Wonen in een symbool
We willen in dit hoofdstukje een aantal dingen zeggen die zich rond en in de laatste bewonersgroep van de Lucky Luyk hebben afgespeeld. Dit stukje is daarom geschreven vanuit de positie van de bewonersters, zoals we een aantal dingen gezien en beleefd hebben.
Een zeer korte schets hoe deze bewonersgroep in de Lucky Luyk terecht kwam. Na de herkraak was er gezien de grote geweldsdreiging van zowel Luske als van de gemeente, weinig animo van mensen om in de Lucky Luyk te gaan wonen. Zodoende is de Lucky Luyk de eerste maanden na de herkraak bezet gehouden door verschillende bezettingsploegen. Mensen van deze bezettingsploegen woonden voornamelijk in de Vondelpark-Concertgebouw-buurt (VPC). Dit legde een zware druk op deze buurt, zeker toen de Obrechtstraat 25 ook nog eens werd bedreigd door een knokploeg (1). Daarom werd er vanaf begin april op verschillende kraakspreekuren (2) in de stad gezocht naar een nieuwe, goeddraaiende, stabiele woongroep.
Tja, hoe kwamen wij ook al weer in de Jan Luykenstraat terecht? Al geruime tijd waren wij, in het begin een vrij grote groep mensen, op zoek naar een huis waar we samen konden wonen, onze eigen gang gaan en niet hoefden te ruzien met mensen waarmee we ongewild samenwoonden. Zoals je misschien al weet, is het onmogelijk zoiets voor een betaalbare prijs te huren ik Amsterdam dus bleef er niets anders over dan zelf een leeg pand te zoeken en d.m.v. een koevoet je de toegang tot zo'n huis te verschaffen. Wonen was onze primaire reden om te gaan kraken. Kraken was voor ons nog niet meer dan wonen alleen. Om diverse redenen mislukte de ene kraak na de andere.
Een half jaar waren we bezig om iets goeds te krijgen en hadden zodoende onze kontakten in de 'kraakbeweging' gelegd. Mede omdat onze groep steeds kleiner werd en omdat we zo langzamerhand de balen hadden van al dat gezoek, een deel van ons was dakloos, besloten we in te gaan op het aanbod van de VPC buurt om in het luukse (in de Amsterdamse kraakbeweging bekende marmeren badkamer en de in de muren ingebouwde stofzuigers) pand de Lucky Luyk te gaan wonen. In mei verhuisden we, onder een regen van stenen, vanwege de El Salvador veldslag op het Museumplein, naar het nieuwe huis. Zowel onze komst als ons vertrek ging met een forse stenenregen gepaard. Een maand proef hadden we met de buurt afgesproken. Deze maand beviel ons stuk voor stuk prima. Het was te gek om nu eindelijk eens met mensen, die je zelf uitgekozen hebt in een pand te wonen. En wat een huis. Een huis om letterlijk en figuurlijk uit je dakkie te gaan. Groot, mooi en spannend. Spannend zeker die eerste weken. Na al die verhalen over grote zware jongens, mannen met plastik kaken en verder gespuis, wantrouwde je eenieder die wat meer aandacht aan je pand besteedde dan de gemiddelde voorbijganger. Op een dag toen er twee van ons thuis waren, hoorden we wat gerommel op zolder. Gewapend met bijl en hark gingen we op zoek naar dit ongewenste individu. Niks gevonden natuurlijk, maar vreselijk maf als je er later op terugkijkt. 'Bewapend' rondlopen in je eigen huis.
Maar ja, de zomer was prima, het huis werd al snel ons huis en het enigste wat ons er nog uit zou krijgen zou een negatieve uitspraak zijn. Maar we hadden de situatie met onze advokaat doorgenomen en ook hij verwachtte wel dat we, in dit geval van Polak, zouden winnen. Zoniet, dan zou die wel weer in kassatie gaan wat weer zoveel maanden zou gaan duren. "De Luyk was van ons en bleef van ons", dachten we.
