Sneeuwwitje: hoofdstuk 19 - Een nacht met Jaap
Alles behalve de Gloria, dat wist Monika zeker. Maar wat
had ze nu, behalve de Gloria? Om haar eigen onzekerheid
weg te duwen stopte Monika haar vuisten diep in de
zakken van haar jack. Daar voelde ze een papiertje, het was
het adres dat Jaap haar gegeven had. 'Je kunt altijd bij
mij terecht,' had hij gezegd, dus dat moest ze nu maar
doen. Ze was doodmoe langzamerhand, ze was toe aan
een plek om te slapen, al was dat maar bij Jaap. Ze moest
zich zien te redden zonder die klootzak van een Sjaak en
ook zonder dat stomme joch Ronnie.
J.R.Kits, Dr A. Plesmanlaan 97e, 1066XS Amsterdam,
stond
er op het papiertje.
Die Jaap! Zelfs het postcodenummer had hij er bij gezet,
maar het telefoonnummer was hij vergeten. J.R.Kits, je
zal toch Kits heten als je van voren al Jaap heet, dacht ze.
In ieder geval klonk dat Plesmanlaan nogal buitenwijkig.
Ze vroeg het aan de eerste de beste hond-uitlater die ze
tegenkwam.
'Plesmanlaan, Plesman,' zei de brede hondebezitter en
streek eens langs zijn baard. 'Plesman, die komt me
ergens bekend voor. De Fokkerweg die weet ik wel, maar
die wil u zeker niet hebben? Kent u het Hoofddorpplein,
bij cafe Pleinzicht zal ik maar zeggen. Nee? In ieder geval
is het die kant uit, achter het Hoofddorpplein. Nu moet
ik daar toevallig wezen in cafe Pleinzicht. Loop effe mee
en gebruik wat van mij. Het is daar over de brug. Ja
Hektor, het baasje komt zo.'
'Dank u wel,' zei Monika vlug en haalde haar blikje te
voorschijn. 'Ik heb mijn eigen bier bij me.'
Ze liep snel door, de brug over. Verderop zag ze de Gloria
aan de kade. Die liet ze links liggen en zo kwam ze op het
Hoofddorpplein. Ze vroeg alleen nog maar de weg aan
dames met honden aan de lijn en kwam na een half uurtje
lopen inderdaad terecht op de Plesmanlaan. Toch was het
toen nog een eind naar de flat met nummer 97. Bovendien
was het nu zachtjes gaan regenen.
'Dat dacht ik wel,' zei Jaap arrogant toen hij opendeed.
Hij droeg een judojasje met grote Japanse letters en een
zwarte band. Daaronder had hij een lichtgroen joggingpak.
Hij liet Monika binnen. Hij woonde in een nogal
kaal flatje, maar hier en daar stonden een paar dingen die
er peperduur en gloednieuw uitzagen. Hij liet haar zitten
op een bank met zwarte kunstleren kussens en kwam aan
met een glazen tafeltje op wielen, een heus barmeubel.
'Even ijsblokjes halen,' zei hij.
Monika zag in de gauwigheid Pisang Ambon, Cream
Sherry en Tia Maria staan. Daar was ze nu niet voor in,
ze was alleen in voor slapen.
Jaap kwam weer binnen, zette een plaat van Gino Vanelli
op en kwam gezellig naast haar zitten.
'Waar heb je zin in?' vroeg hij. 'Ik bedoel welk drankje,
natuurlijk.'
'Ik heb alleen zin in slapen,' zei Monika. Ze zei het zo
zeurend dat Jaap wel moest begrijpen dat ze het meende.
'Juist, slapen,' zei Jaap. 'Je kan bijvoorbeeld bij mij in
bed slapen, ruimte zat.'
'Nee, ik wil echt slapen,' zei Monika weer.
'Juist, echt slapen,' zei Jaap. 'Dat kan dus op de bank
hier. Geen probleem. Moet kunnen.'
Hij deed duidelijk zijn best om sportief te blijven. Hij
sleepte kussens en een dekbed aan. Hij legde rose
handdoeken klaar met een geel roosje van zeep erbij.
'Je vindt het verder wel,' zei hij. 'Wacht, ik zal je even
mijn kamer laten zien. Dan weet je me te vinden als je
me nodig mocht hebben.'
'Ach laat maar,' zei Monika. 'Zo lang zoeken zal het hier
niet zijn als ik je moet hebben.'
'Als je me moet hebben, kan je me krijgen,' zei Jaap met
een lachje. 'Ik bedoel er niets mee hoor.'
Monika was al moe, maar hier werd ze nog moejer van.
Zonder iets te zeggen sjokte ze naar het badkamertje.
