Sneeuwwitje: hoofdstuk 14 - Kunst en puinzooi
'Als ik er even tussen mag komen... Sorry, ik wist niet
dat jullie bezig waren.' Opeens stond Ronnie in de
deuropening. Sjaak trok snel een deken over Monika heen.
'Jullie zullen het wel druk hebben,' Ronnie ging
onverstoorbaar verder, 'maar je moet zometeen even komen
kijken. Het is echt te gek wat we nu met Visjna en Vargo
opgezet hebben. Dat wordt scoren jongen.'
'We komen er zo aan,' zei Sjaak laconiek, 'over twee
sigaretten zijn we er, goed?'
'Okee,' Ronnie was al weer weg.
'Gaat het een beetje?' vroeg Sjaak terwijl hij Monika een
vuurtje gaf.
'Jeezes jongen,' zei ze uit de grond van haar hart. 'Hoe
is het in godsnaam mogelijk. Ik bedoel, ik heb heus wel
eens wat met jongens gehad. Dat was allemaal prima.
Maar dit, hoe krijg je 't voor elkaar?'
Sjaak haalde zijn schouders op. Hij probeerde bescheiden
te blijven nu hij zo'n goede recensie van haar kreeg.
'Ik weet niet,' zei hij, 'het is zo moeilijk uit te leggen.
Gewoon lekker gewoon. Daar komt het ongeveer op neer.'
Jaja. Nou wist ze nog niets. Ze zat daar alleen niet zo over
in. Bij de tweede sigaret zei Sjaak: 'Zullen we dan nu eens
gaan kijken bij de jongens?'
Monika had nog niet echt zin, maar ze zei: 'Goed,' nam
nog een lange trek aan haar sigaret en ging met hem mee.
In de Grote Zaal hadden de jongens een enorme puinzooi
gemaakt, maar dat bleek de bedoeling te zijn. Over de
rijen 1 tot en met 4 hadden ze een stellage gebouwd en
daarop een toren van groot vuil: kastjes, ladders, een wieldop
op een kapstok, lappen, een fietswiel, twee lampekappen
en een afdruiprek, alles door elkaar. Het werd belicht
door de felle projectorlamp vanuit de cabine boven.
'Moet je opletten,' zei Visjna, 'wat van boven naar beneden
schijnt, dat zet de lage materie in een koud daglicht.
Maar nu schakelen we de lage projector in, het licht dat
dicht bij de aarde staat, begrijp je?'
Naast hem begon een lege diaprojector te schijnen.
'Vargo,' riep hij, 'doe het hoge licht maar uit... tien,
negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een... nu.'
'Zie je het nou?' vroeg Visjna.
'Nee, wat dan?' zei Monika. Ze begreep het nog niet zo
goed. Ze was er ook niet helemaal met haar hoofd bij.
'Daar achter,' zei Visjna. 'In ons werk zit er altijd iets
achter.'
'Hij bedoelt de schaduw op het filmscherm,' legde Ronnie
uit. 'Daar gaat het om.'
'Verdomd, nou zie ik het,' zei Monika. 'Is het een
lantaarnpaal of zo?'
'Volgens mij is het de schaduw van een hoop rotzooi,' zei
Sjaak. Hij kneep Monika in haar billen.
'Ik zie het alweer,' zei Ronnie, 'jullie pikken het niet op.
Dat zie je toch zo? Dat is een bloem.'
'De bloem als afschaduwing van afval begrijp je?' zei
Visjna.
'Jaa jaa, nou zie ik het,' zei Monika. 'Maar het heeft ook
iets weg van een vrouw.'
Ronnie verslikte zich en begon te hoesten. Maar Visjna
zei vriendelijk: 'Je kan er altijd iets van jezelf in
terugvinden. Dat moet kunnen. Dan moeten we wel dat kastje
meer naar rechts schuiven, vind je niet?'