We kwamen er trouwens al snel achter wat het betekende om in een bekend bedreigd pand te wonen. Er rust wel een grote verantwoordelijkheid op je. Vakantie was er niet bij en soms kon je er 's nachts niet meer in omdat de deur dichtgestempeld zat en iedereen lag te maffen. De tijd die we thuis doorbrachten hebben we gebruikt om het huis op te knappen. Verven, volstouwen met bij het grofvuil gevonden spullen en het aanleggen van een moestuin. Maar ook andere leuke dingen zoals de voordelen, die je in de Amsterdamse kraakbeweging merkt omdat je in een bekend pand woont. We werden in allerlei panden in de hele stad gastvrij ontvangen zonder enig argwaan, en je kreeg overal volop de gelegenheid dingen te zeggen of te schrijven.
We verstevigden op ons gemak de barrikades, niet om politie buiten te houden, maar om je nog wat meer op je gemak te voelen. De kans op een nieuwe knokploeg was niet erg groot, maar toch... toch voel je je veiliger in je bed, indien je weet dat de deur goed op slot zit (figuurlijk), zeker als er 's middags weer zo'n knecht van het kapitaal met zijn groene mercedes voor je huis had staan kijken. We hadden echter ook het idee dat we zelf grotendeels konden bepalen en beslissen wat er met het pand ging gebeuren en welke aktievormen we gingen gebruiken als het proces negatief uitviel.
De eerste maand bemoeide de buurt zich niet zoveel met ons. Zij hadden afgesproken om ons zoveel mogelijk met 'rust te laten', geloof ik om zo werkelijk het 'pand over te dragen'. Zelfs zo dat we onze kontributie zelf moesten gaan brengen. (Hier zat wel wat meer achter hoor). Zo af en toe gingen we naar Opstand om onze gezichten te laten zien. We kenden vrij weinig krakersters uit de VPC-buurt voordat de uitspraak kwam.
Op initiatief van grotendeels de bewoners werden samen met de buurt enkele akties op touw gezet om de Lucky Luyk weer in de publiciteit te brengen en vooral de rol van de RABO-bank in dit geheel. Dit waren kalkakties, een bezettingsaktie bij de RABO-bank in Halfweg, posters maken van 'geen knokkers terug in de Luik' en beginnen met informatie naar krakerster in de stad. Door deze akties ging het met de kontakten tussen ons en de buurt steeds beter en werd voor ons de gezamenlijke gevoerde aktielijn steeds duidelijker, nl. Luske via zijn zakenrelaties te dwingen het pand te verkopen, en de gemeente onder druk zetten om het aan te kopen. Mensen uit de buurt waarschuwden ons er voor dat we moesten opletten dat niet ineens mensen uit andere buurten de zaak rond de Lucky Luyk overnamen, zoals ze dit hadden ervaren tijdens en rond de herkraak.
Op donderdag 15 juli gingen we met 8 mensen naar het proces in Den Haag. De uitslag 'dat we onverwijld ontruimd zouden moeten worden' sloeg in als een bom. Toen we na afloop aan de procureur-generaal vroegen wat dit 'onverwijld' betekende, zei hij (achteraf gezien, willekeurig uit zijn duim gezogen) dat dit binnen een tijdsbestek van een maand betekende. Nadat we het proces verloren hadden begon de molen pas goed te draaien. De stad inlichten, buurtvergaderingen bezoeken, barrikaderen, solidaire aktiegroepen zoeken, alarmlijsten maken en stencils tiepen, de RABO, gemeente en Luske weer eens opwarmen, etc. Wij vonden samen met de buurt het niet nodig een stedelijke bezettingsploeg te vormen, omdat indien het nodig werd, dit door de VPC-buurt wel kon worden opgevangen. De bewonersters zouden zelf dan wel enkele mensen vragen om een lange tijd te komen logeren, zodat we geen vreemden werden in ons eigen huis. De bewonersgroep voor het proces bestond uit zes mannen en een vrouw. Tijdens de vakantie hadden we wel veel steun van de groep vrouwen uit de buurt, die al wisselend de hele vakantie door de Lucky Luyk mee bewoonden en er ook voor zorgden dat het bewoonbaar bleef. De taken werden verdeeld, een persploeg, barrikadeploeg, binnenploeg, aktiecentrum en alarmcentrum werden uit de grond gestampt.
Iedereen van de bewonersters zat wel in een van die groepen of centra. We zagen elkaar dan ook alleen nog maar aan tafel bij het eten. Tijd om dingen door te praten of te overleggen over onze standpunten was er niet meer bij. We wisten niet meer wat de anderen voelden, dachten of doormaakten. Een bewonersterslijn was er dan ook niet meer, iedereen sprak voor zichzelf als hij/zij ergens was of anderen vulden dit voor je in, "De bewoners vinden dat..., willen het liefst dat...!" Al snel werd je dan gepasseerd of gebeurde er iets uit jou/onze naam wat je helemaal niet zag zitten.
