbij bent.'
Ze verfrommelde het pakje sigaretten naast zich en keek
kwaad naar het propje. 'Verdomme, ' zei ze, 'er zat er nog
een in.'
Toen konden ze allebei weer lachen.