Sneeuwwitje en de 7 krakers
Tekst: Karel Eykman, Tekeningen: Sylvia Weve
ISBN 9061693500
september 1988
Links Hoog Rechts

Sneeuwwitje: hoofdstuk 19 - Een nacht met Jaap


Alles behalve de Gloria, dat wist Monika zeker. Maar wat had ze nu, behalve de Gloria? Om haar eigen onzekerheid weg te duwen stopte Monika haar vuisten diep in de zakken van haar jack. Daar voelde ze een papiertje, het was het adres dat Jaap haar gegeven had. 'Je kunt altijd bij mij terecht,' had hij gezegd, dus dat moest ze nu maar doen. Ze was doodmoe langzamerhand, ze was toe aan een plek om te slapen, al was dat maar bij Jaap. Ze moest zich zien te redden zonder die klootzak van een Sjaak en ook zonder dat stomme joch Ronnie.
J.R.Kits, Dr A. Plesmanlaan 97e, 1066XS Amsterdam, stond er op het papiertje.
Die Jaap! Zelfs het postcodenummer had hij er bij gezet, maar het telefoonnummer was hij vergeten. J.R.Kits, je zal toch Kits heten als je van voren al Jaap heet, dacht ze. In ieder geval klonk dat Plesmanlaan nogal buitenwijkig. Ze vroeg het aan de eerste de beste hond-uitlater die ze tegenkwam.
'Plesmanlaan, Plesman,' zei de brede hondebezitter en streek eens langs zijn baard. 'Plesman, die komt me ergens bekend voor. De Fokkerweg die weet ik wel, maar die wil u zeker niet hebben? Kent u het Hoofddorpplein, bij cafe Pleinzicht zal ik maar zeggen. Nee? In ieder geval is het die kant uit, achter het Hoofddorpplein. Nu moet ik daar toevallig wezen in cafe Pleinzicht. Loop effe mee en gebruik wat van mij. Het is daar over de brug. Ja Hektor, het baasje komt zo.'
'Dank u wel,' zei Monika vlug en haalde haar blikje te voorschijn. 'Ik heb mijn eigen bier bij me.'
Ze liep snel door, de brug over. Verderop zag ze de Gloria aan de kade. Die liet ze links liggen en zo kwam ze op het Hoofddorpplein. Ze vroeg alleen nog maar de weg aan dames met honden aan de lijn en kwam na een half uurtje lopen inderdaad terecht op de Plesmanlaan. Toch was het toen nog een eind naar de flat met nummer 97. Bovendien was het nu zachtjes gaan regenen.

'Dat dacht ik wel,' zei Jaap arrogant toen hij opendeed. Hij droeg een judojasje met grote Japanse letters en een zwarte band. Daaronder had hij een lichtgroen joggingpak. Hij liet Monika binnen. Hij woonde in een nogal kaal flatje, maar hier en daar stonden een paar dingen die er peperduur en gloednieuw uitzagen. Hij liet haar zitten op een bank met zwarte kunstleren kussens en kwam aan met een glazen tafeltje op wielen, een heus barmeubel.
'Even ijsblokjes halen,' zei hij.
Monika zag in de gauwigheid Pisang Ambon, Cream Sherry en Tia Maria staan. Daar was ze nu niet voor in, ze was alleen in voor slapen.
Jaap kwam weer binnen, zette een plaat van Gino Vanelli op en kwam gezellig naast haar zitten.
'Waar heb je zin in?' vroeg hij. 'Ik bedoel welk drankje, natuurlijk.'
'Ik heb alleen zin in slapen,' zei Monika. Ze zei het zo zeurend dat Jaap wel moest begrijpen dat ze het meende.
'Juist, slapen,' zei Jaap. 'Je kan bijvoorbeeld bij mij in bed slapen, ruimte zat.'
'Nee, ik wil echt slapen,' zei Monika weer.
'Juist, echt slapen,' zei Jaap. 'Dat kan dus op de bank hier. Geen probleem. Moet kunnen.'
Hij deed duidelijk zijn best om sportief te blijven. Hij sleepte kussens en een dekbed aan. Hij legde rose handdoeken klaar met een geel roosje van zeep erbij.
'Je vindt het verder wel,' zei hij. 'Wacht, ik zal je even mijn kamer laten zien. Dan weet je me te vinden als je me nodig mocht hebben.'
'Ach laat maar,' zei Monika. 'Zo lang zoeken zal het hier niet zijn als ik je moet hebben.'
'Als je me moet hebben, kan je me krijgen,' zei Jaap met een lachje. 'Ik bedoel er niets mee hoor.'
Monika was al moe, maar hier werd ze nog moejer van. Zonder iets te zeggen sjokte ze naar het badkamertje. Ze was net half uit de kleren, toen Jaap binnen kwam vallen. Dit keer had hij een pakje badschuim bij zich. 'Met de complimenten van de Witte Kruidenier,' zei hij, 'en weet je hoe deze doucheknop werkt?'
'Ik heb alle etalages met doucheknoppen in Amsterdam al doorgenomen, man!' riep ze kwaad. 'En nou mijn badkamer uit.'
Jaap deed beledigd een stap achteruit. Het was tenslotte zijn badkamer. Monika maakte van de gelegenheid gebruik de deur voor zijn neus dicht te slaan en op slot te doen. Ze waste zich vlug, zo'n beetje hier en daar en slofte in haar slipje en t-shirt naar de bank. Het interesseerde haar niet dat Jaap vanuit de keuken stond te gluren.