Ze was net half uit de kleren, toen Jaap binnen kwam
vallen. Dit keer had hij een pakje badschuim bij zich. 'Met
de complimenten van de Witte Kruidenier,' zei hij, 'en
weet je hoe deze doucheknop werkt?'
'Ik heb alle etalages met doucheknoppen in Amsterdam
al doorgenomen, man!' riep ze kwaad. 'En nou mijn
badkamer uit.'
Jaap deed beledigd een stap achteruit. Het was tenslotte
zijn badkamer. Monika maakte van de gelegenheid gebruik
de deur voor zijn neus dicht te slaan en op slot te
doen. Ze waste zich vlug, zo'n beetje hier en daar en slofte
in haar slipje en t-shirt naar de bank. Het interesseerde
haar niet dat Jaap vanuit de keuken stond te gluren.
Het lukte haar niet als een blok in slaap te vallen, doordat ze in zo'n onwennige kamer lag te logeren. Net toen ze het gevoel had dat ze nu toch echt aan het indommelen was, ging de deur weer open. Ze hoorde Jaap door de kamer schuifelen. Ze hield zich maar slapend. Maar ze voelde dat hij met zijn lange lijf op de rand van de bank kwam zitten en bleef zitten. Dus ze speelde maar, dat ze wakker schrok.
'Wat nou weer?' kreunde ze. 'Jij hier? Hoe kom jij nu
hier verzeild?'
'Ik woon hier toevallig,' zei hij. 'Ik moest hier nog even
wezen. Begrijp me goed, ik wil je nergens toe dwingen.
Je mag hier slapen, ook als daar niets tegenover staat.
Maar ja, ik had me toch iets anders met je voorgesteld.
Dat lijkt me toch logisch.'
Eventjes, een kort moment dacht Monika: als die jongen
nou graag wil, vooruit dan maar, dan ben ik ook verder
van dat gelazer af. Wat kan het allemaal nog schelen?
Dit kwam inderdaad in haar hoofd op, maar ze had toch
nog genoeg weerstand over om meteen daarover heen
weer te denken: ik verdom het.
'Donder op,' zei ze daarom. 'Als je een vinger naar me
uitsteekt, stap ik op. En laat me nu in godsnaam met
rust.' Ze draaide zich om en deed haar ogen stijf dicht.
'Okee, okee, goed, goed, dan niet, dan niet, graag of
niet,' mompelde Jaap. 'Ik mag het toch zeker proberen?
Ik weet nu eenmaal niet hoe je dat aanlegt, meisjes
versieren. Ik zal daar wel weer te stom voor zijn. Net
als altijd.'
Het klonk eigenlijk wel zielig, maar Monika hoorde het
nauwelijks meer. Eindelijk viel ze in slaap.
De volgende ochtend deed Jaap of er niets aan de hand
was geweest. 'Good morning,' zei hij handenwrijvend
toen ze het keukentje binnenkwam. 'Jij gaat zeker een
lekker bakkie koffie voor me zetten. Prima. En als je weet
hoe zo'n mixer werkt, kunnen we er ook overheerlijke jus
d'orange bij krijgen.'
Monika ging aan de slag met filterzakjes en perssinaasappelen.
Pas toen ze daar een tijdje mee bezig was, bedacht
ze dat ze eigenlijk gek was, dat ze zomaar alles stond klaar
te maken wat meneer bestelde. Die jongen zat daar gewoon
een getrouwd-stelletje-spelletje te spelen.
'Alles naar wens, meneer?' vroeg ze mierzoet. 'Verder
nog iets van uw dienst?'
'Laten we het daar maar niet over hebben,' bromde Jaap.
Hij had niet eens door dat Monika hem in de maling zat
te nemen.
'Was je eigenlijk van plan om vandaag nog te blijven?'
vroeg hij. 'Ik moet de deur uit, dus als jij dan de boel even
op orde kan brengen?'
Op dat moment besloot Monika om op te stappen. 'Maak
je maar niet ongerust, ik zal je niet tot last zijn,' zei
Monika. 'Als ik de koffie op heb, smeer ik hem, dat beloof ik
je. Maar evengoed bedankt voor de logies met ontbijt.'
Even was Jaap stil. 'Graag gedaan,' zei hij toen.
'Hoewel. Dat is te zeggen. Laat maar zitten. In ieder geval,
of je in dat geval de buitentrappen links wil nernen aan
het eind van de galerij, niet het grote trappenhuis met de
hoofdingang. Dat is in verband met de buren en zo. Die
gaat het niets aan dat jij hier geweest bent.'
Monika begreep het. Ze had hier niets te zoeken. Dan kon
je nog beter terug naar de Gloria.
Buiten regende het niet meer, maar de storm joeg met grote kracht door de Plesmanlaan. Monika liep rechtop tegen de wind in en liet haar hoofd goed uitwaaien.