Op 21 juli stuurde Nico, de bewonersfunctionaris van het pandenoverleg (3), de 'beruchte' brief naar de gemeente toe, die hij samen met ons had opgesteld. Na het vonnis nam Nico kontakt met ons op en overspoelde ons met veel voor ons nieuwe informatie, over hoe we er voor konden zorgen dat de gemeente ons pand zou aankopen. Hij zei dat we, om aan de gemeente te laten zien dat er met ons afspraken te maken zijn, als minimale voorwaarde de intentieverklaring (4) moesten ondertekenen. De gemeente heeft ten volste gebruik gemaakt van de nu volgende zinnen. "De bewoners hebben te kennen gegeven, los van al deze overwegingen, geen bezwaar te maken een eventuele andere sociale bestemming van het pand, na aankoop door de gemeente Amsterdam, indien haalbaar. 5) Mocht de gemeente toch uit gaan van het meest haalbare plan, dat van jongerenhuisvesting, dan hebben de bewoners ook hiertegen geen bezwaar. Zij onderschrijven het haalbaarheidsonderzoek6) van Hans Wagner, en hebben heden de intentieverklaring zoals die op 30 juni j.l. door B&W werd vastgesteld, getekend en gedeponeerd bij hun advokaat." We hadden niet verwacht dat de door Nico, in oh zo mooie politieke volzinnen geschreven brief, woorden stonden die de gemeente prima anders kon interpreteren. Bijvoorbeeld verstaan we onder een 'sociale oplossing' geen vier maal 3 kamerwoningen, en met 'indien haalbaar' bedoelen wij financieel haalbaar i.p.v. politiek zoals de gemeente het hier misbruikt. Dit merkten we al snel tijdens het gesprek dat we hadden met de burgemeester Polak op 22 Juli.
Die avond hadden we in de Lucky Luyk een buurtvergadering
met enkele mensen uit andere buurten op bezoek.
Deze mensen waren benieuwd wat de bewoners van plan waren
te doen met het pand, en hoe wij het bijv. wilden
barrikaderen en verdedigen.
Waarschijnlijk uit betrokkenheid met de Lucky Luyk, na
de vele risiko's en energie die het gekost had om het
te herkraken, en misschien ook uit onzekerheid of we
volgens hen het wel goed deden. Ze vroegen ook wat voor
akties we voor ogen hadden en hoe we dachten over autonome
akties vanuit andere buurten. Hier waren her en
der wel verschillende meningen over maar de tendens was
zoiets als: de buurt en de bewoners bepalen wat er in
en met het pand gebeurd, en de akties zijn voor heel de
stad.
Maar dan komt er een incident tussen ons en de buurt.
We waren buiten het opstellen van een persverklaring
gehouden, die gericht was aan alle amsterdammersters.
voornamelijk dus aan alle kraker(sters), getekend
namens alle amsterdamse kraakgroepen. Hierin stond dat er
harde prikakties zouden gaan plaats vinden en dat, als
het pand toch ontruimt zou worden, het op de dag en de
dagen erna tot een ongekende uitbarsting van geweld zou
komen. Deze persverklaring werd (alleen) geplaatst in
de Bluf van 29 juli. 's Avonds hadden we er een
bewonersvergadering over. We voelden ons bewust gepasseerd
en nu al aan de kant gezet, iets waarvoor we altijd
al gewaarschuwd waren en wat we kostte wat kost wilden
voorkomen.
De emoties liepen zo hoog op dat p. zou gaan vertrekken.
Verdomme, ook al een jarenlange vriend verliezen
aan de Luyk, is het het allemaal nog wel waard?
Iedereen ging op deze manier kapot. Die avond spraken
degenen die door wilden zetten af,om keihard samen
en niet individueel door te gaan, Iedere avond zouden
we om 10 uur bij elkaar gaan zitten om te vertellen
wat je allemaal gedaan hebt en wat je ergens
van vindt, We zouden ons niet meer laten passeren door
wie dan ook.
