Sneeuwwitje: hoofdstuk 13- Oef
'Wat heb jij opeens?' zei Sjaak. 'Je ziet lijkbleek. Wat is
er?'
'Laat maar zitten,' mompelde Monika. Met trillende
vingers pakte ze haar spullen en deed haar jack aan.
'Ik betaal wel even,' bood Sjaak aan, maar ze stond erop
om ten minste de telefoon zelf af te rekenen.
Ze wilde zo snel mogelijk naar buiten, ze struikelde haast
over haar eigen schoenen. Buiten hield ze het niet meer.
Ze begon te snotteren.
'Rustig nou,' zei Sjaak, 'ik weet niet wat er met je is.
Maar het komt vanzelf wel weer goed.'
'Mijn moeder,' zei Monika, 'ik had moeder aan de telefoon.'
'Dat is wat anders,' zei Sjaak, 'dat ken ik.' Hij likte een
paar tranen van haar wang en zij gaf een zoute zoen terug.
'Het gaat wel weer,' zei ze. Ze wilde zich losmaken maar
ze merkte dat Sjaak zich minstens zo stevig aan haar vast
hield, als zij zich aan hem.
'Ik heb evengoed de pest in,' zei hij zacht, 'al is het maar
om die Lullige Ludwig. Dus laten we er in godsnaam
maar samen wat van maken.'
Monika vond het allang best. De kapotte fiets lieten ze
aan zijn lot over. Stevig aan elkaar vast gingen ze op de
Gloria af. Het was wel lastig lopen zo, maar dat gaf niet.
Toen ze aan het eind van de straat de Gloria in het oog
kregen, zei Sjaak 'Jezus, moet je dat zien.' Een wit
politieautootje reed net weg. Ze renden gauw het gebouw
binnen.
Daar stond Ronnie al te razen en te tieren tegen twee
lange slome jongens met lang sloom haar. '...shitverdegodver,
zeker weten,' zei hij, 'kan je niet eens meer een beetje
containertjes afstruinen. Waar zij we dan in godsnaam,
shitverdegodver mee bezig. Laten die smerissen liever
maffe krakers aanpakken in plaats van mij aan mijn kop
te zeiken, ja toch?'
'Wat is hier aan de hand als ik vragen mag?' vroeg Sjaak
maar.
'Niets,' zei de ene langharige, 'tenminste ik noem het
niets, want het raakt mij niet echt.'
'Die agenten waren misschien wat moe,' zei de andere.
'Daarom begrepen ze ons verkeerd.'
'Gelul!' riep Ronnie. 'Wat vind jij nou Sjaak? Had ik
materiaal georganiseerd voor Visjna en Vargo hier,
keukendeurtjes, afdruiprekken, bijzetmeubels, allemaal voor
hun zogenaamde performance-act met dat licht van de
projector uit de cabine. Gewoon de vuilnisauto voorwezen,
meer niet, gewoon wat bakken leeggehaald en alles
in mijn winkelkarretje gepleurd. Neem ik op mijn laatste
rondje nog een kacheltje mee. Weet ik veel dat dat kacheltje
niet op de stoep stond omdat het afgeschaft was, maar
juist omdat het nieuw aangeschaft was? Ja, dat zetten ze
er niet bij. Maar even goed politie aan mijn kont. Wilden
ze weten waar ik alles vandaan had. Alleen naar dat karretje
zelf vroegen ze gelukkig niet, de stommelingen. Wat
sta je nou stom te lachen, Vargo! Voor jullie tweeen heb
ik potdomme die smerige rottroep hierheen gesleept, op
gevaar af gepakt te worden.'
'Je begrijpt het verkeerd,' zei de langste langharige met
zachte stem, 'voor ons is het geen rottroep zoals jij zegt.
Wij laten het materiaal juist boven zichzelf uitstijgen in
ons werk, zie je? Door ons licht projecteren wij de lage
materie toch naar schoonheid toe. Dat is het wezen van
ons postmaterialistische project.'
'Sodemieter toch op Visjna,' ging Ronnie maar door,
'met je posterij dit en uitstijgerij dat. Mafkezerij zal je
bedoelen. Ik doe mooi nooit meer mee. Ik heb al genoeg
gelazer met justitie gehad. Meer dan genoeg. Jullie zoeken
het maar uit. Op mijn strafblad geen polonaise. Vind jij
ook niet, Monika? Zeg nou zelf!'
'Tja,' zei Monika. 'Ik vind het natuurlijk rottig voor je,
maar...'
'Zie je wel, Visjna?' riep Ronnie meteen weer. 'Nou hoor
je het eens van een ander.'
'Maar ik begrijp het allemaal niet zo precies van Vis...'
zei Monika.
'Visjna,' zei Visjna.
'En Var...' zei Monika.
'Vargo,' zei Vargo. 'Kom maar mee naar Tweede Balkon,
dan kunnen we laten zien wat we doen. We maken
namelijk van de Gloria een kunstencentrum, door situaties
te scheppen.'
Maar Monika had nu even geen zin. Dat gesprek met
haar moeder zat haar nog steeds dwars.
'Kan dat morgen ook?' hakkelde ze. 'Ik ben nou nogal
moe want ik had vandaag zoveel aan mijn hoofd. En nu
zie ik het allemaal niet meer zo zitten. Ik wil even gaan
liggen.'
'Regel ik voor je. Kom maar met mij mee, dan ga ik gelijk
ook met jou mee,' zei Sjaak meteen.
