De Kraakgeneratie

Jaap Draaisma (1955) raakte in 1976 betrokken bij de kraakbeweging en dat is hij nog steeds, al is het nu meer op afstand. Als communist zocht hij zijn weg tussen illegale kraakacties en mogelijkheden om kraakpanden te legaliseren. Er is veel bereikt, constateert hij, maar met de legalisatie ging helaas ook een deel van het bruisende initiatief verloren.

Er is nog hoop op een betere wereld, meent Jan-Frank Gerard (1958). Als de mensheid zich maar niet steeds opnieuw voor dogmatische karretjes zou laten spannen. Hij betreurt het dat de acties rond de Piersonstraat in 1981 in Nijmegen niet tot echte vernieuwing hebben geleid. Zelf blijft hij trouw aan zijn anarchistische principes, met de uit Engeland overgewaaide streetparty als actiemiddel.

Door een zonnebril gezien staan veel van zijn oude idealen nog overeind, meent Piet de Koning (1959). Op zoek naar avontuur belandde hij in de Groninger actiewereld. Bijna tien jaar lang was hij fulltime kraker. Het actievoeren en samenwerken met de officiële partijen stonden elkaar daarbij niet in de weg; integendeel zelfs, want Piet was een voorstander van het Groninger model.