De volgende morgen werd ik wakker gemaakt met: "het MAF heeft namens de Luyk een bom gelegd bij de PvdA. Wat?" Ik dacht alleen nog maar klote MAF, klote MAF. Beneden gekomen bleek dat iedereen kwaad was, wil je opnieuw beginnen en dan meteen zo'n aktie eroverheen. We stelden 's ochtends vroeg een persverklaring op waarin we duidelijk zeggen "We staan niet achter deze aktie, die uit naam van onbekenden, onze strijd in diskrediet brengt. De bom van het Autonomen Front doet meer kwaad dan alleen maar materiele schade. Onze eigen akties worden op deze manier naar de achtergrond geschoven".
### verklaar de oorlog aan persverklaringen Vannacht heeft het autonomenfrort ge- meend toe te moeten slaan. Zij heeft een bom gelegd bij het PvdA secreta- riaat in Amsterdam. Wij, bewoners van Lucky Luyk, Wij hebben geen voorkennis gehad van deze zaak en veroordelen de- ze aktie. Wij kunnen nooit achter ak- ~ ties staan die uit naam van onbekenden onze strijd in diskrediet brengt. De bom van het Autonomen Front doet meer kwaad dan allleen materiele schade. Onze eigen akties worden op deze ma- nier naar de achtergrond geschoven. We kunnen opnieuw met de opbouw be- ginnen. HET AI770NOMEN FRONT WORDT BEDANKT!!!!! ### Verklaring van het militant autonomen front. Op vrijdag 30 juli om half 5 in de ochtend hebben wij een bomaanslag gepleegd op het landelijk secretariaat van de Partij van de Arbeid ean de Nicolaas Witsenkade in Amsterdam. Hiermee verklaren wij de oorlog aan de overheid en de justitie, en,zullen wij regelmatig aanvallen uitvoeren op personen en instellingen die verantwoordeli$k zijn voor het wetgevende en uitvoerende beleid in deze stad. Met deze aanslag protesteren wij tegen de dreigende ontrui- ming van Oe Lucky Luyk, de Binnenspiegel en andere kraak- panden wearonder GDH-etages. Wij eisen dat de gemeente juridiese trucs als de Huidenstraat- truc en de eankomende leegstandswet niet uitvoeren, en dat zi$ voorkomt -door de Lucky Luyk niet te ontruimen- dat knokploegen vrij spel krijgen, waardoor ze gelegaliseerd zi$n. Verder zullen we met alle middelen voorkomen dat de stopera ge- bouwd geat worden. Alles wat op het bouwterrein komt te staen zel zo snel mogelijk vernietigd worden. De kritiek dat we autoriteir zouden zi]n is niet juist en vol- komen belachelijk! Enwel om de volgende redenen: 1 iedere axievorm is even belangrijk niet alleen die van "het MAF". 2 Het verwijt dat we on5ekend bligven is puur en alleen om veilig- heidsredenen. 3 Wat het al dan n et discussieren betreft; ieder houdt toch zijn eigen mening, wat heel normaal en demokraties is. De persverklaring van de Lucky Luyk heeft ons verbaesd. \Yij vinden deze zeer hypokriet en huichelachtig. Nadat zij zelf in Bluf op de voorpagina verklaarden dat er "harde axies gaen plaatsvinden" en det "het op de dag van ontruiming en de dagen daarne het tot een ongekende uitbersting van geweld zal omen", distantieren zij zich van de bomeanslag. Wat willen jullie nu eigenlijk? Je voor het karretje van Polak en justitie of je daadwerkelijk verzetten tegen de ontruiming7 Dat wij geXsoleerd zouden zijn is niet wear, went zonder steun zouaen wij niet eens kunnen bestean.... Wat de plannen betreft; mochten de Lucky Luyk en de Binnenspiegel daadwerkelijk ontruimd worden dan zullen deze panden gewapend ver- dedigd worden....... Voor en na de ontruimingen zullen eigenaren en zogenaamde huurders aangevallen worden,M.A.F. ###
Deze bom heeft heel wat teweeg gebracht, niet zozeer
buiten de beweging (gezeik over materiele schade), maar
vooral intern. Er is doelbewust een bom gelegd 'onder de
beweging', altans onder een aantal aktievormen die de
M.A.F. ziet als oneffectief of zelfs tegengesteld aan
hun aktievorm en de door hun gevoerde strategie. Zoals bv.
onderhandelen met de gemeente, steun proberen te verkrijgen
van grotere groepen amsterdammers of organen, enz.