Hij ging meteen met Vargo aan de slag om de toren bij
te stellen, terwijl Ronnie probeerde om met de diaprojector
betere effecten te krijgen. Door met de lens te draaien
kon hij van scherp naar onscherp en weer terug. 'Je kan
er zo een videoclip van maken,' zei hij.
'Wacht eens even,' zei Monika. Ze was op het toneel
geklommen en gaf Vargo aanwijzingen om de lappen zo te
draperen dat de schaduwen precies goed uitkwamen.
'Wacht eens even,' zei Ronnie nu ook. 'Nee, blijf eens
even zo staan. Nee, niet bewegen. Zie je dat Visjna? Zij
geeft nu een perfecte schaduw van een vrouw.'
'Kunst,' zei Vargo, 'zij is zelf een vrouw.'
Achter in de zaal zat Sjaak te lachen.
'Kan ik weer bewegen~' vroeg Monika.
'Nee, want jullie begrijpen me verkeerd,' zei Ronnie.<
BR>
'Als Monika nu even model gaat staan met haar ene arm
omhoog, ja, dan zorgen wij intussen dat onze vuilnishoop
precies exact tot op de centimeter het zelfde silhouet
maakt. Nee serieus, kijk maar, die wieldop wat naar
voren en het sluit aan op haar bil.'
'Daar zit wat in, ' zei Vargo, 'ik heb hier een plastic
handschoen, is dat wat?'
'Dat komt goed uit,' antwoordde Vargo. 'Die handschoen
op de bezemsteel en we hebben haar hand. We
maken een vrijheidsbeeld maar dan als schimmenspel.
De vrouw als vrijheid en de vrijheid als schim van de
vuiligheid. Wat denk je daarvan? Zoiets, maar dan anders.'
Visjna probeerde nu om de schaduw van de handschoen
aan Monika's hand aan te passen. Het wilde maar niet
lukken.
'Dat komt doordat het plastic van die handschoen zich
verzet tegen de vorm van de natuur,' legde hij uit. 'Het
is slecht voor het lichaam om organen in kunststoffen te
hullen.'
Monika stond te hikken van het lachen.
'Blijf nou stil staan,' zei Ronnie nog. 'Zo kunnen we niet
werken. Wat valt er nou te lachen?'
Monika kreeg steeds meer de slappe lach na alle gebeurtenissen
van die dag. Gierend van de lach stond ze daar in
een deuk te liggen. Het was blijkbaar zo'n aanstekelijke
act dat ze allemaal begonnen te grinniken, zelfs Visjna.
'Wat is er nou'?' vroeg Ronnie nog hikkend.
'Nee, niks bijzonders,' zei Monika, 'en verder niks
bijzonders.' Tja, toen Visjna begon over organen gehuld in
kunststoffen, toen moest ze opeens aan Sjaaks condoom
denken. Kon zij het helpen? Dat kon ze toch die jongens
niet aan hun neus hangen?
'Shit!! ' De dubbele deuren vlogen open en Liesje stormde
binnen. Koos en Joop kwamen er een beetje beteuterd
achteraan.
'Shit! ' riep Liesje weer met een gezicht alsof ze groot
gelijk had. Niemand sprak haar tegen. 'Nou jaa, zeg,
Lullige Ludwig. Dat kan je wel zeggen, ja. Die zeikerds
moeten niet gaan zeiken toevallig. Op zo'n manier kunnen we
wel aan de gang blijven. Aan mij heeft het niet gelegen.
Ik zei nog: foute boel. Maar niks hoor. Die gozers daar
moesten zo nodig. Nou, mooi niet.'
Zo stond ze op het middenpad tekeer te gaan. Sjaak ging
naar haar toe, gaf haar een sigaret en zei rustig: 'Kalm
aan, Liesje. Vertel het mij nou maar, precies zoals het
allemaal gebeurd is. Dan komt het allemaal wel goed. Zorg
ik voor.'
'Shit,' zei Liesje nog eenmaal om haar verhaal af te
ronden.