Het lukte haar niet als een blok in slaap te vallen, doordat ze in zo'n onwennige kamer lag te logeren. Net toen ze het gevoel had dat ze nu toch echt aan het indommelen was, ging de deur weer open. Ze hoorde Jaap door de kamer schuifelen. Ze hield zich maar slapend. Maar ze voelde dat hij met zijn lange lijf op de rand van de bank kwam zitten en bleef zitten. Dus ze speelde maar, dat ze wakker schrok.

'Wat nou weer?' kreunde ze. 'Jij hier? Hoe kom jij nu hier verzeild?'
'Ik woon hier toevallig,' zei hij. 'Ik moest hier nog even wezen. Begrijp me goed, ik wil je nergens toe dwingen. Je mag hier slapen, ook als daar niets tegenover staat. Maar ja, ik had me toch iets anders met je voorgesteld. Dat lijkt me toch logisch.'
Eventjes, een kort moment dacht Monika: als die jongen nou graag wil, vooruit dan maar, dan ben ik ook verder van dat gelazer af. Wat kan het allemaal nog schelen? Dit kwam inderdaad in haar hoofd op, maar ze had toch nog genoeg weerstand over om meteen daarover heen weer te denken: ik verdom het.
'Donder op,' zei ze daarom. 'Als je een vinger naar me uitsteekt, stap ik op. En laat me nu in godsnaam met rust.' Ze draaide zich om en deed haar ogen stijf dicht.
'Okee, okee, goed, goed, dan niet, dan niet, graag of niet,' mompelde Jaap. 'Ik mag het toch zeker proberen? Ik weet nu eenmaal niet hoe je dat aanlegt, meisjes versieren. Ik zal daar wel weer te stom voor zijn. Net als altijd.'
Het klonk eigenlijk wel zielig, maar Monika hoorde het nauwelijks meer. Eindelijk viel ze in slaap.

De volgende ochtend deed Jaap of er niets aan de hand was geweest. 'Good morning,' zei hij handenwrijvend toen ze het keukentje binnenkwam. 'Jij gaat zeker een lekker bakkie koffie voor me zetten. Prima. En als je weet hoe zo'n mixer werkt, kunnen we er ook overheerlijke jus d'orange bij krijgen.'
Monika ging aan de slag met filterzakjes en perssinaasappelen. Pas toen ze daar een tijdje mee bezig was, bedacht ze dat ze eigenlijk gek was, dat ze zomaar alles stond klaar te maken wat meneer bestelde. Die jongen zat daar gewoon een getrouwd-stelletje-spelletje te spelen.
'Alles naar wens, meneer?' vroeg ze mierzoet. 'Verder nog iets van uw dienst?'
'Laten we het daar maar niet over hebben,' bromde Jaap.
Hij had niet eens door dat Monika hem in de maling zat te nemen.
'Was je eigenlijk van plan om vandaag nog te blijven?' vroeg hij. 'Ik moet de deur uit, dus als jij dan de boel even op orde kan brengen?'
Op dat moment besloot Monika om op te stappen. 'Maak je maar niet ongerust, ik zal je niet tot last zijn,' zei Monika. 'Als ik de koffie op heb, smeer ik hem, dat beloof ik je. Maar evengoed bedankt voor de logies met ontbijt.'
Even was Jaap stil. 'Graag gedaan,' zei hij toen. 'Hoewel. Dat is te zeggen. Laat maar zitten. In ieder geval, of je in dat geval de buitentrappen links wil nernen aan het eind van de galerij, niet het grote trappenhuis met de hoofdingang. Dat is in verband met de buren en zo. Die gaat het niets aan dat jij hier geweest bent.'
Monika begreep het. Ze had hier niets te zoeken. Dan kon je nog beter terug naar de Gloria.

Buiten regende het niet meer, maar de storm joeg met grote kracht door de Plesmanlaan. Monika liep rechtop tegen de wind in en liet haar hoofd goed uitwaaien.

Links Hoog Rechts