De heftige diskussie n.a.v. de bom laat zien wat een
invloed zo'n bom heeft gehad nl. de tot dan toe gevoerde
akties veranderen van karakter tot akties die beter in
hun strategie passen. In de verklaring van de M.A.F. in
Bluf 29 van 5 augustus verwijzen ze naar de persverklaring
van de vorige Bluf. (zie hierboven).
Ze noemen ons daar hypocriet en huichelaars, omdat we
oproepen tot harde prikakties, terwijl we die persverklaring
niet hadden gemaakt of ondertekend. Ze zeggen
ook nog eens even gemakkelijk op het eind van hun verklaring
dat als de Lucky Luyk ontruimd wordt, het pand gewapend
verdedigd wordt.
Denken ze dan echt dat degene die niet mee willen diskussieren
en onbekend blijven, dat ook nog eens kunnen
bepalen, nee hoor.
Een paar weken voor de ontruiming had ik voor mijn gevoel
de Luyk al verlaten. Het maakt je gek om maanden
Lang, dag in dag uit, alleen maar gefixeerd te zijn op
dat ene objekt, wat dan je huis heet te zijn. Ik was
bang om in een ontzettend grote leegte te vallen, als de
strijd voorbij zou zijn. Of dat einde nu zou komen via
een ontruiming of aankoop deed voor mij niet zo ter zake.
Ook als de gemeente ons zou aankopen, wat in feite altijd
ons streven is geweest, was ik er als enige van de
groep niet blijven wonen.
"De Luyk is van ons". Iedereen heeft daar een eigen invulling
voor. Belangrijk voor mij was om met vrienden,
die ik al jaren kende, een eigen huis te hebben. Ons
huis! En dat gevoel was kapot, dat het ons huis was. Te
veel mensen over de vloer, die ik niets te zeggen had.
Een binnenploeg waar ik als bewoner niet meer in wilde
zitten. Een vriendschap met een medebewoner naar de mallemoeren.
Het was wachten op de ontruiming, als een stelletje mafketels,
die hardnekkig weigeren het zinkende schip te verlaten!
Je wilt je maten niet in de steek laten; het liefst had
ik gezien dat we allemaal vertrokken. De hele groep eruit,
voordat iedereen de pan uit zou flippen. Ik woon daar
niet om sympatisanten te beletten de Luyk heldhaftig te
verdedigen. Maar de helden van de Luyk wilden in hun huis
blijven; mij luchtte het op om ze te zeggen, dat ik weg
zou gaan.
Op 22 oktober, de dag van de ontvuiming, logeerde ik in
Groningen. 's Middags om een uur of drie werd ik wakker
gemaakt met de mededeling: 'Je luyk is ontruimd!" Verbijstering,
opluchting -kwaad en teleurgesteld- blij om
de rel, bang ook, dat er een slachting zou komen, waar ik
me verantwoordelijk voor voelde. Naar Amsterdam om m'n
steentje aan de ongeregeldheden bij te dragen. Blij om te
horen, dat de drie meest fanatieke bewoners thuis waren
en gearresteerd zijn, de helden. Lucky Luyk forever, I
can't get it out of my mind.
M.
Op 2 sept. worden we weer gewekt door de pers en blije enthousiaste mensen, en feliciteren ons met de aankoop van de Lucky Luyk door de gemeente. We wisten van niets maar waren dol gelukkig dat we door de akties Luske en de gemeente zover hadden gekregen. Lang duurde onze vreugde niet want toen we het volledige verhaal hoorde, bleek er alleen sprake te zijn van een voorlopig koopkontrakt op voorwaarde dat we het pand vrijwillig van te voren zouden verlaten. Een uurtje later zaten we al bij Radio Stad in de rechtstreekse uitzending. Met nog vers in ons geheugen de "persoverval" n.a.v. de bom en de consequenties ervan, wilden we nog niet de vraag beantwoorden of we er nu wel of niet uitgingen. We vonden deze vraag nog niet ter zake zolang de gemeente het pand nog niet had aangekocht en wilden er eerst uitgebreid over diskussieren. Deze diskussies bleven echter steken in: 'wat doen jullie vaag', 'wees eens duidelijk', 'het is onduidelijk', enz. We kregen niet de kans om de taktiek van deze strategie ook maar enigzins uit te leggen, omdat de pers inclusief de 'alternatieve', ons verhaal verengde tot een ja of nee spelletje. Onze 'onduidelijkheid' had ook als argument om een week de tijd te rekken zodat de CPN in het college van B&W zou zitten, en we de kans dan groter schatten dat het voor jongerenhuisvesting zou worden aangekocht. Voor degenen die vonden dat we duidelijk moesten zeggen dat we er niet uitgingen, en het pand zeer aktief gingen verdedigen golden de volgende argumenten: Als je zegt er niet uit te gaan, kun je dus ook met het geweld dreigen en dat levert je dan weer een sterkere onderhandelingspositie op. Een ander argument was dat, wil je grote groepen kraker(sters) motiveren, mee te helpen je dreiging waar te maken, als het moment komt dat de Lucky Luyk ontruimd wordt, dan moeten deze mensen ook 100% kunnen rekenen op de zekerheid dat de bewoners het pand met hand en tand zullen verdedigen. Er werd zelfs gezegd; 'je moet het in ieder geval zeggen, maar hoef het niet echt te doen.