Ronnie keek haar weer even aan. 'Alles kits?' vroeg hij
met zijn grijnslach. Hij plukte een eindje tabak van zijn
zelfgedraaide sigaret en smeet dat op de grond.
Monika was echt moe. Dat merkte ze toen ze het bed in
het kassahokje terug zag. Ze liet zich er op neerploffen,
deed haar schoenen uit, maakte de bovenste knoop van
haar broek los en ging languit op haar rug naar het lampje
aan het plafond liggen staren.
'Vind je het goed dat ik naast je kom liggen?' vroeg Sjaak,
maar hij lag al naast haar.
'Ontspan je,' zei hij, 'doe je ogen maar dicht. Kom maar
tot rust. Ik ben toch bij je? Laat jezelf gaan.'
Maar Monika sloeg haar armen opeens om Sjaak heen,
sjorde het hemd uit zijn broek, aaide zijn blote rug, pakte
hem steviger vast en drukte zich tegen hem aan. Het ging
allemaal vanzelf. Ze deed het zonder erbij na te denken
en dat vond ze dit keer niet stom van zichzelf.
'Rustig maar, alles komt goed,' fluisterde Sjaak in haar
nek. 'Laat nou maar aan mij over.'
Hij maakte zich los, kroop naar het voeteneind en deed
haar sokken uit, voorzichtig, een voor een. Toen trok hij
langzaam haar spijkerbroek over haar voeten weg. Haar
slipje schoof ook een eind mee.
Monika vond het allemaal allang best. Ze ging zitten en
hield haar armen omhoog, zodat Sjaak haar trui en t-shirt
makkelijker over haar hoofd kon trekken.
Toen ze daarna met haar hoofd weer te voorschijn kwam,
voelde ze zich wel even erg bloot. Het was ook niet
helemaal eerlijk vond ze, want hij had zijn meeste kleren nog
aan. Ze hield haar armen daarom tegen zich aan alsof ze
het koud had.
Maar Sjaak zat daar niet haar lijf te bekijken, nee, hij
keek alleen heel vriendelijk naar haar gezicht, terwijl hij
zijn hemd openknoopte en zijn broek losritste. In een
mum van tijd had hij zich uitgekleed en lag hij dicht tegen
haar aan. Ze zoenden elkaar in elkaars nek en bleven zo
liggen. Erg lang, een hele tijd. Bloot tegen bloot, zonder
gepraat en zonder gedoe. Gewoon samen langzamerhand
van elkaar warm worden. En opgewonden natuurlijk.
Monika vond het alleen maar prettig. Voor haar mocht
dit uren zo duren, al vroeg ze zich wel af of er verder nog
iets van zou komen. Want dat hij daar ook zin in had, dat
kon ze overduidelijk aan hem voelen. Maar daar liet hij
het voorlopig even bij.
Net toen Monika er niet meer zeker van was of er nog wat
zou gebeuren, kwam Sjaak in beweging. Hij aaide heel
licht over haar billen en begon haar overal te zoenen. Van
boven naar beneden, haar rechterborst en haar linkertepel,
dan tussen haar borsten, halverwege ook nog even
haar vingertoppen en de binnenkant van haar hand,
daarna weer verder naar haar navel waar hij aan nipte of
het een glaasje was. Ze moest er om lachen en keek naar
die zwarte krullebol onder haar, die daar aan de gang
was. Ze greep hem stevig bij zijn hoofd en drukte die
tegen zich aan. Hij ging onverstoorbaar verder en zoende
zelfs hier en daar tussen haar benen, iets wat ze nog nooit
eerder had meegemaakt. Het ging allemaal zo lekker dat
ze nergens meer aan dacht.
Al het andere, alle gesodemieter van de afgelopen dagen
was nu ver weg. Haar lijf met dat van Sjaak, dat was nu
het enige. Verder niks, helemaal niks.
Hoe hij het zo vlug fikste wist ze niet, maar hij had snel
een condoom uit zijn jasje gevist, het pakje opengeritst en
het ding omgedaan. Daarna ging hij doodkalm verder, hij
drukte wel zo'n beetje tegen haar aan maar hij forceerde
niets. Hij drong niet aan, hij bleef nog even rustig
treuzelen en kwam pas bij haar binnen toen het vanzelf ging.
Monika keek eens naar zijn gezicht, hij keek er heel ernstig
en serieus bij. Hij schoof een beetje opzij zodat hij
minder zwaar op haar zou leunen. Al die tijd zei hij niets.
Hij had kennelijk geen tijd voor een praatje. Hij was veel
te geconcentreerd bezig het haar naar de zin te maken.
Hier was een vakman aan de gang, dat was wel duidelijk.
Monika had daar geen enkel bezwaar tegen. Ze wist niet
wat haar overkwam. Hij ging maar eindeloos door zonder
opeens op te houden. Ze liet het allemaal maar komen.
Ze merkte dat haar mondhoeken gingen trillen, ze
mompelde iets wat ze zelf niet verstond en hijgde langzaam op
de maat mee. Ze voelde het gonzen in haar buik. Zoiets
moeten poezen van binnen horen, dacht ze nog, als die
aan het spinnen zijn. Ze gingen langzamerhand steeds
wilder te keer. Nou moet je doorgaan, dacht ze, nou door
het lint gaan. En dat deed hij ook. Ze klemde haar nagels
in zijn billen, hield hem stevig in de houdgreep, wel een
volle minuut lang en toen liet ze hem pas los.
Even op adem komen, daar was ze nu wel aan toe. Dit
was fantastisch geweest. Hier waren geen woorden voor.
Behalve dan misschien 'oef'.