Uit het logboek van de bewoners

In de periode na de herkraak op 20 oktober 1981 is de Iuyk afwisselend bezet, bewoond, weer bezet en tenslotte weer bewoond/bezet.
Van 20 oktober tot 21 november was er kontinu een groep van tien krakersters uit de Vondelpark-Concertgebouwbuurt, die het pand bezet hielden; toevallig bij elkaar gekomen mensen die er sliepen, aten en studeerden. Er was veel aanloop uit de buurt en uit de stad. In die tijd werd er hard gezocht naar een vaste bewonersgroep, maar het animo was niet zo groot. De meeste mensen waren huiverig om in de Luyk te wonen. De dreiging van represailles of ontruiming was te groot, de toekomst van het pand extra onzeker. Na een maand bezetten besloot een reeds bestaande woongroep, die al een tijd op zoek was naar een geschikt pand, de Luyk te gaan 'bezetten'; ze wilden er niet definitief gaan wonen.
Deze tweede periode heeft geduurd tot 14 maart, toen besloot de groep een ander pand te kraken; een rustig pand, omdat alle toestanden rond de Luyk, met een kontinue dreiging van een herhaald knokploegoptreden, alle uitzoekerij van gemeentelijke en juridiese regels, altijd barrikades voor de ramen en de onderhandelingen met de gemeente, een veel te grote druk bleken om aan gewoon wonen toe te komen.
Er volgde weer een periode van bezetting door de krakersters uit de buurt. Met het vaste voornemen om het dit keer anders en misschien wel beter te doen dan tijdens de eerste bezetting, werden vaste groepjes gevormd van een aantal mensen, die een paar weken achtereen in de Luyk gingen wonen. Ook werd er een rouleer-systeem gemaakt, waardoor zo'n beetje alle krakersters uit de buurt betrokken werden bij de Luyk door allemaal voor een of meerdere nachtjes te komen logeren. De financieen en het kook-, slaap-, aanwezigheids- en schoonmaakrooster werden geregeld door de vaste bezetting. Iedereen was positief en had wel tijd en energie over voor de Luyk. Er werd veel koffie geleut, spelletjes gedaan en soms gestudeerd, wat wel moeilijk was omdat de koncentratie veel te wensen overliet; de Luyk was een zoete inval en openbaar badhuis voor de buurt (we zijn nog nooit zo schoon geweest), waardoor het altijd druk was. Mensen die elkaar niet of nauwelijks kenden woonden ineens samen en moesten, en wilden, dingen samen regelen, wat een vrij sterke band schiep. Iedereen die veel in de Luyk kwam voelde het ook als zijn/haar verantwoordelijkheid. De maaltijden waren altijd goed bezocht; als je geen zin had om thuis te eten, dan ging je gezellig naar de Luyk. Er kon er altijd nog wel eentje bij. Zo'n grote groep was voor sommige culinaire talenten een uitdaging; regelmatig waren er mensen die voor de bezetting wilden koken. Tijdens deze periode is het bewoners/bezetters logboek nieuw leven ingeblazen. Oorspronkelijk was het boek bedoeld om praktiese zaken aan alle bezetters door te geven, zoals onderling gemaakte afspraken, vergaderingen, geplande akties, data en overige wetenswaardigheden. Al snel ontaardde het in een soort dagboek, waarin iedereen een verhaaltje schreef als hij/zij daar zin in had. Begin mei tenslotte is de laatste groep bewonersters in de Luyk getrokken. Zoals uit een van onderstaande citaten blijkt, hebben de krakersters uit de buurt deze groep, die voordien nog nooit in een kraakpand had gewoond, het voordeel van de twijfel gegund en hen een maand 'proeftijd' gegeven. Dit was om hen de tijd te geven om voor zichzelf uit te maken of ze het aankonden om in een dermate beladen pand als de Lucky Luyk te wonen.
Na de uitspraak van de Hoge Raad op 15 juli '82 zag het er naar uit dat er een drukke tijd aan zou breken; vol met onderhandelingen, akties en bovendien de steeds toenemende druk van een dreigende ontruiming. Er werd besloten om de bewonersters enigszins te helpen door een kleine bezetting aan de bewoning toe te voegen.
Het dagboek is ook in de periode tot de ontruiming van de Lucky Luyk op 11 oktober misschien wel het drukst beschreven blad in haar geschiedenis gebleven.

Slecht geslapen, gewoon een verloren dag: hangen, suffen, niets doen, slap ouwehoeren, etc......