Tijdens deze voor ons al twee maanden durende uitputtingsslag,
en door de druk van zowel de gemeente, die
ons dwong tot verharding, als vanuit de beweging, door
de vele afzonderlijke als gemeenschappelijke diskussies,
kreeg je soms het gevoel van 'laat de ander maar bepalen
wat het beste is'. Tegenover de stad en in mindere mate
tegenover de buurt moesten we ons steeds meer waar gaan
maken, er was geen vertrouwen meer in ons. De bewonerslijn?
Die telde nauwelijks meer. Anderen zouden de aktie
rond de Luyk meer en meer gaan bepalen. Steeds meer werden
we tot pionnen van de stad.
We hadden veel gesprekken onderling op momenten dat er
weer iemand zei: "ik hou het niet meer vol en ga weg".
We wisten dat als er een van ons mee kapte de anderen
ook snel pleite waren. Dus dan toch maar blijven want
we wilden dit karwei gezamenlijk en zelf afmaken, na
de vele energie die het al gekost had.
In de eerste weken na het bericht van het voorlopig koopkontrakt was het kontakt met de gemeente vrij sumier. Ze hadden het te druk met het wisselen van het college van B&W (we waren nog met ongeveer 30 mensen naar de afscheidsreceptie van B&W gegaan), en met de nieuwe parlementsverkiezingen op 8 sept. Maar de week voor het gemeenteraadsdebat van 22 sept., waarin de beslissing over de Lucky Luyk zou vallen, hadden we onze handen vol met gesprekken, met name de gemeenteraadsfrakties van de PPR, PSP en de CPN. Deze laatste had al op 6 Sept. een verklaring ondertekend waarin ze zich uitsprak tegen een gewelddadige ontruiming. Er werd door mensen van het aktiecentrum en de persgroep ook hard gewerkt aan de voorbereiding van het laatste onderhoud met de gemeente, nl. de commissie van bijstand. Hier ging een 'zware delegatie' vanuit de gehele kraakbeweging naar toe. In plaats van daar ook maar enigszins te onderhandelen werden alleen de tegenstellingen versterkt. Deze laatste kans voor ons om een aanvaardbare oplossing te bevechten ging dus stilletjes voorbij. Op 22 sept. besloot de gehele gemeenteraad m.u.v. PPR, PSP en VVD (aankoop is rel afkopen), het pand aan te kopen voor vier maal 3-kamerwoningen.
Hier maakt de CPN een fout die ze nog jaren zal heugen. Dit noemde ze dan 'in samenspraak met de bewegingen aan de basis'. Na enkele dagen realiseerde de CPN-fraktie wat ze gedaan had, door o.a. een krachtige reaktie van veel CPN-krakersters. Ze eisten een spoedvergadering van het districtsbestuur met de volgende eisen: de CPN moet zich openlijk tegen de motie verklaren die vorige week is aangenomen, de CPN moet stappen in de Raad en B&W ondernemen voor aankoop en de plannen van de krakers. Er verschenen veel diskussiestukken en boze brieven in de Waarheid, en in de hele stad affiches met "CPN VERRAAD". De partij probeerde nog te redden wat er te redden viel, maar durfde daar toch geen politieke consequenties uit ie trekken, zoals bijv. uittreden uit het college van B&W. We mogen van communisten toch verwachten dat ze hun strijd niet laten bepalen door grenzen die sociaal democraten stellen, maar deze strijd durven te voeren. Echter, in plaats van dat zij openlijk terugkwamen op hun besluit, probeerde de CPN-fraktie individuele krakersters en ons te strikken en met oplossingen te komen om voor hen de hete kastanjes uit het vuur te halen. Dat lukte en zodoende brachten we nog eens duidelijk naar buiten dat er met ons afspraken te maken zijn, kijk maar naar de intentieverklaring, in de hoop dat de CPN hierop in zou springen.
