Sneeuwwitje: hoofdstuk 2 - Vader komt langs
'Volgens mij had je er geen hout aan gedaan. Of was je
soms te laat naar bed gegaan?' Bert Pijl, de leraar Engels,
hun klasseleraar, zei het niet eens onvriendelijk. Hij kon
het ook niet helpen, ze had een vier voor haar proefwerk.
'Jij kan het veel beter, alleen, tot nu toe kwam het je
allemaal aanwaaien. Maar in de vijfde moet je je best doen
en dat ben jij niet gewend. Ik denk dat dat het is.'
Monika liet het maar over zich heen gaan en bekeek aandachtig
haar wijsvinger. Zwarte nagellak zou mooi kleuren
bij haar broek of anders groen misschien. De vorige
keer was het bij Engels ook al zo slecht gegaan, een drie
had ze toen. Nou ja, een vier was alweer wat beter. Wat
Rert Pijl niet wist en wat hem ook niet aanging, was dat
het bij wiskunde en geschiedenis ook al zo belazerd ging,
terwijl ze er naar haar gevoel er toch niet minder aan deed
dan anders. Alleen kon het haar allemaal niet zo erg veel
meer schelen. Het vervelendste vond ze het nog voor Bert
Pijl, want dat was gewoon een aardige man. Ze was echt
niet te lui om te werken, dat wist hij toch wel? Ze wist
alleen niet wat er met haar aan de hand was, ze wist niet
wat ze nog van plan was. Misschien ging ze wel van
school af. Nou en?
'Hallo meid, leuk dat je er bent. Je moeder komt er zo
aan met de thee. Vertel intussen gauw hoe het op school gaat.'
Dat was waar ook, vader zou dit weekend overkomen. Hij zat overdwars
in zijn stoel met de krant voor zich, net als vroeger.
'School? 0 wel goed, geloof ik,' zei Monika maar. Ze had
geen zin
om met problemen aan te komen, nu hij er was.
Het was een jaar
geleden dat vader het huis uit was gegaan. Hij kon op de zaak worden
overgeplaatst naar het
kantoor in Groningen en dat was een mooie
aanleiding
geweest.
'Hij is altijd zo gesloten,' had moeder indertijd uitgelegd,
'zo afwezig. Dat was hij altijd al, maar het werd alleen
maar erger. Nou daar werd ik op den duur gek van. Ik
kon daar niet meer tegen. Daarom is het beter zo.
Misschien.'
Er werd gelukkig verder niet moeilijk over gedaan. Ze
vielen haar niet lastig met touwtrekkerij of wederzijds
geroddel. Dat vond Monika wel goed van ze, dat ze geen
toestanden maakten.
Zij vond het allang best zo. Eigenlijk was er niet zo veel
veranderd vorig jaar. Vader was toch al weinig thuis
geweest en als hij thuis was, bemoeide hij zich nergens mee.
Wat dat betrof miste je hem gek genoeg niet eens.
Het werd nog best gezellig die avond. Met zijn drieen op
de bank naar de televisie kijken, naar de Wedden-dat-show.
Ze vonden dat natuurlijk allemaal vreselijk stom,
maar daarom juist konden ze er wel orn lachen. Vader
kon zo langs zijn neus weg, zonder lollig te doen, heel
geestige opmerkingen maken en zij hadden alledrie
hetzelfde gevoel voor melige grappen. Zo lagen ze telkens in
een deuk, als vanouds.
Moeder ging naar de keuken om een tweede fles wijn te
halen. 'Kom je hier weer wonen of zo?' vroeg Monika
intussen. 'Jullie lijken zo vrolijk vanavond.'
Vader slikte in een teug zijn glas leeg.
'Ik geloof niet dat we daar al aan toe zijn,' zei hij.
'Dat kan je wel zeggen, jij,' zei moeder die net binnenkwam.
Monika knikte. 'Ik wou morgenochtend vroeg
nog wat aan mijn Engels doen,' verzon ze. 'Ik ga maar
naar bed.' Ze ging naar boven. Die twee kunnen het
verder wel zonder mij af, dacht ze.