Goed geslapen, nou vergeet het maar!!
De matrassen zijn waardeloos, tijd om in bad te gaan heb je niet, zit je rustig aan tafel in TERROR, wordt je overvallen door dronken opstanders, opstandelingen misschien, ik weet het niet, wie helpt mij??? Nou hoeft lekker toch niet. Het is 12.00 uur; ik mag naar huis.

Vannacht heerlijk geslapen. Om half 10 uit bed gebeld door 4 jongetjes uit de eerste klas die krakers wilden interviewen. Ze rookten veel en waren heel enthousiast en hebben foto's genomen van de grafity in Jaap's kamer. Het interview was voor een projekt wat ze op school hadden. De schatjes vonden mollies het leukst.

Kleffo's van de week: de keus tussen 1,2 en 3 was moeilijk: 1 J. en I., 2 R. en C., 3 R. en E.
N. en H. zijn al zo lang klef dat ze zijn weggeglibberd uit de kopgroep.
Terwijl dit kleverige stelletje zich indenkt de pretentie te kunnen hebben uitspraken te kunnen doen over andere klefkoppeltjes, moeten ze eerst maar de hand in eigen boezem kleven. Bah!!
Ik verveel mezelf, in zoverre dat ik me niet verveel, moeilijk he? Ik zit en loop iedereen te pesten en te vervelen. Iedereen heeft een hekel aan mij nu. Alles is verder goed. P. 20 mei.

20 mei. Zelf baal ik, ook van een hoop dingen die hier gebeuren. Ik zal ze niet opnoemen want daar krijg je toch alleen maar wrijvingen door.

30 mei. Nog ruim een week en dan zit onze maand proef er op. Wat dan? Volgens mij gaat er niet zo gek veel veranderen en daar baal ik van. We leven er hier toch maar wat op los. Zitten we hier net zo lang op proef tot we er uit gezet worden?

De problemen ontstaan uit ideologische verschillen. De verschillende standpunten van ons inzake een ontruiming. Die verschillen bepalen hoe je samen leeft, samen dingen doet. Ik zal zeker zoeken naar mensen, een huis, waarbij ik me meer aangesloten voel, omdat dezelfde denkbeelden er voor zorgen dat je meer samen doet, praat en verder denkt. Ik kan hier praktisch gezien gewoon te weinig van mezelf kwijt, doordat de afstand te groot is. Het kan me niet veel schelen dat je in een kliekje zit, omdat ik ervoor gekozen heb. Ik zit hier ook niet alleen maar voor de fun, de spanning en de luxe, hoewel ik er geen last van heb, maar om samen met mensen te leven en voor dingen te vechten en dat ontbreekt hier nogal. M.

15 juli. De uitslag van het proces volgt vandaag. P. en J. liggen nog te pitten. J. wilde vast ook vroeg op maar laat maar lekker liggen. Na de aktie van gisteren en het proces vandaag, merk je toch dat alles best prima funktioneert. Dit komt zonder meer door de grote inzet. Laten we hopen dat alles wat relaxter wordt. Spannende dagen.......

Er moeten wel duidelijke afspraken gemaakt worden over wie gaat stappen en wie niet. Als iedereen zegt: "Ik ga naar Opstand", komt het altijd op de laatste aan, die dan thuis moet blijven. Gisteren moest ik ook al gedwongen thuis blijven en vanavond ook weer tot x uur. Het is de bedoeling dat de bezetters de bewoners verlichten, maar zo maakt dat niet veel uit.

idem als de bewoners gaan posten; dat is niet de bedoeling en ik ben ook niet van plan om vaak te gaan posten. Als de buurt het niet kan, moeten we een andere oplossing zoeken. Zo niet, wordt ik punk. J.

Er moeten portoos gekocht worden, en snel.......

30 juli. We moeten alles doen om de vrouwen erbij te betrekken, mee te laten beslissen en door te praten; niet alleen de akties moeten op de voorgrond staan, maar vooral gevoelens: Waarom ben je ergens (niet) mee bezig?, de manier waarop etc...... Vooral vrouwen voelen zich gepasseerd, gebruikt en onvolwaardig. Zoals altijd Luyk vrouwvriendelijk misschien kunnen we het?

31 juli. Ik heb het hier prima naar m'n zin. De bewonersters zijn te gek. Het is een hemelsbreed verschil met vorige bezettingen die ik hier heb meegemaakt. F.