De barrikadeploeg ging de laatste hand leggen aan de
barrikades. De laatste weken "wonen" in een haast
potdicht pand bracht nog veel spanning en wrijving
met zich mee, o.a. dat de barrikadeploeg vond dat de
bewoners te weinig mee hielpen of interresse hadden
voor het barrikaderen, vooral toen er voor nieuw
barrikademateriaal moest worden gezorgd. Na een
riskante jat-aktie op 29 sept., na afloop van de
voetbalwedstrijd Ajax-Celtic, bleef het een lange tijd
onrustig in de Jan Luykenstraat. Tegen een uur of
vijf werden we, door degene die waakte uit ons bed
geschopt met de mededeling dat er een stuk of 10 a
15 mannen voor onze deur stonden (lees straat).
Snel het balkon op en ja, zenuwachtig liepen daar
een groepje mannen over straat, waarvan eentje foto
na foto knipte. Knokploeg? Vrij onwaarschijnlijk!
Luske had immers geen huurlingen meer nodig, daar
Polak het wel voor hem zou opknappen. Rechercheurs?
Misschien, maar hen moest wel even duidelijk gemaakt
worden dat we ook 's nachts op onze qui vive waren.
Daarom begon maar iemand verfzakjes naar ze te gooien,
en geen harde voorwerpen zoals de meeste kranten
de volgende dag vermeldden.
Ineens zagen we een grote bruine koffer voor ons huis
staan. Een bom!!! Plotseling begrepen wij wat er aan
de hand was, en de politie schijnbaar ook want deze
begon met de straat af te zetten en er werd omgeroepen
dat de mensen verzocht werden hun huis te verlaten
en mee te gaan naar het politieburo.
Wij echter niet, maar namen wel enkele maatregelen
zoals de voordeur beter barrikaderen en drie hoog
voor werd snel met staal dicht gegooid. Op een gegeven
moment werd er voor de zoveelste keer omgeroepen
dat we maar beter het pand konden verlaten omdat
het om een zware bom ging, die ze tot ontploffing
wilden brengen. De schooiers! We gingen twee hoog achter
zitten, tussen matrassen en hoorden om zeven uur
op het nieuws het bericht dat de bewoners van de Jan
Luykenstraat hun huizen hadden moeten verlaten en ook
de bewoners van het kraakpand de Lucky Luyk hadden
hun huis verlaten. Om een uur of acht hoorden we
een knal, verder niets, We gingen naar boven en
verwijderden het staal. Toen zagen we dat de koffer
slechts oude kranten bevatte.
De laatste weken was voor ons de periode van de tips. Het kostte ons telkens veel energie om deze tips goed te beoordelen en af te wegen, Wij waren zodoende bijna de hele dag bezig met de voorbereidingen voor een eventuele ontruiming; alarmlijsten, gasmaskers, verfbommetjes, enz, Maar ook onze persoonlijke en waardevolle spullen naar een veilige plek brengen. Hierdoor kwam er geen energie meer vrij om naar eventuele mogelijke oplossingen te zoeken. Het was voor ons afwachten geblazen. Omdat er van verschillende kanten tips waren binnengekomen dat de ontruiming op dinsdag 12 okt. plaats zou vinden, kwam de ontruiming op maandag de 11e toch nog als een totale verrassing. Ook omdat er een boel mensen van ons die ochtend naar het proces over de Paulus Potterstraat waren gegaan, waren we op het moment van de ontruiming slechts met z'n vijven thuis.
Op de daq van de ontruiming gaat bijna alles langs je heen. Je bent vastgezet op een kamer en kan niet door je eigen staal naar buiten kijken. Op straat hoor je dat heerlijke geluid van zich opstapelende stoeptegels maar zelf ben je machteloos en zit je er versuft bij. Niets doet op zo'n moment eigenlijk nog ter zake voor je.
|
Eerste steenlegging nieuwe hoofdgebouw, 1902 |