Doordat ze met haar ouders had meegedronken viel ze
nog redelijk gauw in slaap ook. Ze schrok even later toch
wakker. Ze moest een rare angstdroom hebben gehad. Ze
was om een of andere reden aan het ontsnappen door een
donkere tunnel en ze wilde een trein halen, maar ze ging
veel langzamer dan ze wilde, zoiets was het geweest.
Moeder zat achter haar aan en daarna Bert Pijl, maar dat
kon ook haar vader zijn. Dat wist ze niet meer precies.
Toen ze namelijk, in een auto opgesloten, eindeloos naar
beneden viel, de afgrond in, had ze besloten een eind te
maken aan deze nachtmerrie door wakker te worden. Zo
lag ze nu met open ogen naar het plafond te staren. Gek
dat je in een droom soms kan besluiten uit je droom te
stappen. Terwijl ze zich er het een en ander van probeerde
te herinneren, hoorde ze beneden stemmen. De deur
was kennelijk open blijven staan. Vaders gebrom tegen
moeders gerebbel met hoge uithalen. Dat gillerige had ze
altijd als ze zich opwond. Monika kon het nu makkelijk
verstaan, maar ze begreep niet meteen waar het over
ging.
'Jij hebt makkelijk praten,' hoorde ze moeder zeggen. 'Jij
zit in Groningen, maar ik zit er maar mee. Horendol
word ik ervan. Ik kan dat nu eenmaal niet in mijn eentje
opvangen. Het zal wel aan mij liggen dat ik het niet
aankan.'
'Maar hoe stel je je dat in godsnaam voor?' bromde
vader. 'Weet je wel hoe duur zoiets is?'
'0, begin je weer meteen over geld? Je zal er toch op een
of andere manier voor op moeten draaien, man. Je kan
het niet allemaal op mij neer laten komen. Ze wordt daar
heus goed opgevangen. Ze besteden aandacht aan je als
je niets aan je huiswerk doet. Ze wordt daar echt begeleid
in dat instituut. Je hoeft je daar heus geen ouderwetse
kostschool bij voor te stellen.'
'En wat vindt Monika ervan?'
'Ik wilde het er eerst met jou over hebben. Maar ik denk
niet dat die veel bezwaren gaat maken.'
'Geloof je dat nou echt! Ze heeft het al moeilijk genoeg,
die moet je niet ook nog eens van school af halen.'
'Dat zeg je alleen maar omdat je het niet betalen wil, zak.'
'Dat zeg ik helemaal niet daarom.'
'Maar je bedoelt het wel! ' gilde moeder er overheen.
Monika wilde het niet meer aanhoren. Ze ging naar de
wc terwijl ze helemaal niet hoefde. Ze trok goed hoorbaar
en overduidelijk door. Toen glipte ze weer naar boven.
Gelukkig deden haar ouders nu de deur dicht en ze zetten
zichzelf op zacht, maar ze gingen wel door met hun
geruzie.
Monika drukte haar kussen links en rechts tegen haar
oren. Het hielp niet, ze had al genoeg gehoord. Moeder
wilde dus van haar af. Moeder kon het niet meer aan. Ze
zou gedumpt worden in een of ander tehuis. Ze wist ook
wel hoe onmogelijk ze soms kon zijn. Ze had altijd al
gedacht dat ze teveel was. Waarom zou ze nog thuis blijven?
Ze hadden hier toch alleen maar last van haar. Als ze haar
zo nodig uit huis wilden hebben, was ze zo weg. Daar zou
ze heel makkelijk in zijn. Geen probleem, graag gedaan.
Beneden sloeg de voordeur dicht en even later hoorde ze
hoe vader zijn auto startte en wegreed, om drie uur 's
nachts. Die bleef dus niet meer logeren dit weekend, zelfs
niet op de bank in de kamer. Die was weggegaan zonder
haar zelfs nog even een nachtzoen te geven.