4 augustus. Na afloop van de aktie vergo in Opstand dronken onze helden nog een niet noemenswaardig aantal pilsjes, Tegen een uur of een besloten 2 helden, samen met de pas verworven moby, richting huis te gaan. Goh, wat ging dat snel op zo'n brommer. Nog even een klein rondje dan, even door de museumpoort. Met volle snelheid reden zij door deze prachtige poort, luid zingend. Alleen was het jammer dat vanaf de Stadhouderskade een golfje aan kwam rijden, waar onze helden bijna frontaal op inreden. Dit, en het feit dat er een helm ontbrak, geen verzekeringsplaatje aanwezig was en de moby ook nog gestolen bleek te zijn, deed onze politie besluiten om ons toch maar in te rekenen. Gezamenlijk togen wij richting van Leyenberghlaan. Daar aangekomen bleken de agentjes (jonge uitslovers van een jaar of twintig) weinig te doen te hebben en de een vond ons nog stouter dan de ander. Vooral het feit dat we nog uit de Luyk kwamen ook (tja, klote papieren ook; niet meer meenemen dus in het vervolg), gaf onze agentjes net gevoel dat ze met zware misdadigers te doen hadden. Tjonge jonge, wat een vangst'. Snel werden we ingesloten ('Ze kunnen wel van die verschrikkelijke bende "het MAF" zijn', opperde er een). Ieder een cel, waar je niet mocht gaan slapen. Na, bij wijze van protest, de cel nog even bewaterd te hebben, vielen we in slaap. De agentjes vertrouwden toch hun cellen niet en besloten om ons naar een nog veiliger plek te brengen. Om 5 uur werd aan ons meegedeeld dat we op moesten staan. M., die dacht dat we naar huis toe mochten, vroeg of hij nog even een taxi mocht bellen. "Nee, we brengen jullie zelf wel weg", was hierop het antwoord. In Slotermeer aangekomen, ging ik cel 1 in en M. cel 4. M., als profi-gevangene, kreeg een fijne cel met iets wat op een bed leek, een plee en een stoeltje. Ik, als part-time klusser, moest het met een harde bank doen. Gelukkig kregen we om een uur of 9 koffie en een pakketje brood, wat de pijn (billepijn) aanzienlijk verzachtte. Ik kon er namelijk op gaan zitten i.p.v. het op te eten (tip voor elke volgende arrestant). Om half 10 werd de dronkaard naast mij vrijgelaten en kon ik verhuizen naar cel 2, die even gezellig was ingericht als die van M. Om half 12 namen ze een verhoor af, waarin we samen zo'n beetje hetzelfde verklaarden en om half een ongeveer stonden we weer op straat met een helm vol met politie-stickers. Toch leuk, zo'n avondje buitenshuis.
Wie weet er een brommertje te koop? Het liefst een PUCH.

7 augustus. Ik raak overspannen van de Luyk. I.p.v. verzet te plegen wil ik op een kreatieve manier werken aan een alternatief. Zelf dingen opzetten met mensen die ik zie zitten. Het diskussieren in groepen van 25 zie ik principieel niet zitten. Ik heb nu een tijdje meegedraaid in het aktiecentrum, maar op deze manier ga ik niet verder. Alleen maar reageren, reageren, reageren.......

Ik moet nu snel naar Arnhem toe om de problemen met m'n ouders uit te praten en weer gezellig met hen op te trekken. Eigenlijk zou ik daarvoor een paar weken nodig hebben, maar dat kan niet.

8 augustus. Beste Luykies en aanhang, Ik ben een beetje geschrokken van de laatste stukjes in dit logboek, er komt een algemene baalstemming uit. Ik herken dit natuurlijk heel duidelijk, omdat ik ook flink heb lopen balen, maar ja, op een gegeven moment bleef ik daarin hangen, een soort baalkringetje zou ik kunnen zeggen. Een kringetje zonder einde waarin ik geen stap verder kwam. Ik dacht dit op te lossen door met de Luyk-axie te stoppen, (een zondebok is snel gevonden en ook makkelijk) omdat ik sfeer, de manier van axie voeren, niet meer met mezelf kon kombineren en ook geen manier zag dit te veranderen. In eerste instantie begon de vrouw/man-verhouding mij tegen de borst te stuiten, en bracht dit ter diskussie. (zondebok 1). Al snel waren vrouwen en mannen eens over dit, deze verhouding/relatie is scheef, we moeten dit veranderen. Opluchting alover, we hadden (dachten we) 't probleem van het ongenoegen gevonden. Mis...., natuurlijk speelt dit een rol, maar er speelde en speelt natuurlijk veel meer: de manier van axie voeren, harde axies, zachte axies, vermoeidheid, persoonlijke wrevels e.d. Maar dit alles lijkt me duidelijk, we weten de standpunten van iedereen, van D., N., B.,D., J., E., M., F., J., A., B., C., en ga zo maar door. En de standpunten worden in elke vergo weer ingenomen, en iedereen begint weer te balen. Ik weet ook niet hoe we samen verder moeten, maar het is (lijkt mij) wel noodzakelijk om samen verder te knokken. Voor mezelf heb ik wel een beetje een lijn van hoe we het moeten verbeteren, en probeer dit naar voren te brengen. 't is niet dat mensen deze lijn niet goed vinden, nee ze luisteren er niet eens naar. Of toch....want ik herken wel veel bij anderen, de zogenaamde softies. Voor de duidelijkheid M. je snapt niet goed wat ik naar voren probeer te brengen (jammer). Dat jij baalt van de vergo's ok (dat doe ik ook) maar ik vecht geen persoonlijke wrevels uit in die vergo's, ik probeer verder te komen in deze meetings, en een van de dingen waar ik tegen aan bots is hoe bijv. N. met de mensen om zich heen, met de axie omgaat. Ik wil aan hem uitleggen hoe ik erover denk, zijn rnanier van denken weet ik, want deze wordt me letterlijk en figuurlijk opgedrongen, maar mijn manier van denken neemt hij niet serieus. Ik vind het eng wat er met de Luyk gebeurt en wordt er wanhopig van. En dan komt ook nog eens de onderlinge strijd (machtstrijd) om de hoek kijken. Ik bedank daarvoor, daar wil ik niet aan meedoen, en dacht dit op te lossen door met de axies te stoppen. Nou dan kom je ook bedrogen uit, want die Luyk, de mensen rondom de Luyk (aan wie je toch begint te hechten) blijven in je hoofd rondhangen. En dan nog dat je je gewonnen geeft en de mensen die net zo als mij denken in de steek laat, dus toch verder en probeer mijn balen om te zetten in positieve energie, de positieve kanten van de hele handel te bekijken, probeer uit te leggen waarom ik baal, waarom ik baalde. Een moeizame tocht als mede-axievoerdersters andere ideeen hebben, en niet willen luisteren of je niet willen begrijpen. Ik vind het jammer als ik in het logboek lees dat ik ermee kap omdat er geen agendapunten worden opgesteld, hebben jullie oorkleppen op of willen jullie het niet begrijpen ? Als we allemaal balen moeten we daar wat aan doen, de standpunten zijn duidelijk, maar ga, nu het gemeenschappelijke, want ik ben van mening dat her, nog steeds onze strijd is. Ik maak ook fouten oa doordat ik kapte met de Luyk. Het is in ieder geval goed om een pauze te hebben. Ik heb een nieuwe stelregel voor ons allemaal bedacht: OORKLEPPEN AF, MONDKLEPPEN VOOR!! Duidelijk. En stoppen met balen, want veel verder kom je er niet mee, praten met elkaar kan geen kwaad dus ook dit moet niet vermeden worden. Ik weet niets meer. Veel liefs en sterkte, S.

11 augustus
Alweer mijn laatste (voorlopig althans) dag en nacht op de Luyk. Jammer, jammer, jammer. Ik zou best hier nog een tijdje willen wonen maar ik weet van mezelf dat ik het opknappen van mijn kamer dan verders wel helemaal kan vergeten. Ik moet van mezelf ook maar weer eens met andere dingen bezig gaan dan de Luyk. (bijvoorbeeld eens naar mijn ouders toe want dat is onderhand ook alweer 2 maanden geleden).
Ik wil me ook weer gaan bemoeien met de keuken, vrouwenbouwploeg, omdat ik het eigenlijk wel heel leuk vind om uit niets iets te maken. Ik denk dat dit ook mijn aversie tegen de Luyk (als huis wel te verstaan) is. De Luyk is af, er hoeft in wezen niets meer verbouwd of opgeknapt te worden, waardoor er bij mij een soort totale inzakking van kreativiteit ontstaat, een apathie waarin ik (als ik niet snel genoeg verdwijn hier) steeds verder wegzak.
De mensen hier, met name de bewonersters zijn fantasties. Als ik dat niet had vermoed dan was ik nooit meer aan een bezetting begonnen en als dat niet bevestigd was, dan was ik na mijn verplichte week zo snel mogelijk afgetaaid. Partir c'est mourir un peu. en ik denk dat ik, in ieder geval morgen en vrijdag na mijn werk, gewoon elke dag kom koffie leuten.
Dag lieverds allemaal, tot morgen, F.

Eerste steenlegging nieuwe hoofdgebouw, 1902